ทำไมพอถึงวัยที่กำลังจะเข้ามหาลัยรู้สึกอยากมีอยากได้แบบเพื่อนคนอื่นๆคะ

ตามหัวข้อเลยค่ะ ปกติแล้วตั้งแต่ประถมถึงมัธยม พ่อแม่ก็ไม่ได้สปอยไม่ได้ซิ้อของอะไรตามใจเรามาก โทรศัพท์ก็รุ่นเดิมๆตัวเดิมๆไม่ใช่ตามกระแส หรือว่า รุ่นท๊อปอะไร
ตั้งแต่จำความได้คือ เราใช้แอนดรอยมาตลอดเลยค่ะ ตั้งแต่เข้าประถมจนมัธยม เคยขอให้แม่ซื้อไอโฟนใหั แต่เขาบอกมันแพงและไม่จำเป็น เราก็อดน้อยใจไม่ได้เวลาเห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันเขาใช้เขามี เมื่ออ่านถึงตรงนี้อยากให้เข้าใจกันก่อนว่าไม่ได้จะดราม่าอะไร อันนี้เป็นความรู้สึกของตัวเราในอดีตค่ะ
ปัจจุบันอายุ 20 กำลังจะเข้ามหาลัย ก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมถึงมีนิสัยแบบนี้เกิดขึ้นมา คือด้วยความที่ไม่เคยได้ใช้ของมีแบรด์หรือว่าอะไรเลยตั้งแต่เด็ก แต่พอใกล้เข้ามหาลัย เราก็เห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันหรือแม้แต่รุ่นน้อง สมัยนี้ใช้ไอโฟนตัวท๊อปกันแล้ว ทั้งมีอารต์ทอยแขวนกระเป๋าตัวละหลายร้อยไปจนถึงพัน มีไอโฟน มีไอแพด ใช้กระเป๋าแบรนด์เนม ใส่แหวนทองกันมาเรียน เราเองก็ได้แต่มองดูตัวเองที่ไม่มีอะไรเลย มีแค่โทรศัพท์ 1 เครื่องเป็นแอนดรอย์เครื่องเก่าๆ อยากจะขอคำแนะนำจากพี่ๆว่าทำยังไงถึงไม่ต้องไปคิดอยากได้อยากมีแบบคนอื่นบ้าง เพราะตอนนี้รู้สึกอายและไม่เป็นตัวของตัวเองเลยค่ะเวลาออกไปข้างนอก รู้สึกเหมือนเรากับผู้คนอยู่คนละชั้นกันเลย เขามีเราไม่มี มันเป็นความรู้สึกที่น่ารำคาญมากค่ะ หลายครั้งเราเผลอเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น มัวแต่คิดอยากจะมีเหมือนเขา แล้วก็ดันอายกำพืดอายในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่แล้วไปสะอย่างงั้น เรารู้สึกอายและไม่เป็นตัวของตัวเองเลยค่ะเวลาต้องพบเจอผู้เฝคน รู้สึกทำไมเขารวยจัง เขามีไอโฟนใช้ มีกระเป๋าแบรนด์นมห้อย ทั้งๆที่ก็เจนเดียวกัน รู้สึกแย่มากเลยค่ะ🥹
ทยังไงมันถึงจะปล่อยวางได้คะ🥹🥹