. “เจริญ” แค่บางพื้นที่ หรือเจริญสำหรับทุกคน?
“อีสานเจริญแล้ว” อาจเป็นเรื่องจริง ในบางมุม เช่น เมืองหลักอย่างขอนแก่น อุดรฯ นครราชสีมา
แต่… ถ้าเรามองทั้งภาพ
ยังมีคนจน เชิงโครงสร้าง อยู่จำนวนมาก
อัตราการเข้าถึงบริการคุณภาพ (สุขภาพ–การศึกษา–โอกาสทางเศรษฐกิจ) ยังต่ำกว่าค่าเฉลี่ยประเทศ
รายได้ต่อหัวในหลายจังหวัดยังอยู่ใน “ลำดับท้ายสุด” ของประเทศ
คำถามคือ: ถ้าเจริญแล้วจริง… ทำไมลูกหลานยังต้องย้ายมาทำงานกรุงเทพฯ และหาความหวังจากนโยบายประชานิยม?
2. เจริญในแง่กายภาพ ≠ เจริญในคุณภาพชีวิต
สร้างถนน–ไฟฟ้า–ตึกสูง ไม่เท่ากับ การสร้างคนที่มีคุณภาพ
มีห้าง–คาเฟ่–รถไฟทางคู่ ไม่เท่ากับ การมีโรงเรียนดี–โรงพยาบาลคุณภาพ–โอกาสที่เท่าเทียม
หลายจังหวัดในอีสานยังมีโรงเรียนเล็ก–ขาดครูคุณภาพ–ขาดอาหารกลางวัน–เด็กหลุดจากระบบการศึกษา
การศึกษาคือ “รากฐานของความเจริญ” ที่ยังไม่ถึงครึ่งทางในหลายพื้นที่
3. ถ้าเจริญจริง ทำไมเรายังพูดเรื่อง “ลดความเหลื่อมล้ำ” กันอยู่ทุกวัน?
คนจนส่วนใหญ่ยังอยู่ใน “อีสาน–เหนือ–ชายแดนใต้”
คุณภาพชีวิตของเด็กเกิดใหม่ในบางอำเภอ ยังต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของเมียนมา–ลาวในบางช่วงเวลา
ถ้ามองจาก โอกาสในการเปลี่ยนชนชั้น: เด็กอีสานมีโอกาสหลุดจากความยากจน “น้อยกว่า” ภาคกลางมาก
4. สุขวิชวางระบบไว้ เพื่อยกระดับทั้งภูมิภาค ไม่ใช่แค่เมืองหลัก
เขาออกแบบ โรงเรียนคุณภาพ–แผนสาธารณสุข–โครงการบ้าน–อาชีพท้องถิ่น ไปถึงทุกอำเภอทุกหมู่บ้าน
ไม่ใช่แค่เจริญเฉพาะ “ตัวจังหวัด” หรือ “เมืองใหญ่”
ถ้านโยบายเหล่านั้นต่อเนื่อง เราอาจเห็นอีสานที่มีคุณภาพชีวิตดีทั่วทั้งภูมิภาค ไม่ใช่เจริญเพียงบางจุดเหมือนปัจจุบัน
สรุป:
“ใช่ บางจังหวัดเจริญขึ้นจริงครับ แต่คำว่า ‘เจริญ’ ต้องมองว่าเจริญสำหรับใคร? ทั่วถึงไหม? ถ้ายังมีเด็กที่เข้าเรียนไม่ได้ มีคนที่เข้ารักษาไม่ได้ และยังต้องย้ายถิ่นเพื่อมีชีวิตรอด—เรายังไปไม่ถึงคำว่า ‘พัฒนาอย่างแท้จริง’ ครับ”
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
“อีสานเจริญแล้ว” อาจเป็นเรื่องจริง ในบางมุม เช่น เมืองหลักอย่างขอนแก่น อุดรฯ นครราชสีมา
แต่… ถ้าเรามองทั้งภาพ
ยังมีคนจน เชิงโครงสร้าง อยู่จำนวนมาก
อัตราการเข้าถึงบริการคุณภาพ (สุขภาพ–การศึกษา–โอกาสทางเศรษฐกิจ) ยังต่ำกว่าค่าเฉลี่ยประเทศ
รายได้ต่อหัวในหลายจังหวัดยังอยู่ใน “ลำดับท้ายสุด” ของประเทศ
คำถามคือ: ถ้าเจริญแล้วจริง… ทำไมลูกหลานยังต้องย้ายมาทำงานกรุงเทพฯ และหาความหวังจากนโยบายประชานิยม?
2. เจริญในแง่กายภาพ ≠ เจริญในคุณภาพชีวิต
สร้างถนน–ไฟฟ้า–ตึกสูง ไม่เท่ากับ การสร้างคนที่มีคุณภาพ
มีห้าง–คาเฟ่–รถไฟทางคู่ ไม่เท่ากับ การมีโรงเรียนดี–โรงพยาบาลคุณภาพ–โอกาสที่เท่าเทียม
หลายจังหวัดในอีสานยังมีโรงเรียนเล็ก–ขาดครูคุณภาพ–ขาดอาหารกลางวัน–เด็กหลุดจากระบบการศึกษา
การศึกษาคือ “รากฐานของความเจริญ” ที่ยังไม่ถึงครึ่งทางในหลายพื้นที่
3. ถ้าเจริญจริง ทำไมเรายังพูดเรื่อง “ลดความเหลื่อมล้ำ” กันอยู่ทุกวัน?
คนจนส่วนใหญ่ยังอยู่ใน “อีสาน–เหนือ–ชายแดนใต้”
คุณภาพชีวิตของเด็กเกิดใหม่ในบางอำเภอ ยังต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของเมียนมา–ลาวในบางช่วงเวลา
ถ้ามองจาก โอกาสในการเปลี่ยนชนชั้น: เด็กอีสานมีโอกาสหลุดจากความยากจน “น้อยกว่า” ภาคกลางมาก
4. สุขวิชวางระบบไว้ เพื่อยกระดับทั้งภูมิภาค ไม่ใช่แค่เมืองหลัก
เขาออกแบบ โรงเรียนคุณภาพ–แผนสาธารณสุข–โครงการบ้าน–อาชีพท้องถิ่น ไปถึงทุกอำเภอทุกหมู่บ้าน
ไม่ใช่แค่เจริญเฉพาะ “ตัวจังหวัด” หรือ “เมืองใหญ่”
ถ้านโยบายเหล่านั้นต่อเนื่อง เราอาจเห็นอีสานที่มีคุณภาพชีวิตดีทั่วทั้งภูมิภาค ไม่ใช่เจริญเพียงบางจุดเหมือนปัจจุบัน
สรุป:
“ใช่ บางจังหวัดเจริญขึ้นจริงครับ แต่คำว่า ‘เจริญ’ ต้องมองว่าเจริญสำหรับใคร? ทั่วถึงไหม? ถ้ายังมีเด็กที่เข้าเรียนไม่ได้ มีคนที่เข้ารักษาไม่ได้ และยังต้องย้ายถิ่นเพื่อมีชีวิตรอด—เรายังไปไม่ถึงคำว่า ‘พัฒนาอย่างแท้จริง’ ครับ”