ตั้งแต่เล็กจนโตแม่เป็นแบบนี้ตลอดเลย ไม่มีวันไหนที่แม่จะไม่โวยเรา พ่อพี่ชายเราโดนหมด แม่ชอบโทษคนอื่นยกเว้นตัวเอง เช่น แม่ตำน้ำพริก แล้วให้พ่อไปอยู่ใกล้ๆเพื่อที่จะใช้หยิบนั่นนี่ แล้วชวนพ่อคุย อยู่ดีๆพริกกระเด็นเข้าตา แม่ก็จะด่าพ่อ ว่า เป็นเพราะมึ-นั่นแหละชวนกูคุย ออกจากบ้านกูไปเลย ส่วนพี่ชายเคยเหยียบไม้กวาดตอนแม่กวาดบ้าน แม่ไปกวาดตรงเท้าพี่เอง พี่เลยเหยียบ แม่ก็ด่าพี่ มึ-ไม่เห็นหรอกูกวาดบ้าน สันดา*หม* ส่วนเราเลยหนักสุด คุยอะไรด้วยไม่ได้เลย ทำอะไรก็ด่า ด่าสารพัด คำแรงๆ ตบตี แช่งเรา ขอให้มึ-ไม่ตายดี มึ-เกิดมาหาพ่*หาแม่มึ-หรอ Eส** และชอบตามกราบเรา ขอให้มึ-ตาย ขอให้มึ-ไม่มีอะไร มึ-ทำงานงกๆก็ไม่มีอะไรหรอก มึ-จะรวยกับเขาอยู่หรอก Eเปร* เกิดมาให้กูเลี้ยงมึ-จะเอาอะไรเลี้ยงกู แล้วเรียกเราว่าแม่อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันยอมแล้ว ฉันกลัวแล้ว แม่มันรวย ฉันมันทุกข์ คือเรายังไม่พูดอะไรเลย ประชดเราแบบนี้ตลอด เบื่อหว่ะ ใครขอมาเกิด ไม่ไอยากเกิดมาหรอก บางทีโกรธคนอื่นก็มาลงในครอบครัว ต่อหน้าคนอื่นก็เคยตามกราบเรา เราอาย ทำไมทุกคนในบ้านต้องตามใจแม่คนเดียวด้วย ทุกคนทำอะไรไม่ได้เลย มีแต่บอกว่าตัวเองผ่านมาหมดแล้ว แม่ใครเป็นบ้างคะ เบื่อๆๆๆๆ