ใบเกรดสำคัญมั๊ย??

สวัสดีค่ะตอนนี้หนูอายุ 13 หนูเป็นคนที่ซีเรียสกับเกรดมาก คืออย่างได้เกรด4.00 แต่หนูได้คะแนนแค่ 98 ได้ไม่เต็มร้อยมันก็เลยทำให้หนูเสียใจ หนูแบบไม่สนอะไรเลยจะเอาเกรด จะเอาเต็มร้อยจะเอาเพอเฟคอย่างเดียว คือ หนูก็ไปดูพี่ๆที่เขาเล่าไว้หรือใครๆก็บอกนั่นแหละว่า เกรดไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต หนูก็อยากจะคิดแบบนั้นเหมือนกันแบบหนูอยากจะออกไปเดินเล่นบ้าง อยากไปสูดอากาศข้างนอก แต่ทุกครั้งที่หนูออกไปมันทำให้หนูไม่สบายใจ สุดท้ายหนูก็ต้องกลับเข้ามาอ่านหนังสือในห้องทั้งวันทั้งคืนไม่ได้ไปไหน หนูอ่านหนังสือวันละ 12 ชั่วโมงกว่าๆ แต่หนูก็ไม่รู้ว่าที่หนูอ่านไปหนะเข้าใจรึป่าว แต่เกรดหนูเพื่อนๆก็บอกว่าดีอยู่ แต่สำหรับหนูมันยังไม่ดีพอ คือหนูกังวลอยู่แต่กับเกรดหนูเครียดอยู่กับการเรียนอยู่ตลอด หนูเป็นคนที่ได้ท้อปในโรงเรียนอยู่ตลอดทุกคนก็คิดว่าหนูเก่งพวกเขาก็ชื่นชมหนู เวลาทำแบบทดสอบหนูก็ได้เต็มอยู่ตลอด แต่ก็มีบางครั้งที่หนูทำผิด หนูก็จะคิดว่าคนมองว่าหนูโง่ลง หนูก็เลยจะเป็นต้องมีผลการเรียนที่เพอเฟคอยู่ตลอด คือแบบความรู้สึกหนูแบบว่า ทำแบบทดสอบในห้องแต่ได้คะแนน 9/10 คือหนูแบบไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกังวลมากหนูคิดไปเองแต่หนูก็คิดจริงๆแหละ และในสายตาของคนในโงเรียนเขาจะคิดว่าหนูเก่งหนูรู้ทุกเรื่อง แต่บางทีเพื่อนหนูมาทำว่าคาบต่อไปเรียนวิชาอะไรหรอแต่หนูจำไม่ได้ เพื่อนก็บอกว่า "แค่นี้ก็ไม่รู้หรอ" มันทำให้หนูเจ็บใจมาก หนูเลยอยากจะเปลี่ยนมายเซตตัวเองแบบ เกรดดีบ้างแต่ไม่จำเป็นต้องเภอเฟคก็ได้ แต่ปัญหาก็คือ พ่อแม่ของหนูอยากให้หนูมีเกรดที่เฟอเฟค  ครั้งไหนที่หนูไม่ได้เต็ม พ่อกับแม่จะพูดประมาณว่าแค่นี้ก็ทำผิด พ่อแม่หนูไม่ได้ทำงานยศใหย่อะไร พ่อแม่หนูเป็นชาวสวนธรรมดา แต่เขามักบอกว่าหนูเป็นอัจฉริยะ แม่คุยโม้กับทุกคนในหมู่บ้านหมดเลยว่าหนูเก่งนี่นั่นนุ่น แม่ก็บอกว่าถ้าหนูไม่ได้เกรดดีแม่ก็อายคนในหมู่บ้าน มันเลยทำให้ความคิดของหนูกลายเป้นแบบนี้ ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้หนูสอบได้ที่ 1มาตลอด เป็นหัวหน้าห้อง เป็นนักเรียนดีเด่นตลอดหนูก็เลยกลัวว่าวันไหนที่หนูพลาดไปหนูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แม่หนูสนใจแต่คำพูดคนอื่น หนูอยากอยู่แบบว่าไม่สนใจคนอื่นอยู่กับตัวเอง แต่แม่ก็มีแต่บอกว่าแม่อายคน แม่อายอะไรอะ อาชีพของหนูที่อยากเป็นคืออยากเป็นเกี่ยวกับอะไรที่อยู่บนยายอวกาศแต่แม่หนูบอกว่าเป้นอาชีพโง่ๆ ไปบอกใครเขาว่าเธออยู่บนยานอวกาศคนเขาจะหาว่าเธอบ้า แม่อายคน แม่อยากให้หนูเป้นหมอ เเม่เคยไปสอบหมดแล้วแต่แม่ทำตามความฝันไม่ได้แม่เลยอยากให้หนูเป็นหมอ แม่บอกว่าหมอเป็นอาชีพที่ดีที่สุด คนจะได้ชื่นชม คือแบบแม่อยากได้หน้าได้ตาว่างั้น จริงๆหนูอยากเรียนพิเศษมากเพื่อนๆหนูเขาก็เรียน วีบายเดอะเบรน เรียนออนดีมานกัน หนูก็อยากเรียนบ้างและไม่จำเป็นต้องที่ที่แพงหรอก ขอแค่ซื้อหนังสือก็ได้แต่หนูก็เข้าใจว่าถานะทางบ้านไม่ค่อยโอเคเท่าไร หนูก็เลยจะใช้เงินเก็บของตัวเองแต่แม่ก็ไม่อนุญาติแม่บอกว่าเธอเก่งอยู่แล้วจะเรียนให้เปลืองเงินทำไม แล้วแม่ก็เอาเงินหนูไป หนูมีความใฝ่ฝันอยากไปเรียนต่างประเทศมากแล้วหนูก็ไปสอบชิงทุน แล้วก็ได้ด้วยได้ทุนเต็มจำนวน ที่ USA แต่สุดท้ายก็ต้องสละสิด พ่อแม่ไม่ให้ไปก็รู้แหละถึงแม่จะทุนเต้มจำนวนแต่แบบค่าอาหารค่ารถค่าเน้ตมันก็แพงกว่าที่ไทยอยู่แล้ว แค่ใช้ชีวิตอยู่ที่ไทยยังจะมีไม่พอใช้เลย และแม่ก็ไม่อยากให้ไปด้วยแม่อายคนเพราะว่าแบบคนในครอบครัวหนูเป็นคนหัวโบราณกันทั้งนั้นที่ทำงานหรือที่ที่ดีที่สุดสำหรับเขาคือกรุงเทพ แม่อยากให้หนูได้ทุนไปเรียนที่กรุงเทพจะได้มีหน้ามีตาแต่ถ้าได้ทุนไปต่างประเทศคนเขาไม่รู้จักกันเดี่ยวคนเขาจะคิดว่าแบบ เหมือนไปเป็นผีน้อย หนูเคยสอบได้ทุนทั้งไปเรียนที่กรุงเทพ และที่ USA แต่แม่จะให้เรียนที่กรุงเทพทั้งๆที่แม่ก็รู้ว่าเรียนต่างประเทศจะดีกว่า อนาคตอาจจะดีกว่าด้วย แต่แม่สนใจแค่ความคิดคนอื่นแม่บออกว่าคนแถวนี้ไม่รู้จักว่าอะไรคือ USA บอกไปว่าได้ทุนไปเรียนเขาก็ไม่รุ้จักหรอก สำหรับคนแถวนี้กรุงเทพคือที่ที่ว้าวมากๆ แต่สุดท้ายหนูก็ไม่ได้ไปเรียนที่ไหนเลยทั้งกรุงเทพทั้งต่างปีะเทศ เพระาแม่ไม่ได้อยากให้ไปเรียนจริงๆแม่แค่อยากรู้ผลไปอวดชาวบ้านก็เท่านั้นประมาณว่าสอบได้แต่สละสิท สุดท้ายหนูก็อยู่แต่ที่เดิมแบบนี้ หนูเคยเข้าสอบระดับโลกแต่หนูได้ที่2 หนูเลยไม่ได้เอาใบเกรดนั้นให้แม่ดูหนูเอาไปทิ้งแล้ว หนูจำเป็นต้องได้ที่1 เพราะแม่ หนูก็เลยต้องทำทุกอย่างให้เพออเฟค หนูเหนื่อย หนูอยากรู้ความคิดเห็นจากพี่ๆค่ะ