หัวใจผมที่เงียบเหงามานานหลายปีและได้มีโอกาศได้เจอเธอทั้งเธอและผมต่างได้รู้จักกันและทำให้หัวใจผมกลับมาสดใสอีกครั้งในเดือนเมษาเรามีเวลาที่ดีด้วยกันในวันสงกรานต์หรืออาจเป็นแค่ฉันที่รู้สึกไปเองแต่ไม่เป็นไรเลยแค่เรารู้สึกก็พอแล้วเพราะเราอ่านใจใครไม่ได้ผมชอบรอยยิ้มเธอมากเธอเป็นที่ยิ้มสดใสเวลาเธอยิ้มมักจะทำให้ผมเผลอยิ้มตามและทำให้ผมมีความสุขไปด้วยเรามีเวลาเล่นสงกรานต์ด้วยกัน3วันซึ่ง3วันนั้นทำให้ผมรู้ได้ว่าปีที่ได้เล่นกับเธอนั้นอาจจะเป็นปีที่ผมมีความสุขมากที่สุดก็เป็นได้เธอเป็นคนญี่ปุ่นอายุ27ปีห่างกับผม2ปีเพราะผมอายุ23 และซึ่งมันก็เป็นเรื่องยากที่เราจะสานสัมพันธ์ต่อเพราะแม่ของเธอเป็นเจ้านายของแม่ของผมและถ้าเราจะทำอะไรอย่างนั้นเช่นจีบเธอก็เป็นเรื่องยากและเป็นไปไม่ได้มากๆเพราะอุปสรรคของเราหลักๆเลยคือเรื่องของภาษาและอีกอย่างเราเองก็ไม่ร็ความร็สึกของอีกฝ่ายเลย และตอนที่เขาจะกลับเราแค่โบกมือบายๆกันและยิ้มให้กันแต่ในใจของผมคือมันเหมือนจะขอให้เขาอยู่ต่ออีกสักหน่อยได้มั้ยแต่นั่นผมก็ไม่ได้พูดมันออกไป.
ความรู้สึก ความคิดถึงที่แบบไม่มีโอกาศที่จะได้เจอกันอีกแล้วมันเป็นอะไรที่จุกอยู่อกมากๆ แต่มันก็แลกมาด้วยสงกรานต์ที่ผมมีความสุขมากที่สุดเช่นเดียวกัน จับมือกันยิ้มไปด้วยกันหัวเราะไปด้วยกัน
แบบนี้ใช่เรียกความรักมั้ยครับผมใช้เวลา3วันในการที่ตกหลุมรักเธอคนนั้นผมเป็นคนไทยและสุดท้ายถ้าผมจะไปหาเขาหรือมีโอกาศได้บอกก็คงเป็นตอนที่เขาแต่งงานแล้วหล่ะมั้ง
ปล.ผมเองก็คงจะใจง่ายไปด้วยแหละมั้งผมอาจจะใช้ใจนำทางเยอะไปจนลืมใช้สมอง.