กลายเป็นแพนิคไม่กล้าเริ่มงานใหม่เพราะกลัวเหตุการ์ณซ้ำรอยจากที่ทำงานเก่าค่ะ😭

เรื่องก็คือเมื่อปีที่แล้วเราได้สมัครงานที่นึงไปเป็นร้านฟาสฟู้ดค่ะ (ขอไม่บอกชื่อนะคะ) ตอนไปสมัครแลัสัมภาษณ์ HR แจ้งว่าที่นี้ทำงานหนักมากเลยนะโอเคไหมเราบอกโอเคเลยค่ะทำงานเหนื่อยเรื่องปกติ เราจะพิมแบ่งเป็น 2 พาทนะคะ พาท1จะเป็นการทดลองงานกับสาขาแรก แต่สาขาที่เราขะได้ไปทำคือพาท2นะคะ

พาท1
เราได้ไปเริ่มงานวันแรกก็ไม่ได้แย่อะไรค่ะ อาจจะทำอะไรไม่ค่อยถูกหน่อยไม่รู้จะทำอะไรเพราะยังไม่ค่อยรู้งาน ทำได้สัก2-3วันก็แอบโดนตินิดหน่อยซึ่งก็โอเคค่ะเพราะคิดว่าพี่เค้าคงเตือนเพื่อให้เราจำรายละเอียดได้จะได้ไม่ผิด แรกๆแอบรู้สึกว่าคนในร้านแอบตึงๆ แต่เมื่อผ่านเวลาไปสักเกือบอาทิตย์ถึงได้รู้ค่ะว่าพี่เค้าต้องทำแบบนั้นเพื่อเช็คว่าถ้าหากเราเจอเหตุการ์ณกดดันเราจะทนได้ไหม หลังๆทุกคนก็เริ่มพูดคุยไม่ตึงเท่าวันแรกๆ แล้วประมาณอีก 2 วันเราจะได้ไปเริ่มงานกับสาขาจริงที่เราจะต้องไปอยู่ค่ะ ก่อนไปพี่ที่ร้านนี่บอกว่าให้ระวังคนที่ชื่อนี่นะ เป็นน้องผช (ขอแทนว่า น้องa)เป็นน้องผช เราก็ถามทำไมหรอ
พี่เค้าบอกว่าเดี๋ยวไปก็จะรู้ เราก็แบบปกติไปทำงานที่ไหนไม่ค่อยมีปัญหาอยู่แล้วค่ะ เพราะเราเป็นคนที่ไม่ค่อยอะไรกับใครค่ะ ทำงานในส่วนของตัวเองใครขอความช่วยเหลือก็จะทำให้โดยไม่ได้คิดมากอะไร

พาท2
ม่ถึงวันที่เราจะต้องไปไปทำที่สาขาจริงๆแล้วค่ะ ซึ่งสาขานี้จะหินกว่ามาก้พราะลูกค้าเยอะมากๆ(ซึ่งส่วนตัวเราชอบมากเพราะเราชอบยุ่งมากกว่าอยู่เฉยๆ)
พี่ในร้านทุกคนโอเคเลยค่ะเค้ามาทักมาถาม ยอมรับว่าตอนนั้นลืมเรื่องที่สาขาเตือนเลยค่ะ เพราะพี่หัวหน้าสอนงานค่อนข้างละเอียด สอนในส่วนที่เรายังๆม่รู้เยอะเลยค่ะ จนเราได้เจอน้องaพี่หัวหน้าก็แนะนำน้องaเราก็สวัสดีค่ะแบบปกติเลย และวันนั้นเราถึงได้เริ่มรู้แล้วว่าทำไมพี่ที่สาขาแรกถึงได้เตือน เราเริ่ททำงานที่สาขาที่2ได้ประมาณสัก4วันค่ะวันนั้นเราก็ทำงานฝั่งเราเสร็จแต่อีกฝั่งออเดอร์ค่อนข้างยุ่ง พี่ที่ร้านคนนึงเลยเดินมาบอกให้เราไปช่วยฝั่งนั้นซึ่งฝั่งนั้นคือน้อง a เราเลยเข้าไปถามน้องaว่าให้เราช่วยไหม น้องหันมาบอกว่าไม่ต้องค่ะ เราก็โอเคกลัวว่าถ้าเข้าไปช่วยจะไปขวางทางเค้า เราเดินกลับมาที่เดิมค่ะพี่คนเดิมเดินมาบอกเราว่าไปช่วยน้อง aถึงเค้าบอกว่าไม่ต้องช่วยแต่เราว่างต้องไปช่วย เราก็โอเคเป็นเด็กใหม่ไม่กล้าขัดใครใครสั่งอะไรเราก็ทำ เราก็ไปทำค่ะน้องเค้าก็ดูไม่พอใจ เราเผลอทำออเดอร์พลาดค่ะ เราก็ขอโทษน้องจนน้องเค้าพูดว่า  ‘’ ออกไปดิ ไอความเอ่ยไม่รู้จะมาช่วยทำ อะไร ทำก็ผิดไอควาย” ตอนได้ยินตกใจมากค่ะน้องไม่ได้พูดดังค่ะพูดแค่ให้เราได้ยิน จำได้ว่าตอนนั้นอยู่ดีๆเราก็เก็บอาการร้องไห้ไม่ได้ค่ะเราไม่เคยโดนแบบไหนเราทำงานมาเยอะแต่ไม่เคยโดนพูดจาแบบนี้ใส่เลยค่ะ เรากลัวคนในร้านเห็นเลยเดินออกมาร้องข้างนอกแต่เรารู้สึกว่าเราทำต่อไม่ไหวเราเลยเดินไปบอกเรื่องทั้งหมดกับพี่หัวหน้าค่ะ พี่หัวหน้าให้น้องaมาขอโทษเราค่ะ แล้วพี่หัวหน้าก็มาพูดให้ว่าสนใจแค่ตัวเองทำแค่หน้าที่ตัวเอง จนเรารู้สึกว่าหรือเป็นเราเองที่งี่เง่าเรื่องแค่นี้ก็ร้องไห้ฟ้องหัวหน้า
วันต่อมาเรามาทำงานปกติค่ัทำเหมือนที่หัวหน้าบอกว่าให้สนใจแค่ตัวเองทำงานแค่ส่วนตัวเองแต่มันมีบางส่วนที่เราจะต้องพูดกับเค้าเรื่องงานค่ะเราเลยทำใจสู้พูดไปเค้าไม่ตอบแล้วก็เมินค่ะ จนน้องอีกคนในร้านเดินมาบอกเราว่าน้องaเป็นแบบนี้แหละมีปัญหามาหลายรอบแล้ว แต่ที่ร้านขาดคนเอาคนออกไม่ได้ เราก็เลยเลือกที่จะออกเองค่ะเราทนอยู่ไม่ได้เอง

ตั้งแต่เราออกจากงานที่นั้นเราก็กลัวการทำผิดทุกอย่างแพนิคไม่กล่ไปสมัครงานเพราะกลัวเจอเหตุการ์ณซ้ำรอยค่ะ เราอจากขอคำแนะนำจากทุกคนได้ไหมคะว่าเราควรจัดการกับความรู้สึกของเรายังไงให้หายแพนิคดีคะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะคะอาจจะยาวหน่อยแต่อยากให้ทุกคนได้อ่านเรื่องจริงว่าเราไม่ได้ว่าเรื่องนี้ใครผิดหรือถูกเพราะเราก็มีส่วนผิดที่ทำงานพลาดค่ะ
🙇🏻‍♀️🩷🩷