ลองจินตนาการดูสิ… ประเทศหนึ่งที่ผู้นำไม่ใช่ผู้จัดการบริษัท แต่เป็นผู้ดูแลประชาชนจริง ๆ ไม่มีรถนำขบวน ไม่มีกล้องแพนตาม ไม่มีคนปรบมือปลอม ๆ ในงานพิธี มีเพียงความเงียบ กับภาระรับผิดชอบมหาศาลที่ต้องทำให้คนทั้งชาติ “มีชีวิต” ไม่ใช่แค่ “ยังหายใจอยู่”
ถ้าฉันได้เป็นผู้นำประเทศนี้ ฉันจะไม่เริ่มจากการจัดระเบียบรถติด หรือไปสั่งปิดผับตี 2
แต่จะเริ่มจากคำถามว่า
“ทำไมคนยังจน ทั้งที่เราก็ทำงานทุกวัน?”
แล้วคำตอบก็โผล่ขึ้นมาในรูปของคฤหาสน์ริมแม่น้ำ กับทุ่งกัญชาของผู้มีอำนาจ ที่มีอยู่ก่อนกฎหมาย…
ขณะคนหาเช้ากินค่ำยังต้องยืนต่อคิวจ่ายค่าไฟ แถมโดนด่าเรื่อง "ขาดวินัยการเงิน"
ขอโทษนะครับ ประเทศนี้ไม่ได้ขาดวินัยการเงิน — มันขาด "ความยุติธรรม" มากกว่า
คนที่ขโมยข้าวกินเพราะหิว กลับโดนขัง ส่วนคนที่ขโมยภาษีชาติเป็นหมื่นล้าน กลับนั่งหัวเราะอยู่ในรัฐสภา พร้อมรางวัล "บุคคลแห่งปี" ของสื่อที่อ้างตัวว่าเป็นกลาง กับพวกวัยรุ่นที่คนทั้งสังคมชี้หน้าว่าเป็นปัญหา ฉันจะถามกลับว่า แล้วผู้ใหญ่ที่สร้างระบบเน่า ๆ นี่ล่ะ? ไม่ใช่ปัญหาเหรอ?
ฉันจะไม่อ้างกฎหมายคุ้มครองเด็กเพื่อปล่อยให้แก๊งโจรถือมีด แต่จะใช้กฎหมายเพื่อดึงเด็กเหล่านี้กลับมา ไม่ใช่ผลักเขาให้ลึกลงไปในนรกมากกว่าเดิม


ฉันจะเริ่มจากการปฏิรูป ไม่ใช่แค่กระทรวง แต่ทั้งแนวคิดของรัฐ
แรงงานต่างด้าวเถื่อน? ไม่ขับไล่ แต่ให้ลงทะเบียนง่าย ๆ เลย ใครอยากทำงานก็มา ขอแค่ไม่โกง ไม่ฆ่าใคร ทำงานเถอะ
แรงงานไทย? ต้องได้งานที่ตัวเองรักและใฝ่ฝัน ไม่ใช่ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นแค่คนส่งของในระบบแพลตฟอร์มที่ไม่ต้องจ่ายประกันสังคม
การศึกษา? ต้องฟรี และคุณภาพไม่ควรขึ้นอยู่กับตำแหน่งบ้านในทะเบียนราษฎร์
ครอบครัวล้มเหลว? เราจะไม่โทษพ่อแม่ แต่จะช่วยเขาเลี้ยงลูก ด้วยศูนย์เรียนรู้ฟรี ที่ไม่ใช่แค่ "โรงเรียนอนุบาลฝากไว้เช้า-เย็นรับกลับ"
โรงพยาบาลและการรักษา? ต้องฟรี  แทนที่เราจะต้องยืนแถวยาวเป็นกิโลเมตรเพื่อรอรับบริการบัตร 30 และมีคุณภาพต่ำ ก็ควรจะมีโรงพยาบาลที่ทำงานในระบบสาธารณสุขที่มีคุณภาพ พร้อมการบำบัดและรักษาอย่างมืออาชีพจากแพทย์และพยาบาลที่มีความสามารถและจรรยาบรรณ โดยไม่คำนึงถึงกำไรจากการรักษาคนไข้ เพราะ "การรักษาพยาบาลไม่ใช่ธุรกิจ แต่มันคือสิทธิขั้นพื้นฐานของมนุษย์ที่รัฐควรให้ความสำคัญและดูแลอย่างจริงจัง"

กับเด็กที่สังคมบอกว่า “เลวเกินเยียวยา” — ฉันขอถามว่า เราเคยเยียวยาเขาแล้วจริงหรือยัง?
ระบบศาลเยาวชนที่ปกป้องแม้แต่คนแทงคนตายกลางห้าง เพราะ “อายุไม่ถึง 18” จะยังมีประโยชน์อยู่ไหม? หรือเราต้องถามกลับว่า:
"ถ้าเขาโตพอจะฆ่าคนได้ เขาควรโตพอจะรับผิดได้ไหม?"
กฎหมายไม่ได้มีไว้เพื่อให้อภัยเฉพาะคนอายุน้อย — แต่มีไว้เพื่อป้องกันคนดีจากคนเลวไม่ว่าจะอายุเท่าไร

ยาเสพติดไม่ใช่แค่ปัญหา — แต่มันคือผลของการที่คนหมดหวังกับชีวิต
คุณจะรักษาคนติดยาได้ยังไง ถ้าคนคนนั้นไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร?
เราต้องสร้างศูนย์บำบัดที่เป็นมากกว่าแค่ "สถานที่" — มันต้องเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่ ไม่ใช่แค่ที่กักกันชั่วคราว แล้วปล่อยกลับมาให้กลับไปเสพใหม่ในเวลาไม่กี่เดือน

นักการเมือง นายทุน คนรวยที่ร่ำรวยจากหยาดเหงื่อของคนอื่น
พวกเขาไม่กลัวการปฏิวัติหรอก — พวกเขากลัวแค่วันหนึ่งที่ประชาชนจะหยุดกลัว
ประเทศนี้ไม่ได้ต้องการฮีโร่ ไม่ต้องการมหาบุรุษคนใหม่ แต่ต้องการแค่ “ระบบที่ไม่หักหลังคนธรรมดา”
ฉันไม่อยากให้ประเทศนี้กลายเป็นที่ที่เด็ก ๆ อยากเป็น YouTuber เพราะรู้ว่าโตไปไม่มีทางเป็นเจ้าคนนายคนได้ในระบบนี้

สุดท้าย ถ้าฉันจะอยู่ในตำแหน่งผู้นำจนตาย — มันจะไม่ใช่เพราะฉันอยากอยู่
แต่เพราะคนยังไม่พร้อมรับช่วงต่อ
และถ้าฉันจะตายพร้อมอำนาจ ฉันจะตายโดยที่ประชาชนมีชีวิตที่ดีกว่าตอนที่ฉันมา
คาร์ล มาร์กซ์ เคยหวังให้มนุษย์มีศักดิ์ศรีจากแรงงานของตนเอง — ไม่ต้องกราบกรานเพื่อเงินเดือน ไม่ต้องขายศักดิ์ศรีแลกปากท้อง
และถ้าฉันได้ทำสิ่งเหล่านั้นให้เป็นจริง ฉันไม่ต้องถูกจารึกในประวัติศาสตร์
ขอแค่ไม่ถูกลืมจากหัวใจของประชาชน — แค่นั้นก็พอแล้ว
และฉันจะไม่กลัวถ้าจะมีคนกล่าวหาว่าแนวคิดแบบนี้คือคอมมิวนิสต์ เพราะฉันรู้ดีว่า Karl Marx ไม่เคยสอนให้เผด็จการ แต่เขาสอนให้คนจนลุกขึ้นยืน
ฉันไม่ได้ฝันให้โลกนี้ไร้ความขัดแย้ง แต่ฝันให้ความขัดแย้งมันมีศักดิ์ศรี ไม่ใช่แค่มีเสียงนายทุนหัวเราะบนความหิวของประชาชน
หากทั้งหมดนี้จะทำให้ฉันถูกหัวเราะ ด่า หรือถูกกล่าวหาว่าเพ้อฝัน ฉันยินดี
เพราะการฝันเพื่อเปลี่ยนแปลง ดีกว่าการยอมรับฝันร้ายว่า "นี่แหละคือชีวิตที่คนจนสมควรได้รับ"
และหากสักวันหนึ่งฉันทำได้จริง — คุกอาจไม่จำเป็นอีกเลย ไม่ใช่เพราะเรายกเลิกมัน แต่เพราะเรายกเลิกเงื่อนไขที่ทำให้คนต้องถูกขังตั้งแต่ยังไม่ทันโต