กลางดึกคืนหนึ่ง
ห้องนอนบนชั้นสองของบ้านวรภักดิ์เงียบสนิท มีเพียงแสงจากโคมข้างเตียงที่ส่องลอดผ้าม่านบาง ๆ อย่างเศร้า ๆ
อรสานั่งอยู่หน้ากระจกแต่งตัว เส้นผมดำยาวของเธอปล่อยสยายอยู่บนชุดนอนสีงาช้าง มือเรียวค่อย ๆ หวีผมด้วยจังหวะช้าและสม่ำเสมอ
ดวงตาของเธอมองตรงไปยังภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก แต่ภาพในดวงตาคู่นั้น…ไม่ใช่สิ่งที่อยู่ตรงหน้า
เสียงหวีเสียดสีกับเส้นผมเบา ๆ กลายเป็นเสียงเดียวในห้อง
แล้วจู่ ๆ…
เสียงในหัวของเธอก็ดังขึ้น
“หนูวิภา! อย่ากลับเข้าไปนะลูก มันอันตราย!”
“ไฟไหม้! หนีเร็ว! ตึกกำลังจะพังแล้ว!”
อรสาหยุดมือทันที
ริมฝีปากสั่นน้อย ๆ เหงื่อผุดขึ้นตรงไรผม แม้อากาศในห้องจะเย็นสบาย
เธอกลืนน้ำลายเบา ๆ เอื้อมมือไปเปิดตลับเครื่องประดับเก่าที่วางอยู่มุมโต๊ะ
ภายในมี เข็มกลัดดอกจำปี สีทองเก่าเล็กน้อย
เมื่อเธอพลิกฝาตลับด้านใน มีชื่อที่สลักไว้เกือบเลือนว่า:
“V.I.P.A.”
เธอปิดตลับทันที ภาพความทรงจำเก่าๆเริ่มผุดขึ้นมาในหัว
งานเลี้ยงในห้องโถงใหญ่ของบ้านวรภักด์
ห้องโถงหรูหราตกแต่งด้วยแจกันดอกไม้สีครีม-ทอง แขกผู้ใหญ่จากหลายวงการมาร่วมแสดงความยินดีในโอกาสที่วรรณภพรับตำแหน่งผู้บริหารอย่างเต็มตัว
วรรณภพยืนคุยกับแขกอย่างสง่างาม
อรสาอยู่ไม่ห่าง — สวมชุดเดรสผ้าไหมสีพีช ยืนอยู่มุมห้อง ยิ้มอย่างอ่อนหวาน ทว่าดวงตาเหม่อลอย เหมือนลอยอยู่ในอดีตที่ไม่มีใครเข้าถึง
เสียงผู้ใหญ่ท่านหนึ่งดังขึ้นขณะถือแก้วแชมเปญ
“น้องอรสานี่สวยเหมือนนางในวังเลยนะคุณภพ ไปคว้ามาจากไหนเนี่ย?”
อีกคนพูดขึ้นเสริม
“หน้าคล้ายใครอยู่นะ… เหมือนที่เคยเห็นในข่าวเก่า ๆ สมัยนั้น… จำไม่ได้ว่าเป็นใคร”
อรสากำแก้วแน่นขึ้นเล็กน้อย
ใบหน้ายังยิ้ม…แต่นัยน์ตาหม่นทันที ราวกับมีเงาทอดทับแสงทั้งห้อง
ตัดมาที่ห้องทำงานของเอกภพ
โต๊ะไม้เก่าที่เต็มไปด้วยเอกสารและแฟ้มคดี
เอกภพนั่งอยู่ในเงามืด มีเพียงแสงจากโคมเล็กข้างโต๊ะที่ส่องกระดาษหนึ่งแผ่น
เขาเปิดดู ภาพข่าวขาวดำเก่า ๆ จากแฟ้มข้อมูล
เป็นภาพเหตุการณ์ไฟไหม้เมื่อสิบปีก่อน ที่ตึกแถวของพระยาอนุรักษ์
ในภาพมีเด็กหญิงคนหนึ่งอายุราว 10-12 ปี กำลังถูกอุ้มออกมาจากกองซาก
ใต้ภาพมีคำบรรยายว่า:
“วิภา บุตรีพระยาอนุรักษ์ ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจากเหตุการณ์ไฟไหม้ร้ายแรงในย่านทุ่งมหาเมฆ”
เอกภพขยับแว่นช้า ๆ
มองใบหน้านั้นสลับกับภาพของอรสาในงานเลี้ยงเมื่อไม่กี่วันก่อน
ภาพเด็กหญิงในอดีต และหญิงสาวในปัจจุบัน… คล้ายกันอย่างน่าประหลาด
เอกภพโน้มตัวไปใกล้แฟ้มมากขึ้น กระซิบกับตัวเองเบา ๆ
“ถ้าเธอคือ ‘วิภา’ จริง… แล้ว ‘อรสา’ คนนี้คือใครกันแน่?”
พิษสวาท อำพราง บทที่ 36: กระจกไม่สะท้อนเงาเดิม
ห้องนอนบนชั้นสองของบ้านวรภักดิ์เงียบสนิท มีเพียงแสงจากโคมข้างเตียงที่ส่องลอดผ้าม่านบาง ๆ อย่างเศร้า ๆ
อรสานั่งอยู่หน้ากระจกแต่งตัว เส้นผมดำยาวของเธอปล่อยสยายอยู่บนชุดนอนสีงาช้าง มือเรียวค่อย ๆ หวีผมด้วยจังหวะช้าและสม่ำเสมอ
ดวงตาของเธอมองตรงไปยังภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก แต่ภาพในดวงตาคู่นั้น…ไม่ใช่สิ่งที่อยู่ตรงหน้า
เสียงหวีเสียดสีกับเส้นผมเบา ๆ กลายเป็นเสียงเดียวในห้อง
แล้วจู่ ๆ…
เสียงในหัวของเธอก็ดังขึ้น
“หนูวิภา! อย่ากลับเข้าไปนะลูก มันอันตราย!”
“ไฟไหม้! หนีเร็ว! ตึกกำลังจะพังแล้ว!”
อรสาหยุดมือทันที
ริมฝีปากสั่นน้อย ๆ เหงื่อผุดขึ้นตรงไรผม แม้อากาศในห้องจะเย็นสบาย
เธอกลืนน้ำลายเบา ๆ เอื้อมมือไปเปิดตลับเครื่องประดับเก่าที่วางอยู่มุมโต๊ะ
ภายในมี เข็มกลัดดอกจำปี สีทองเก่าเล็กน้อย
เมื่อเธอพลิกฝาตลับด้านใน มีชื่อที่สลักไว้เกือบเลือนว่า:
“V.I.P.A.”
เธอปิดตลับทันที ภาพความทรงจำเก่าๆเริ่มผุดขึ้นมาในหัว
งานเลี้ยงในห้องโถงใหญ่ของบ้านวรภักด์
ห้องโถงหรูหราตกแต่งด้วยแจกันดอกไม้สีครีม-ทอง แขกผู้ใหญ่จากหลายวงการมาร่วมแสดงความยินดีในโอกาสที่วรรณภพรับตำแหน่งผู้บริหารอย่างเต็มตัว
วรรณภพยืนคุยกับแขกอย่างสง่างาม
อรสาอยู่ไม่ห่าง — สวมชุดเดรสผ้าไหมสีพีช ยืนอยู่มุมห้อง ยิ้มอย่างอ่อนหวาน ทว่าดวงตาเหม่อลอย เหมือนลอยอยู่ในอดีตที่ไม่มีใครเข้าถึง
เสียงผู้ใหญ่ท่านหนึ่งดังขึ้นขณะถือแก้วแชมเปญ
“น้องอรสานี่สวยเหมือนนางในวังเลยนะคุณภพ ไปคว้ามาจากไหนเนี่ย?”
อีกคนพูดขึ้นเสริม
“หน้าคล้ายใครอยู่นะ… เหมือนที่เคยเห็นในข่าวเก่า ๆ สมัยนั้น… จำไม่ได้ว่าเป็นใคร”
อรสากำแก้วแน่นขึ้นเล็กน้อย
ใบหน้ายังยิ้ม…แต่นัยน์ตาหม่นทันที ราวกับมีเงาทอดทับแสงทั้งห้อง
ตัดมาที่ห้องทำงานของเอกภพ
โต๊ะไม้เก่าที่เต็มไปด้วยเอกสารและแฟ้มคดี
เอกภพนั่งอยู่ในเงามืด มีเพียงแสงจากโคมเล็กข้างโต๊ะที่ส่องกระดาษหนึ่งแผ่น
เขาเปิดดู ภาพข่าวขาวดำเก่า ๆ จากแฟ้มข้อมูล
เป็นภาพเหตุการณ์ไฟไหม้เมื่อสิบปีก่อน ที่ตึกแถวของพระยาอนุรักษ์
ในภาพมีเด็กหญิงคนหนึ่งอายุราว 10-12 ปี กำลังถูกอุ้มออกมาจากกองซาก
ใต้ภาพมีคำบรรยายว่า:
“วิภา บุตรีพระยาอนุรักษ์ ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจากเหตุการณ์ไฟไหม้ร้ายแรงในย่านทุ่งมหาเมฆ”
เอกภพขยับแว่นช้า ๆ
มองใบหน้านั้นสลับกับภาพของอรสาในงานเลี้ยงเมื่อไม่กี่วันก่อน
ภาพเด็กหญิงในอดีต และหญิงสาวในปัจจุบัน… คล้ายกันอย่างน่าประหลาด
เอกภพโน้มตัวไปใกล้แฟ้มมากขึ้น กระซิบกับตัวเองเบา ๆ
“ถ้าเธอคือ ‘วิภา’ จริง… แล้ว ‘อรสา’ คนนี้คือใครกันแน่?”