ก่อนอื่นเลย สวัสดีค่ะทุกคนชาวพันทิป วันนี้หนูจะมาขอแชร์ประสบการณ์เรื่องราวในชีวิตที่มันพลาดแล้วพลาดอีกมาให้ฟังกันค่ะ อาจจะเรื่อยเปื่อยยาวหน่อยนะคะ ไม่รู้จะเรียบเรียงให้มันออกมาดียังไง เป็นคนเรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยเป็นค่ะ ต้องขอโทษไว้ก่อนเลย
เข้าเรื่องกันดีกว่าค่ะ
เราเป็นคนที่ค่อนข้างคิดมาก วิตกกังวลและหวาดกลัวกับสิ่งต่างๆรอบตัวคะ เป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว อาจจะเป็นเพราะครอบครัวปัญญาทางบ้านเรา ความรุนแรงที่เกิดขึ้นสมัยวัยเด็ก พอโตมาเลยเป็นแบบนี้ไปเลยโดยอัตโนมัติ ไม่กล้าก้าวข้ามความกลัวนั้นเลยแม้เเต่น้อย กำหนดSafe zone ของตัวเอง
ไว้เเค่ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่เรียกว่าห้องนอน แล้วการที่เราเป็นแบบนี้ทำให้เราพลาดโอกาสดีๆในชีวิตหลายอย่างมากๆค่ะ เช่น เรื่องการงาน ความก้าวหน้าในชีวิต ตั้งแต่เรียนจบเราทำงานมาเเค่2บริษัท ระยะเวลาผ่านมาเกือบ5ปีค่ะ ไม่ได้เป็นบริษัทที่มั่นคงเท่าไหร่ อยู่ไปวันๆได้
เเต่เราก็มีความคิดในหัวคือ ลองงานใหม่มั้ยละ สมัครงานใหม่ดู เผื่ออนาคตจะโอเค ยื่นเอกสารเรียบร้อย จนบริษัทติดต่อกลับมา แต่เราปฏิเสธ!!! เพราะคำว่ากลัว คำว่าไม่กล้าค่ะ เป็นหลายบริษัทมากแต่เราเลือกที่จะปฏิเสธ ทั้งที่ดูมีความก้าวหน้ามากว่าที่เราทำ
ไม่กล้าที่จะเริ่มใหม่ เจอคนใหม่ งานใหม่ ถนนเส้นใหม่ คือคิดแล้วก็วิตกกังวล สุดท้ายคือแพนิคค่ะ หายใจไม่ออก ตัวสั่นมือสั่น เหมือนกำลังจะตายเพียงเพราะคำว่ากลัวคำเดียวเลย คือสมองคิดไปไกลมากๆกว่าสิ่งที่เป็นอยู่ แล้วเป็นคนที่เข้ากับคนไม่ได้เลย รักสันโดดมากแบบสามารถอยู่ในห้องคนเดียวไม่เจอใครได้เป็นปีๆ ซึ่งเคยมาแล้ว เราเลยคิดว่าการที่ต้องเจออะไรใหม่มันน่ากลัวเสมอ เหมือนคนสติไม่โอเคตลอดเวลา คิดลบกับทุกสิ่งที่เจอ ระแวงว่าจะเป็นยังไง ซึ่งเวลาเราสมัครงานหรือต้องเริ่มงานใหม่เราไม่คุยกับใครเลยค่ะ กว่าจะปรับตัวได้กล้าคุยกล้าพูดกับพี่ที่ทำงานก็คือ6เดือนหรือเกือบปี จนพี่ที่ทำงานถามว่าเราพูดได้ไหม เป็นคนพิเศษหรือเปล่า แต่ที่เราไม่กล้าพูดคือเรากลัวค่ะ เหมือนมีเเค่ตัวเองที่เป็นsafe zone จะไปไหนมาไหนก็ไม่กล้าที่จะไปคนเดียว แต่เคยก้าวข้ามผ่านมันมาแล้วค่ะ อยู่กรุงเทพ5ปีพึ่งจะเคยเห็นสยาม ด้วยการนั่งรถเมล์ไปสยามคนเดียว ตอนไปถึงคือดีใจมาก ไม่คิดไม่ฝันว่าจะทำได้ แบบฉันเก่งที่สุด แต่รีบไปรีบกลับค่ะ เพราะว่าถ้าตะวันตกดินหรือความมืดมาเมื่อไหร่ ความกลัวจะมาทันทีเลย กลัวกลับไม่ได้ กลัวนู้นนี่ไปเรื่อย มือสั่นใจสั่นไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง นั่งรถไฟฟ้าไม่ได้แน่ๆ ไม่เคยนั่งมาก่อน จะกลับได้ไหม ถึงห้องหรือเปล่า จะเลยสถานีไหมม ความวิตกกังวลมาเต็ม100 เครื่องหมายคำถามเต็มหัวไปหมด จัดการตัวเองไม่ค่อยได้เลยค่ะ รู้สึกว่ามันเป็นปัญหามากนะสำหรับเรา แต่หยุดคิดไม่ได้ เหมือนสมองมันไปของมันเอง ความกลัวมันก็มาของมันเอง เราเลยคิดว่าเป็นแบบนี้คงจะอยู่กับคนอื่นยาก โลกนี้คงกว้างเกินไปสำหรับคนที่เป็นแบบเรา หรือคล้ายเราๆ รู้สึกว่าโลกมันไม่ค่อยน่าอยู่เลย
แต่เราก็สามารถทำงานได้นะ คุ้มกับเงินที่บริษัทจ่ายเเน่นอน แค่ไม่เข้าสังคมกับใครเลยเพราะว่ากลัว
เราบ้าหรือเปล่าคะ?
เข้าเรื่องกันดีกว่าค่ะ
เราเป็นคนที่ค่อนข้างคิดมาก วิตกกังวลและหวาดกลัวกับสิ่งต่างๆรอบตัวคะ เป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว อาจจะเป็นเพราะครอบครัวปัญญาทางบ้านเรา ความรุนแรงที่เกิดขึ้นสมัยวัยเด็ก พอโตมาเลยเป็นแบบนี้ไปเลยโดยอัตโนมัติ ไม่กล้าก้าวข้ามความกลัวนั้นเลยแม้เเต่น้อย กำหนดSafe zone ของตัวเอง
ไว้เเค่ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่เรียกว่าห้องนอน แล้วการที่เราเป็นแบบนี้ทำให้เราพลาดโอกาสดีๆในชีวิตหลายอย่างมากๆค่ะ เช่น เรื่องการงาน ความก้าวหน้าในชีวิต ตั้งแต่เรียนจบเราทำงานมาเเค่2บริษัท ระยะเวลาผ่านมาเกือบ5ปีค่ะ ไม่ได้เป็นบริษัทที่มั่นคงเท่าไหร่ อยู่ไปวันๆได้
เเต่เราก็มีความคิดในหัวคือ ลองงานใหม่มั้ยละ สมัครงานใหม่ดู เผื่ออนาคตจะโอเค ยื่นเอกสารเรียบร้อย จนบริษัทติดต่อกลับมา แต่เราปฏิเสธ!!! เพราะคำว่ากลัว คำว่าไม่กล้าค่ะ เป็นหลายบริษัทมากแต่เราเลือกที่จะปฏิเสธ ทั้งที่ดูมีความก้าวหน้ามากว่าที่เราทำ
ไม่กล้าที่จะเริ่มใหม่ เจอคนใหม่ งานใหม่ ถนนเส้นใหม่ คือคิดแล้วก็วิตกกังวล สุดท้ายคือแพนิคค่ะ หายใจไม่ออก ตัวสั่นมือสั่น เหมือนกำลังจะตายเพียงเพราะคำว่ากลัวคำเดียวเลย คือสมองคิดไปไกลมากๆกว่าสิ่งที่เป็นอยู่ แล้วเป็นคนที่เข้ากับคนไม่ได้เลย รักสันโดดมากแบบสามารถอยู่ในห้องคนเดียวไม่เจอใครได้เป็นปีๆ ซึ่งเคยมาแล้ว เราเลยคิดว่าการที่ต้องเจออะไรใหม่มันน่ากลัวเสมอ เหมือนคนสติไม่โอเคตลอดเวลา คิดลบกับทุกสิ่งที่เจอ ระแวงว่าจะเป็นยังไง ซึ่งเวลาเราสมัครงานหรือต้องเริ่มงานใหม่เราไม่คุยกับใครเลยค่ะ กว่าจะปรับตัวได้กล้าคุยกล้าพูดกับพี่ที่ทำงานก็คือ6เดือนหรือเกือบปี จนพี่ที่ทำงานถามว่าเราพูดได้ไหม เป็นคนพิเศษหรือเปล่า แต่ที่เราไม่กล้าพูดคือเรากลัวค่ะ เหมือนมีเเค่ตัวเองที่เป็นsafe zone จะไปไหนมาไหนก็ไม่กล้าที่จะไปคนเดียว แต่เคยก้าวข้ามผ่านมันมาแล้วค่ะ อยู่กรุงเทพ5ปีพึ่งจะเคยเห็นสยาม ด้วยการนั่งรถเมล์ไปสยามคนเดียว ตอนไปถึงคือดีใจมาก ไม่คิดไม่ฝันว่าจะทำได้ แบบฉันเก่งที่สุด แต่รีบไปรีบกลับค่ะ เพราะว่าถ้าตะวันตกดินหรือความมืดมาเมื่อไหร่ ความกลัวจะมาทันทีเลย กลัวกลับไม่ได้ กลัวนู้นนี่ไปเรื่อย มือสั่นใจสั่นไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง นั่งรถไฟฟ้าไม่ได้แน่ๆ ไม่เคยนั่งมาก่อน จะกลับได้ไหม ถึงห้องหรือเปล่า จะเลยสถานีไหมม ความวิตกกังวลมาเต็ม100 เครื่องหมายคำถามเต็มหัวไปหมด จัดการตัวเองไม่ค่อยได้เลยค่ะ รู้สึกว่ามันเป็นปัญหามากนะสำหรับเรา แต่หยุดคิดไม่ได้ เหมือนสมองมันไปของมันเอง ความกลัวมันก็มาของมันเอง เราเลยคิดว่าเป็นแบบนี้คงจะอยู่กับคนอื่นยาก โลกนี้คงกว้างเกินไปสำหรับคนที่เป็นแบบเรา หรือคล้ายเราๆ รู้สึกว่าโลกมันไม่ค่อยน่าอยู่เลย
แต่เราก็สามารถทำงานได้นะ คุ้มกับเงินที่บริษัทจ่ายเเน่นอน แค่ไม่เข้าสังคมกับใครเลยเพราะว่ากลัว