คืองี้ครับ เคยรักผู้หญิงคนนึงมาก ๆ ทะเลาะอะไรกันผมก็ยอมตลอด ผมยอมเขามาก ๆ ผมทนเขามากกว่าใคร ๆ แม่ของเขาก็เคยพูดไว้กับผม เวลาผมคิดมากหรือเครียดเรื่องของเขาผมไม่เคยบอกเลยครับเก็บไว้คนเดียวมาตลอดเลย เพราะว่าถ้าผมพูดไปก็เหมือนชวนทะเลาะอะครับ เขาไม่ค่อยให้เกียรติผมเท่าไหร่ เวลาาไม่พอใจอะไรก็ด่าผมตลอด ทั้งที่มันพูดกันดีดีก็ได้อะครับ ผมไม่เวลาเขาหงุดหงิด ผมจะเงียบตลอดเลยเพราะหน้าชาพูดอะไรไม่ออก มันเสียความรู้สึกอะครับ เลยไม่รู้จะพูดอะไร เพื่อนของผมกับเขาสนิทกันมากตอนแรกผมก็ว่ามันแปลก ๆ สนิทกันเกินไปรึป่าว สนิทถึงขันที่ว่า เพื่อน ๆ ของพวกผมกับเพื่อนของเขา ก็มาพูดว่าเขาเป็นแฟนกับเพื่อนผมรึป่าว ไปไหนมาไหนด้วยกัน ถือของถือร้องเท้าให้กัน ทำทุกอย่างเหมือนแฟนสุด ๆ อะครับ 55 ผมพยามจะไม่คิดอะไรแล้วครับ แต่ก็หนักขึ้นทุกวัน แต่ก็ผ่านมาได้อะครับ เมื่อเดือนมีนาเหมือนจุดอิ่มตัวอะครับ เลยเลิกกัน แต่ยังไม่ตัดขาดยังมีติดต่อกันอยู่ แต่เขาก็บอกกับผมว่า เขาคุยกับเพื่อนผมนะ ตอนนั้นหน้าขามากครับ ผมเลยตัดออกจากชีวิตไปเลยอะครับ ก็นั่นแหละครับ ก็ Toxic มาก ๆ เลย จะตัดก็ตัดไม่ขาด จนผมได้มาเจอกับผู้หญิงอีกคนเป็นเพื่อนของเพื่อนอะครับ น่ารักมากกก แต่เขาบอกว่าเหมือนไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่แต่ก็พอ ๆ คุยได้อะครับไม่ได้รังเกียจขนาดนั้น ผมเลยคิดว่าผมจะไปต่อครับ จะพยามตามจีบจะทำทุกวิถีทางเลยครับให้เขารับรัก แล้วจะดูแลเขาให้ดีที่สุดเลยครับ เลยอยากได้เพลงประมาณว่า " เขาทำให้เรากล้าที่จะเปิดใจกับความรักอีกครั้ง "