ครอบครัวทําเหมือนเราไม่มีความรู้สึก

สวัสดีครับผมรู้สึกว่าผมเข้าไม่ค่อยได้กับแม่ เพราะแม่รักพี่ชายมากกว่า(อันนี้ไม่ได้คิดไปเองก่อนจะคิดผมก็สังเกตุอะไรหลายๆอย่างมาตลอดตั้งแต่จําความได้) แม่มักชอบพูดถึงพี่ว่าพี่เก่ง แต่กับผมยังไม่ทันเริ่มทําเขาก็พูดตัดความมมั่นใจว่าทําไม่ได้ แม่ผมเคยพูดว่า ทําอะไรก็ไม่รวยหรอกไม่เจริญหรอก จนอยู่อย่างั้น ถามว่าทําไมแม่ถึงด่าเหรอครับคือทุกครั้งเวลาที่แม่ว่าผมบางครั้งผมก็ไม่ได้ผิด บางครั้งพี่ทําผิดพี่โยนใส่ผมแม่ก็จะว่าผม ซึ่งผมก็ไม่ค่อยจะโอเคเลยอธิบาย กลายเป็นว่าผมชอบเถียงแม่แม่ว่าอย่างงั้น พอผมรู้ตัวเองว่าผมเข้าไม่ได้กับแม่กับพี่ ผมก็เลือกที่จะไม่ค่อยติดต่อ เพราะเวลาติดต่อกับพวหเขาผมจะได้รับคําพูดเสียดสีตลอด จนผมร้องไห้ทุกครั้ง เลยตัดปัญหาตรงนี้ แต่พวกเขาเป็นฝ่ายติดต่อมาหาผมเองบ้าง แต่ทุกครั้งที่โทรก็พูดแต่ความสําเร็จของตัวเอง ดูถูกผมสารพัดผมก็ไม่เคยโต้ตอบนะครับ อือๆอ่าๆไปอย่างงั้น ตอนผมอายุ15ผมยังเรียนอยุ่ แม่ไล่ผมไปหางานซึ่งให้เหจุผลว่าพี่เขาทํางาน พี่ผมแก่กว่า4ปีนะครับ ผมอยากทํางานนะครับแต่ไม่มีใครรับผมผมอายุแค่15ยังเรียนอยู่ เวลาขอเงินผมเอาเงินไป รร นะครับ รร ผมไกลจากบ้าน80กิโล บางอาทิตผมได้เงินแค่300บาท บางทีก็ไม่ได้ พ่อกับแม่แยกทางกันก็เลยเกี่ยงกันรับผิดชอบตัวผม ผมเรียนไม่จบครับเพราะผมไม่มีเงิน จะว่าเป็นข้ออ้างก็ได้นะครับ แต่ผมต้องเลิกระหว่างงานกับ รร ผมไม่มีเงินที่จะส่งเสียตัวเองเลยหยุดเรียน ผมส่งเสียตัวเองตั้งแต่อายุ16ปีจนตอนนี้21ปีครับ ไม่เคยรบกวนทางบ้านเพราะไม่มีใครสนใจผม แต่ทางบ้านก็ยังพูดเสียดสีผมเสมอว่าว่าผมไม่เรียนหนังสือ ไม่ประสบความสำเร็จเหมือนพี่ชาย ชีวิตผมไม่เคยมีใครถามว่าผมเป็นยังไงบ้าง เวลาผมเดือดร้อนไม่มีใครช่วยผม แต่เวลาคนในครอบครัวเดือดร้อน ติดต่อผมมาผมไม่ได้ช่วยพวกเขาก็จะพูดว่าผมไม่ได้เรื่อง ประมาณว่าผมไม่เอาใครนั้นแหละครับ เหตุผลที่ผมไม่ได้ช่วยนะครัยผมต้องหาเงินส่งเสียตัวเอง ค่าบ้านค่ากินทุกอย่างในชีวิตผม ผมไม่มีเงินเดือนนะครับ ผมขายของออนไลน์เป็นของตัวเองครับ ได้บ้างไม่ได้บ้างแต่ก็พอมีพอกินไม่ได้ทําควาทเดือดร้อนให้ใคร

แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่ส่งเสียใครเลยนะครับ ผมส่งเสียเท่าที่ไหวแต่ไม่บ่อย ผมไม่เคยทําให้ครอบครัวเดือดร้อนเพราะผม แต่เวลาครอบครัวคุยกับผมเหมือนผมเป็นคนห่วยแตกมากขนาดนั้น 😢