ความรักมีเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ทำไมต้องตอนนี้

แต่ก่อนผมก็เป็นที่ชอบคิดว่าความรักต้องมาก่อนแต่พอ ตัวเองเริ่มเป็นวัยรุ่น ก็ได้รู้สึกว่าหน้าตา มันไม่ได้สำคัญกับคำว่ารักเลย ผมคิดอย่างงั้นได้ ย้อนไป 6-7ปีก่อน รักที่ผมสมหวังที่สุดผมคิดว่าวัยนี้ถึงยังไม่พร้อมกัน แต่ใจผมก็พร้อมผมซอฟมาแล้ว ผมใช้เวลาคบอยู่ 3ปี แต่ผมก็เคยคิดว่ามันต้องออกมาดีแน่เลย แต่ความรักผมมันมาได้แค่นี้คับผมคิดว่าผมพญายามแล้วแต่เขาคง ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรา

​ผมหันหลังกับความรักโฟกัสกับอนาคตตัวเองถึงตัวเองจะไม่ได้เรียนเก่งอะไรขอแค่มีงานดีๆทำในตอนโตก็พอแล้ว
ผมใช้เวลาในการรักษาแผลตัวเอง 3-4ปี ถึงตัวเองจะหายแล้วแต่ในใจไม่ได้คิดเรื่องความรักเลยผมได้ความคิดนี้จากครูคนหนึ่ง แกสอนหนังสือดีมากอายุมากแล้วเคยทำงานวิศวกร แต่แกคิดว่าเหนื่อยเลยไปเป็นครู แต่ว่าแกคิดว่าการที่เราได้รู้จักตัวเอง คิดว่าอยู่คนเดียวได้ถึงจะไม่ใช่คนที่ใช่ก็อยู่ได้

งแต่ผมอยู่มาผมก็เคยถูกจีบอยู่นะไม่ได้ฮอตและนานๆทีจะเจอ ผมมักจะเอาเรื่องแปลกหรือเรื่องคุยคุยกับเพื่อนตลอดเพื่อนคนนั้นผมเป็น ผู้หญิง อยู่ด้วยกันตั้งแต่ผมก่อนจะได้คบกับรักเก่าผมอีก ผมตอนนั้นกำลังเรื่องฮาให้ฟัง แต่ใจผมดัน รู้สึกที่ตัวเองไม่น่าไปดูซีรีย์รักเลย ตั้งแต่นั้นผมก็ไม่พยายามคิดเลย ถึงเพื่อนผมจะเป็นคนที่เข้าใจผมที่สุดแต่เพื่อนก็เป็นเพื่อน
ผมก็ต้องเจอกับทีม ใน,Tt แบบ แอบชอบรุ่นพี่,แอบชอบเพื่อน🥸🤡 ซึ่งผมก็ยอ่งรู้สึกแปลกๆเข้าไปใหญ่

คือผมก็ไม่รู้จะต้องโฟกัสกับตัวเองก่อน อยู่คนเดียวได้ ถ้าผมมีความคิดนั้นจริงๆเพื่อนผมอาจไม่ใช่อีกต่อไป