ขออนุญาตแจ้งก่อนว่า เนื้อหาต่อไปนี้ ค่อนข้างละเอียดอ่อน และอ่อนไหวต่อความรู้สึกของคนบางกลุ่ม
หากไม่ถูกใจท่านใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

พูดไปก็หาว่าเป็นคนหยาบบาปหนา แต่ว่าประสบการณ์ชีวิตที่พบเจอมา ทำให้สะอิดสะเอียนกับการทำบุญจริง ๆ ค่ะ

เริ่มตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เข้าค่ายคุณธรรม-จริยธรรมที่ทาง รร.พาไปเข้าค่ายที่วัดดัง  กลางดึกสามเณรนัดพบหญิงฉ่ำ

ช่วงวัยรุ่นพระจีบเพื่อนสาว พยายามชวนเพื่อนสาวไปหาที่วัด ถึงขั้นแอบออกมาจากวัด ปลอมตัวออกมาเพื่อมาจีบสาวเที่ยวงานคอนเสิร์ต

เงินเยอะจากไหนไม่ทราบ แต่ว่าตอนมาบวชแรก ๆ ก็เป็นบ้านกระต๊อบธรรมดาหลังคามุงจาก แต่พอผ่านไประยะนึง สร้างบ้านราคาหลัก 10 ล้าน แล้วสร้างหลายหลังอีกด้วย มีรถหลายคัน ที่ดินงอกมากมายหลายแปลง ก็ดูรวยเร็วไปซักหน่อย

กลางดึกพบเจอโดยบังเอิญ ระดับเจ้าอาวาสออกมาพบสีกากลางดึกข้างทางเปลี่ยวลับสายตาผู้คน

กิจนิมนต์เล็ก ๆ จะไม่อยากรับ มีการระบุยอดเงินเวลาใส่ซอง แม้กระทั่งการเรี่ยไรเงินชาวบ้านที่มีการระบุยอด อันนี้รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องที่โอเค

ทุกอย่างที่กล่าวมาข้างต้นเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่เคยพบเจอมาในชีวิต ยังมีเรื่องราวอีกเยอะแยะมากมายที่ไม่สามารถเขียนบอกเล่าได้เพราะเกรงว่าจะยาวเกินไป
แค่ยกตัวอย่างขี้นมาเพื่ออธิบายว่า เพราะเหตุใดที่ข้าพเจ้าไม่อยากจะทำบุญกับวัดวาอารามสักเท่าไหร่
พระที่ดีก็มีเยอะ แต่พระที่ชั่วช้าก็มีไม่น้อย
อยากให้ทุกคนใช้วิจารณญาณในการทำบุญ
บุญ แปลว่า ดี, ความดี ดังนั้นคิดว่า เพียงคิดดี ทำดี ก็ได้บุญเเล้ว
ส่วนเรื่องการทำนุบำรุงศาสนาในด้านอื่น คิดว่าสมควรพิจารณาไปตามความเหมาะสมและความศรัทธาของแต่ละบุคคลค่ะ ส่วนที่กล่าวมาข้างต้นเป็นเพียงเหตุผลส่วนตัวเท่านั้น