ให้อภัยแล้ว​ แต่ยังรู้สึกเจ็บใจ​

ผมมีภรรยาที่ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมา​23ปี​ มีลูกร่วมกันหนึ่งคน​ เป็นผู้พิการซ้ำซ้อน​ มีอาชีพค้าขายที่ตลาดนัด​ เลยตัวติดกันเกือบตลอด​ 24​ ชั่วโมง​
   ปกติ​ ชอบศึกษาธรรมะ​ อยู่​แล้ว​ แต่เอาจริงเอาจังก็สัก​ 12​ ปีก่อน​ ชักชวนภรรยา​ ให้เดินทางสายเดียวกัน​ แต่เธอดูจะไม่สนใจสักเท่าไหร่​ ชอบทำบุญ​ทำทานเหมือกัน​แต่อ่านหรือศึกษาธรรมะ​ หรือทำสมาธิ​ ไม่เอา​  ส่วนผมชอบ​ สวดมนต์​พร้อม​นั่ง​สมาธิ​ คราวละ​2-3​ ชม.​อุทิศส่วนบุญกุศลแล้วสบายใจดีครับ​
   ศึกษาพระธรรมจาก  หลวงพ่อฤาษีลิง​ดำ​ วิปัสนาตามที่ท่านสอน​ จนความโกรธ​ ความโลภ​ และ​กามราคะ​ เบาบางลง​
   นานๆครั้งจะได้หลับนอนกับภรรยา​ ประมาณ​ 3​-4​ เดือน​สักครั้งหนึ่ง(แต่ผมกลับไม่มีอารมณ์​หรือความต้องการ​นะ​ จะเป็นเธอที่ขอ​เสีย​มากกว่า)​สัก​      5ปี​ ก่อนหน้า​ เธอเริ่มมีพฤติกรรมแปลก​ เริมมีนัด​นอกบ้าน​ ไปกินข้าวกับเพื่อน(เธออ้างอย่างนั้น)​ คุยโทรศัพท์​เสียงอ่อนเสียหวาน​ ฯลฯ
   ผมไม่เคยระแวง​หรือปิดกั้นเลยครับ​ เพราะ​คิดว่า​ เธอคงมีธรรมะในใจ​ แต่นับวัน​ ความลับ​ มีมากขึ้น​ ออกนอกบ้านบ่อยขึ้น​ โทรติดต่อกับเธอยากขึ้น​ ผ่านไปเป็นปี  ผมเริ่มระแวง​ แต่เธอไม่เคยยอมรับสักคำ​ จนผมยื่นคำขาด​ พรุ่งนี้​ ไปวัดท่าซุงกัน​ ไปสาบาน​ ไปสารภาพ​ ว่ามีอะไรปิดบัง
   สิ้นคำ​ เธอร้องไห้โฮ​ ยอมรับสารภาพครับ​ ว่านอกใจผม​ เธอไปนอนกับชู้​ ชู้เธอ​ก็เพื่อนผมเอง​ วินาทีนั้น​สติหลุดครับ​ เผลอตบเธอ​อย่างแรง​ ปากบวม​เสียง​ร้องเจ็บปวดทำให้ผมมีสติกลับมา​   ยอมรับว่าเจ็บครับ​ เจ็บใจที่ทำร้ายจิตใจกัน​ ทั้งที่ผมพร่ำสอน​ ประโยชน์​และโทษของ​ศีล​ 5​ สมาทานศีลก็บ่อย​
   ผมหายจากบ้านไป​ 3​ วัน​ ไปสงบใจที่บ้านแม่​ แม่ก็คิดว่าเราทะเลาะกัน​ หนักนิดเบาหน่อย​ ก็ให้อภัยกันนะลูก​
   ให้อภัย​ คือความตั้งมั่นของผมครับ​ เราต้องทำให้ได้​ กลับมา​ ตกลงกัน​ เพราะ​ลูกที่พิการ​ ไปอยู่ที่คนใดคนหนึ่ง​ ชีวิตคนนั้นจะลำบากมาก​  การอยู่การกิน  ต้องดูแล​ 24​ ชม.​ ผมทำหน้าที่พ่อ​ เธอ​ทำหน้าที่​แม่​
แต่ด้วยอาชีพ​ ค้าขายตลาดนัด​ เราก็ยังต้องทำงานร่วมกัน​ กินข้าวหม้อเดียวกัน​ อยู่ในบ้านหลังเดียวกัน​ ใช้ชีวิตร่วกันเหมือนคู่รักกันปกติ​ แต่การพูดจาก็จะห่างกัน​ และเราไม่เคยมีเพศสัมพันธุ์​กันอีกเลย​ผ่านมา​ 4​ ปีกว่าแล้วครับ​ ใจมันรู้สึกเฉยๆ​ เรื่องความรัก​ อยู่แบบคนเอื้ออาทรกัน​ มีอะไรก็ยังช่วยแบ่งปัน​ ผมยังคอยสอน​ บอกกล่าว​ ธรรมะให้เธอ​ ปกติเหมือนเคยครับ​ (คิดอยู่เสมอว่า​ ใจเธอมันสกปรก​ ต้องใช้ธรรมะล้างให้ใจสะอาด)​
   ตอนนี้เธอป่วยครับ​ เส้นเลือดสมองแตก​ กลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง​ วินาทีแรกที่เธอเข้าโรงพยาบาล​ ผมคิดถึง​ กฏแห่งกรรมครับ​ ผ่านไป​1​เดือน​ เธอเริ่มมีความจำกลับมา​ แต่อากัปกิริยา​ เหมือนเด็กมาก​ (ตอนที่สารภาพ​ เธอบอกว่า​ เคยทำแท้ง​ ตอนเรียนมัธยม)​
   วันนี้​ ทำไมผมกลับรู้สึกเจ็บใจ​ กับการกระทำ​ในอดีต ของเธอครับ​ ความโกรธ​มันเบาบางมาก​ มีแต่เจ็บใจ​ กับเสียใจ​ สมองมันคอยคิดถึงแต่คำโกหกที่เธอเคยพูด​
   ผมเล่าเรื่อง​ให้ผู้ใหญ่​ทั้ง​ 2​ ฝ่าย​ ทราบ​ ตกลงที่​ ร่วมกัน​จ่ายค่ารักษาพยาบาล​ หากอาการเริ่มดี​ พ่อตาจะ​เอากลับไปดูแล​ ส่วนแม่ผม​ พูดแต่ว่า​ อะไรที่มันผ่านไปแล้วให้ผ่านไป​ กลับมาอยู่เป็นครอบครัว​เหมือน​เดิม​(วัย​74)
   
   มีความคิดเห็น​อย่างไรบ้างครับ​ หากผมจะปล่อยมือจากเธอ​ อารมณ์​โกรธ​ไม่มี​ แต่เจ็บทุกทีที่เห็นหน้ากัน​ เจ็บมากกว่า​ 4​ ปี​ ที่แล้วเสียอีก​ 1​ เดือนกว่า​ ที่เธออยู่​ รพ.​ ผมเลี้ยงลูก​ ไม่ขาดตกบกพร่อง​นะ​ แต่ไม่มีรายได้จากการทำงาน​ (ปลูกผักปลอดสารพิษ​กิน​ ซื้อเนื้อสัตว์​นิดหน่อย)​
   ๑  จากกันไป​ เพื่อ​ ไม่สร้างกรรมไหม่ ให้เพิ่มขึ้น
   ๒​ กลับมาอยู่ร่วมกัน​ เพื่อ​ ใช้กรรมร่วมกันให้หมดไป
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่