จิตคือตัวรับคำสั่งที่มาจาก“ใจ” เมื่อกระทบผัสสะทางอายาตนแล้วควรจะแสดงผลแบบใด   
ใจคือ ความรู้ ที่สะสมทิฐิ ความเห็น ปัญญา อยู่ภายใน ใจจึงควบคุม การทำงาน การแสดงผลของจิต เมื่อกระทบ “ผัสสะ”
  ทุกขณะของชีวิตเรา จึงมีเพียง จิตกับใจ ที่ทำงานไปด้วยกัน สืบเนื่องกันไป
         การมีสติ สัมปชัญญะ จึงทำให้มองเห็น จิตกับใจชัดเจน  ขณะใดเป็นจิต ขณะใดเป็นใจ ทำให้เห็นวิธีที่จะพํฒนาใจ พัฒนาได้จนกระทั่ง จิตกับใจ เป็น“ตัวเดียวกัน “ อันเป็นสภาวะเดิมที่พ้นนิยาม ความหมาย