[เหตุการเมื่อ 17 ปีที่แล้ว]

-ฉันไม่เชื่อเรื่องศาสนา : เพราะมันทำให้ฉันหมดสิ้นในความศรัทธา
-ฉันไม่เชื่อในสถาบันครอบครัว : เพราะมันทำให้ฉันหมดสิ้นความไว้วางใจ และความรัก

ตอนนี้ ฉันอายุ20 และฉันจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด

ลุงของฉันเป็นพระที่ข่มขืนฉัน ในวัยเด็ก 6-7 ขวบ
-เขาหรอกว่าจะซื้อตุ๊กตาบาบี้ให้ฉัน ในวันที่ตลดมีคนพลุกพล่าน แล้วพาฉันขึ้นรถไปกับน้องชายที่ตัวเล็กกว่า เขาพาฉันไปที่ห้องพักของพระ ฉันไม่รู้ว่าเขาเรียกว่าอะไรกัน แต่ที่แน่ๆคือ เขาพอฉันไปที่วัด และพอไปถึงเขาบอกให้น้องชายของฉัน เข้าไปรอในห้องพัก แล้วพาฉันไปที่ห้องนํ้า แล้วเริ่มข่มขืนฉัน
-เขาแอบมาจับหน้าอกของฉัน ในขณะที่ฉันล่างจานอยู่หลังบ้านคนเดียว
-เขาแอบเข้ามาในห้องของยายฉัน ในวันที่ทุกคนไม่อยู่คนเดียวู่คนเดียว แต่ฉันเริ่มต่อต้าน และร้องออกมาเสียงดัง จนเขาหยุด และออกไป

9-10 ขวบ
-ฉันยายไปอยู่ที่อื่นกับพ่อแม่ ฉันเริ่มเปิดใจกับแม่ในคืนหนึ่ง แม่ฉันรับรู้ แต่ไม่ทำอะไร บอกเพียงว่า “อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อนะ ไม่งั้นพ่อยิงลุงตายแน่“
-ฉันยายกลับมาที่เดิม ฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกป้า พับพี่ แต่พวกเขาบอกเพียงว่า “อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกยายนะ เดี๋ยวเขาช็อคตาย“

มันกลายเป็นตราที่ติดตัวฉันไม่เลยลืม

จากเหตุการทั้งหมด มันทำให้ฉันไม่ไว้ใจใคร หรือครอบครัว และมักจะเก็บเรื่องทุกอย่างไว้กับตัวเองเงียบๆ อัดแน่นอยู่ในใจทุกอย่าง
ปัจจุบัน ไอ้เวรนั่นได้กลายเป็นครูพระระดับสูง และยังรอยหน้ารอยตาอยู่ที่วัดอื่น ทุกวันนี้ฉันและแต่แช่งมันสารพัด
ทุกครั้งที่มันกลับมาเยี่ยมที่บ้าน ฉันจะมองมันด้วยสายตาที่แค้น แต่ฉันทำอะไรไม่ได้ เพราะกลัวยายจะเสียใจจนตุย

ฉันแค่อยากระบายความอัดอั่นทั้งหมดนี้ แม้ว่ามันจะยั่งรอยนวลอยู่ แต่มันก็ไม่มายุ่งกับฉันอีกแล้ว ฉันแค่หวังว่าการออกมาบอกในครั้งนี้จะมีคนเข้าข้างฉันบ้าง เพราะทุกวันนี้ฉันยังเก็บปวด และไม่ไว้ใจใครอยู่เลย