รู้ว่ามีจิต เพราะเห็นเจตสิก

1.ปรมัตถธรรม ทุกข์เป็นเจตสิก แยกออกจากจิต 2.ครอบงำทุกข์ด้วยฌานจิต ทุกข์จะเกิดอยู่ภายในรัศมีของฌานจิต ดั่งปลาถูกขังในอวน 3.อวนเป็นฌานจิตเป็นตัวรู้ ทุกข์เกิดที่ใดจึงถูกเห็นด้วยจิตผู้รู้ 4.ตัวรู้ที่เ

ดับสังขาร ก็จะเป็นสภาวะนิโรธ ฌาน1-8 เป็นเจตสิก เป็นสังขารตัวที่ประกอบกับจิต สติปัฐฐาน ในปรมัตถธรรม จึงต้องเห็นการดำเนินไปของฌาน 1-8 อันเป็นการดำเนินไปของเจตสิก จึงจะรู้ชัดในเจตสิก เมื่อรู้ชัดในเจตส

1.จิตตัดจากกายหมายถึง จิตแยกจากกาย ไปอยู่ ณ ที่สูง ที่ว่าง ที่กว้าง ยังเห็นกายอยู่ แต่กายนั้นเห็นเป็นพลัง ไม่มีรูปร่าง การเห็นอย่างนี้ ทำให้จิต ว่าง เบา ทั้งว่าง ทั้งกว้าง อันเป็นเจตสิก ประกอบจิต อยู

1.สติที่เป็นโลกุตรสติ จะไม่มีตัวตน ให้ผลคนละอย่าง(จิตใจ) กับมิจฉาสติ ในอากาสจะหาความเป็นเราได้ยาก ดังนั้นเมื่อสติไปรู้ที่กาย(สมาธิ) จะเห็นว่าจิตที่ไปรู้กายนั้น เบา ว่าง โล่ง เป็นลักษณะของ อรูปฌานจิต

1.วิญญาน-มีคามหมายในลักษณะไม่มีตัวตน เกิดมาจึงดับหายไป ยึดเป็นตัวตนไม่ได้ 2.จิต-ความหมายในลักษณะเป็นความรู้สึก เป็นทั้งมีตัวตนเข้าไปยึด และไม่มีตัวตนเข้าไปยึด 3.ความว่าง-เป็นลักษณะของผล จากภาวนา เป็

เช่น ขณะดูลมหายใจ อันเป็นกายในกาย 1.ผัสสะ ~ลมหายใจ เข้า ลมหายใจออกที่เคลื่อนขึ้นลงตามท่อ และสัมผัสกายตลอดแนว จนถึงตลอดทั้งกาย ความเต็มของลมหายใจ 2.เจตนา~การมี่จิตมีตัวมุ่งเข้าไปรู้อารมณ์อะไร ในที่นี้

ผัสสะเป็นเจตสิกในรูปนามปรมัตถ์ 1. ฌาน5 อากาสาเป็นผัสสะของ วิญญานันจา 2.ฌาน6 วิญญานันจา เป็นผัสสะของอากิญนันจา 3.ฌาน7อากิญนันจาเป็นผัสสะของเนวสัญญา ฌาน8 เนวสัญญาเป็นผัสสะของนิโรธ แต่ละผัสสะดับณานจึงม

ขณะจิตในวิปัสนาคือการเห็นจิต ด้วยอินทรีย์อันยิ่ง เสียงกับวิญญานทางหูเป็น ตัวรู้กับตัวถูกรู้ ภาพกับวิญญานทางตา เป็นตัวรู้กับตัวถูกรู้ จิตที่เห็นความสว่างของตัวเอง เป็นตัวรู้กับตัวถูกรู้ ดังนั้น ไม่พ้

อารมณ์ที่ไม่มีรูปร่าง แต่รู้สึกได้ เรียกอารมณ์ปรมัตถ์ เป็นอารมณ์ละเอียด จิตละเอียด รูปนามละเอียด ตัวรู้ละเอียด เป็นรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน ที่เกิดดับในอากาส สติปัฐฐานด้วยอารมณ์ประเภทนี้ จะเห็