กลี่นพัดผ่านไป ฉันไซร้ได้แต่เฉย

ไม่ได้พบ ก็อยากพบ ประสบตา ไม่อยากหา ก็อยากเห็น เป็นไฉน ไม่อยากห่วง ก็กลับหวง สุดทรวงใน นี่กระไร ไฉนเพ้อ ละเมอคอย ไม่อยากรัก เหมือนยิ่งผลัก ลงห้วงลึก ไม่อยากนึก พะวงหา พาเหงาหงอย ไม่อยากฝัน แต่ทุกวัน

อันแรกฮะ ไม้เรียกผะกากุพฺ- ชะกะสีอรุณแสง ปานแก้มแฉล้มแดง ดรุณีณยามอาย ดอกใหญ่และเกสร สุวคนธะมากมาย อยู่ทนบวางวาย มธุรสขจรไกล อีกทั้งสะพรั่งหนาม ดุจะเข็มประดับไว้ ผึ้งเขียวสิบินไขว่ บ่มิใคร

งามทั่วสรรพางค์ช่างงามสม อบอวลฉมผมดำขลับระดับหนา งามวงพักตร์รูปไข่ละไมตา ฉวีหน้าผุดผ่องนวลยองใย วงคิ้วเรียวสะอาดดั่งวาดโค้ง นาสิกโด่งดั่งสรรปั้นมาใส่ ขนตายาวปลายช้อนงอนกระไร สองกรรณไซร้ได้ส่วนคำนวนดี