พิษสวาท อำพราง บทที่28 คนที่เธอเคยเป็น

บทที่ 28 — “คนที่เธอเคยเป็น”

ห้องทำงานของประทีปเงียบสงัดยามบ่าย แสงแดดอ่อนลอดผ่านผ้าม่านบางเฉื่อยชาจนกลายเป็นแสงสีทองหม่นที่ปกคลุมทั่วทั้งห้อง

กลิ่นเก่า ๆ ของไม้สักเก่า ฝุ่น และยาสูบยังอบอวลในอากาศ ทุกอย่างดูเหมือนหยุดนิ่ง ราวกับเวลายอมจำนนต่อความทรงจำของชายวัยกลางคน

ประทีปนั่งอยู่หลังโต๊ะไม้ ใบหน้ากร้านกรำเต็มไปด้วยร่องรอยของกาลเวลา เขาเอื้อมมือช้า ๆ ไปหยิบกรอบรูปหนึ่งขึ้นมา

ในรูป…หญิงสาววัยยี่สิบต้น ๆ ยืนยิ้มอยู่กลางสวน เธอสวมชุดเดรสสีอ่อน ผมยาวปลิวตามลม ดวงตาเปล่งประกายซื่อตรงและสดใส

เขาใช้ปลายนิ้วหยาบแตะลงบนใบหน้านั้นแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าสัมผัสจะทำลายเธอให้หายไป

เงียบงัน

เขาวางกรอบรูปลงข้างหน้า หยิบกล่องไม้ใบเล็กออกจากลิ้นชัก เปิดมันอย่างระมัดระวัง ด้านในคือจดหมายเก่า ๆ ผูกไว้ด้วยริบบิ้นสีซีด ประทีปคลี่จดหมายทีละฉบับ ลายมือที่เขาคุ้นเคยแตะตาแต่ละบรรทัดอย่างเชื่องช้า

ทุกตัวอักษรคือลมหายใจของเขา

บางฉบับยังคงกลิ่นน้ำหอมเจือจาง เหมือนเสียงกระซิบที่ลอดข้ามกาลเวลา ทะลุทะลวงเข้าไปในใจที่แห้งแล้ง

ประทีปหยุดที่จดหมายฉบับหนึ่ง อ่านซ้ำเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน ริมฝีปากขยับเบา ๆ ตามข้อความในนั้นราวกับจะรำลึกถึงเสียงของเจ้าของ

…แต่วันนี้ เธอไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว

เธอไม่เคยหันมามองเขาด้วยแววตาแบบนั้น ไม่เคยจับมือเขาแบบนั้น ไม่เคยเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่เคยอ่อนโยนอีกเลย

เขายังจำได้…สัมผัสของเธอ กลิ่นของเธอ ความสั่นไหวในอกเมื่อเธออยู่ในอ้อมกอด

แต่ตอนนี้…ทุกอย่างนั้นหายไป เหมือนผู้หญิงคนนั้นไม่เคยมีอยู่จริง

หรือบางที—เธออาจตายไปแล้ว

เขาหยิบจดหมายทั้งหมดขึ้นมาแนบอก สายตาหรี่ลงขณะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ เสียงลมหายใจช้า ๆ ดังก้องในความเงียบ

ด้านหลังม่านหน้าต่าง เงาเลือนรางของใครบางคนยืนอยู่ในแสงแดดจาง

สวมชุดสีอ่อน…คล้ายกับผู้หญิงในรูป

แต่ใบหน้าเธอ ไม่ใช่—หรือใช่?

เขาไม่ได้หันไปมอง

เขาไม่อยากรู้คำตอบ


บรรยากาศบ่ายคล้อยในครัวหลังสำนักงานเอกภพสืบสวน มีกลิ่นหอมของขนมกล้วยที่เพิ่งยกออกจากเตา เยาวภาสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูซีด ขมวดคิ้วจ้องหน้าขนมบนถาดที่บรรจงกำลังยื่นมือจะหยิบ

“อย่าเพิ่งแตะ! ยังร้อนอยู่เดี๋ยวลิ้นพอง”

บรรจงยิ้มกว้างอย่างคนที่ไม่ค่อยจะกลัวอะไรนัก

“ผมเคยพายเรือหนีระเบิดมาก่อนนะคุณเยาวภา แค่ขนมกล้วยร้อน ๆ จะไปกลัวอะไร”

เยาวภาหัวเราะเบา ๆ ส่ายหน้า

“พายเรือหนีระเบิด? นี่แกกำลังฝันกลางวันอยู่เหรอ“

บรรจงยักคิ้ว ก่อนหยิบขนมมาชิ้นหนึ่งแล้วเป่าเบา ๆ พอแตะปากได้ก็เอาเข้าปากเคี้ยวอย่างอารมณ์ดี

“จริงแท้แน่นอน ไม่งั้นจะกล้าหยิบขนมคุณกินเหรอ โธ่แม่เยาจ้า ชีวิตผมผ่านอะไรมาเยอะน่า”

“กล้าดียังไงมากินขนมก่อนเจ้าของอนุญาต”

“เพราะรู้ว่าเจ้าของใจดีไงล่ะจ้ะ”

เยาวภาหน้าขึ้นสีเล็กน้อยแต่ก็แกล้งหยิกแขนบรรจงเบา ๆ

“ปากหวานแบบนี้ ถ้าไม่ใช่นายเอกภพส่งคุณมา ฉันคงคิดว่าคุณจีบฉันแน่ ๆ”

บรรจงแกล้งทำหน้าจริงจัง หยิบผ้าในมือมาปัดเศษแป้งบนโต๊ะ แล้วมองเธออย่างล้อเล่น

“ถ้าผมจะจีบล่ะ จะยอมให้จีบไหม?”

เยาวภาหัวเราะ ลอบหลบสายตา

“ไปทำงานของคุณเถอะคุณบรรจง ก่อนฉันจะเอาทัพพีเคาะหัวจริง ๆ”

“รับคำสั่งครับคุณผู้หญิง…แต่เดี๋ยวผมขออีกชิ้นนะ ขนมคุณอร่อยจริง ๆ”
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่