คบกับแฟนมาสี่ปีแล้วค่ะตอนนี้แฟนอายุ 22 เราอายุ 15 คบกันมาสี่ปีแล้วทุกอย่างดีมากเลยค่ะ ครอบครัวทั้งสองฝั่งรับรู้ปรับกันมาได้ทุกเรื่องราวแล้วเข้าใจกันทุกอย่าง เป็นความรักในทางที่ดีนะคะเราการเรียนดีไม่เคยสอบตกเลย ได้เกรดสี่ทุกเทอม ส่วนเค้าตั้งใจทำงานซื้อสัตย์ แล้วก็รอเรามา4ปีแล้ว ปัญหาคือเรายังไม่เคยเจอกันเลยค่ะ ว่าด้วยอายุของเรายังเด็กอยู่ แล้วเราก็ไม่เคยติดเพื่อนอยู่แต่บ้านโทรคุยกับเค้าทุกวันเค้าไม่ได้มาหลอกหรืออะไรเรารู้นิสัยใจคอกันเห็นในความเป็นจริงทุกอย่างถ้าให้พูดก็green flagค่ะ แฟนเราเคยคุยกับแม่เราแล้ว เค้าก็ไม่ได้ห้ามอะไรนะคะ แค่บอกว่ารอให้เราจบ ม. 6 ก่อน แล้วไปอยู่ด้วยกันหรืออะไรยังไงก็ตามใจ แต่นี่เค้ารอเรามาสี่ปีแล้วค่ะโดยที่ไม่เคยเจอกันเราไม่อยากให้เค้ารอเพราะว่ารู้ว่าการรอมันทรมานแค่ไหนกลัวการเจอรักที่ บริสุทธิ์ขนาดนี้จะหลุดมือไปเพราะการรอ ปัญหาหลักๆติดที่อายุค่ะ แล้วอีกอย่างเราห่างกันตั้ง 500 โล ไม่ได้ไปมาหาสู่กันง่ายง่ายเพราะเค้าก็ต้องทำงานเราก็ต้องเรียนแม่บอกว่าเค้าจะมาหาได้แต่แม่ต้องอยู่ด้วยตลอด แต่พวกพี่พี่เข้าใจไหมคะว่าถ้าเจอกันครั้งแรกต้องมีเรื่องเซ็กซ์อยู่แล้วเป็นแฟนกันตั้ง4ปีไม่เคยเจอกันมีอะไรกัน เพราะว่าทั้งเราและเขายังไม่เคยมีอะไรกับใครเลยรอกันและกันมาสี่ปีแล้ว ถ้ามองในความเป็นจริงเรื่องเซ็กซ์เป็นแค่ส่วนหนึ่งค่ะ แค่อยากมีความรักเหมือนคนอื่นเค้าบ้างที่จะเจอหน้ากันไปไหนทำอะไร แค่อยากมีความรักเหมือนคนอื่นเค้าบ้างที่จะเจอหน้ากันไปไหนทำอะไรด้วยกันเอาจริงมันผิดที่เราเจอกันผิดเวลาค่ะ แต่พี่ๆคะความรักมันดีมากๆจะให้หนูปล่อยเค้าไปเจอคนที่พร้อมอยู่กับเค้าหรอคะ หนูทำใจไม่ได้หรอกนะแล้วให้หนูไปเจอคนที่ไม่จริงใจซื่อสัตย์จะเจอคนแบบไหนบ้างก็ไม่รู้ไม่อยากปล่อยคนดีๆไปเพราะอะไรแบบนี้ ถ้าเค้ามาหาหนูก็คือลำบากค่ะไหนจะที่นอนเพราะเค้ามานอนบ้านหนูไม่ได้อยู่แล้วไม่ได้มีแค่พ่อกับแม่ แถมปู่กับย่ายังไม่รู้ว่าหนูมีแฟนเเถมหัวโบราณอีกไหนจะรถ แต่ถ้าหนูไปนู้นแต่เค้ามารับหนูเคยคุยกับแม่แล้วแม่ก็เป็นห่วงแถมปู่กับย่าก็จะคิดว่าหนูหายไปจะเป็นคดีความได้ คือหนูเค้าใจคนเป็นพ่อเป็นแม่นะแต่บางทีครอบครัวไม่ได้ให้ความสุขหรือความอบอุ่นกับหนู แต่แฟนหนูเค้าให้ได้ทุกอย่างเป็นผู้ใหญ่ที่ให้คำปรึกษาดีมากในทุกเรื่องเอาง่ายๆคือดีทุกเรื่องค่ะ อยากหนีออกจากบ้านไปหาเค้าแต่เค้าก็ห้ามเพราะมันจะมีผลพุ่มพวงที่ไม่ดีอื่นๆตามมา เค้าบอกว่ารอหนูได้อีก2ปีจะจบม.6แต่พี่ๆคือใครจะไปอดทนอดใจที่คบกันมา6ปีไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันไม่มีอะไรกันต้องริอยู่แบบนั้น หนูคอดว่าวันนึงเค้าต้องเองเดินจากไปแน่นอน ใครๆก็ไม่อยากเอาชีวิตมาหวังกับอะไรแบบนี้ สิ่งที่หนูอยากจะให้มันเป็นก็คือไปมาหาสู่กันได้โดยอยู่ด้วยกันได้ไม่ต้องมีใครมาคุมอยู่ตลอดเวลา เค้าเดินทางมาไกลสมมติมาหาอาทิตย์นึงหนูก็ไปอยู่กับเค้าได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แล้วช่วงปิดเทอมหนูอยากไปช่วยเค้าขายของที่บ้านเค้าทำธุรกิจส่วนตัวแบบหนูไปอยู่นั่นเลยเปิดเทอมค่อยกลับมาเรียน ครอบครัวเค้าโอเคทุกอย่างอยากเห็นตัวหนูด้วยซ้ำแต่ปัญหาทุกอย่างอยู่ที่ฝั่งบ้านหนูหมดเลยหนูคิดว่าถ้าได้อยู่ด้วยกันไปมาหาสู่กันบ่อยๆมันจะทำให้คสพ.ดีขึ้นจากเดิมมากๆ อีกอย่างหนูขึ้นม.ปลายแล้วหน้าที่หนูก็รับผิดชอบดูแลตัวเองได้ทุกอย่างการเรียนก็ไม่เคยตก ถ้าหนูขอดื้อหน่อยคงไม่เป็นไรใช่มั้ยคะคือรู้สึกว่าชีวิตถ้าไม่เจอแฟนคือกบในกะลามากค่ะอยู่แต่บ้านใช้ชีวิตข้างนอกแทบไม่เป็นรับมือกับคนรูปแบบต่างๆไม่ได้เลย แฟนหนูเค้าบอกสอนทุกอย่างเกี่ยวกับโลกภายนอกว่าเป็นยังไงหนูแค่อยากออกไปใช้ชีวิตวัยรุ่นบ้างเรียนรู้และประสบการณ์ หนูไม่อยากให้คนที่ดีแบบนี้หลุดมือไปผู้ชายแบบนี้ในยุคสมัยนี้มันยากมากนะคะที่จะเจอ พี่ๆให้คำปรึกษาหนูหน่อยได้มั้ยคะว่าต้องทำยังไงกับปัญหานี้ให้มันลงเอยด้วยดี ขอบคุณพี่ๆทุกคนนะคะ🤍
ความรักทางไกลยังไงให้รอดไปถึงฝั่งคะ คืออายุเราต่างกัน6ปีจึงทำให้มีเรื่องต่างๆเข้ามาเป็นปัญหา