…ถ้ามองในบริบท “แบบไทย ๆ”  ประชานิยมไทย มักไม่ได้ตั้งอยู่บนหลักการเศรษฐศาสตร์มหภาค หรือการพัฒนาอย่างยั่งยืน แต่ถูกใช้เป็น เครื่องมือทางการเมือง เพื่อ ซื้อเสียง-สร้างฐานอำนาจ แบบรวบรัด ไม่ได้หวังให้ประชาชน “พึ่งตนเอง” แต่กลับทำให้ “ติดกับดักการพึ่งรัฐ” ไปเรื่อย ๆ

ประชานิยมแบบไทย ๆ: ทำลายโครงสร้างในระยะยาว

บิดเบือนบทบาทรัฐ: จากผู้สร้างโครงสร้างพื้นฐาน กลายเป็น “พ่อบุญทุ่ม”
ทำลายวินัยการคลัง: สร้างหนี้โดยไม่สร้างทรัพย์สินหรือต้นทุนทางปัญญา
บิดเบือนพฤติกรรมประชาชน: คนเก่งไม่อยากทำงานหนัก คนจนไม่อยากลุกขึ้นสู้ เพราะรัฐมีของแจก
ทำลายระบบราชการ: งบประมาณถูกอัดฉีดเพื่อ “โปรเจกต์เฉพาะกิจ” ไม่ได้ผ่านกระบวนการพัฒนาอย่างมีประสิทธิภาพ
ซื้อใจด้วยอารมณ์ ไม่ใช่เหตุผล: นโยบายที่คนรู้ว่าผิด ก็ยังยกมือให้ เพราะ “ได้ประโยชน์ทันที”

รัฐประหารแบบไทย ๆ: แม้เลว แต่คนรู้ว่าเลว

มัน “ชัดเจน” ว่าเป็นเผด็จการ
ประชาชน “ไม่คาดหวัง” อะไรมาก และ “ตื่นตัว” ต่อต้านเมื่อถึงจุด
มันไม่ได้กล่อมให้คนเชื่องหรือเสพติด แต่ทำให้ “รู้ตัวว่าถูกกดขี่”

:
“ประชานิยมแบบไทย ๆ” เลวร้ายกว่า “รัฐประหารแบบไทย ๆ” เพราะมัน บ่อนทำลายทุกอย่างโดยที่คนไม่รู้ตัว และ สร้างระบบที่ไม่มีใครกล้าหยุด แม้รู้ว่าไปต่อไม่ได้