แล้วหนูควรทำไงทุกครั้งที่เขามาบ้านหนูอึดอัดแทบตายแค่ได้ยินเสียงเขาหนูก็หายใจไม่ออกแล้วไม่อยากนั่งใกล้หนูไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นที่เป็นเขาหนูพึ่งเป็นแบบนี้ตั้งแต่เขามาเขาหายไปหลายปีและเขากลับมาก่อนนหน้านี้เขากลับมาพัก2-3วันแล้วไปหนูคิดว่าเขาจะไม่มาแล้วผ่านไป2วันจนวันนี้เขากลับมาหนูเห็นรถได้แต่ภาวนาขอไม่ใช่เขาแต่มันไม่ใช่ที่หนูคิดแค่ได้ยินเสียงพูดเขาหนูอยากหนีไปไกลๆตอนนั้นสมองหนูหยุดทุกการกระทำ อ่อเขาเป็นน้าแท้ๆค่ะเขาไม่ได้คุกคามขืนใจอะไรแค่คำพูดที่ไม่ดีว่าร้ายเหยียดที่หนูเป็นแต่ทำไมทุกคนในบ้านถึงมองหนูแล้วขำกัน หนูได้ยินคำพูดเหยียดตั้งแต่จำความได้ ทุกคนมักบอกกับหนูน้าหยอกเล่นจริงจังทำไม หนูพยายามบอกแล้วหนูไม่ได้เล่นกับเขา ปีนี้หนูเป็นบ้ามากหนูแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ใจมันเจ็บก็ระบายความเจ็บนั้นลงบนหัวตัว ใจหนูพังพังมากหนูพึ่งอายุเท่านี้เอง13 สังคมเพื่อนครอบครัวไม่มีใครใจดีหนูเชื่อใครไม่ได้เหมือนตายทั้งเป็น หนูได้แต่กอดตัวเองในห้องเล็กๆกอดตัวเองแน่นๆพูดว่าไม่เป็นไร หนูเป็นคนมีปมมันไม่ใช่แค่เรื่องน้าที่ทำใจหนูแหลกทุกเรื่องในชีวิตเนื่องครอบครัวการเรียนการใช้ชีวิตทุกเรื่องแม้แต่เรื่องจิ๊บจ้อย หนูพยายามคิดเชิงบวกมาแล้วแต่ทำไมมันได้แค่ไม่กี่วันหนูต้องมานั่งร้องไห้เหนื่อยกายใจ ทุกคนมองเส้นทางข้างหน้าเป็นไงกันนะทำไมหนูไม่เห็นอะไรเลยหนูเห็นแต่ตัวเองที่ยืนโดดเดี่ยวในความมืด มีแต่คนเชิดชูน้อง น้องเป็นที่ขาวสวยน่ารักครบสมบูรณ์แต่ต่างกับหนูอย่างฟ้ากับเหว หนูเหมือนนางร้ายได้แต่อิจฉานางเอกไปวันๆที่มีคนรักขนาดนี้ แต่หนูรักน้องเธอร้องหนูปลอบแต่ทำไมเธอถึงผลักไสหนูล่ะภาพนั้นที่เธอยืนเอามือปิดปากยืนขำที่หนูโดนน้าเหยียด หนูมันน่ารังเกียจขนาดเลยหรอ ต่อให้หนูไม่อยู่พวกเขาคงไม่เป็นไรใช่มั้ยมีใครรักหนูบ้างหรือหนูที่รักตัวเองอยู่คนเดียว หนูอยากออกไปจากตรงนี้มันก็แค่นั้น