พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นคุณปกป้องตัวเองจากปมนี้ยังไง และส่งผลอะไรกับตัวคุณบ้าง

จขกท.อยู่ในวัยทำงาน เจอคลิปไวรัล เด็กชายร้องไห้เมื่อแม่แอบมารับที่โรงเรียนเนื่องจากเลิกรากับพ่อของเด็ก ดูแล้วก็น้ำตาคลอ เลยนึกถึงเรื่องราวคล้ายๆกันนี้ที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเอง เลยอยากจะฟังประสบการณ์จากคนอื่นๆบ้าง
       เริ่มจากตัวเองแล้วกัน พ่อแม่แยกทางกันตอนวัยประถม ตอนนั้นอายเพื่อนมากๆ จนไม่กล้าจะบอกความจริงกับเพื่อน และนับจากวันนั้นก็คิดได้เองเลยว่าต้องใช้ชีวิตในโหมดเอาตัวรอดทางความรู้สึก ไม่ต้องการให้ใครมองว่าเราอ่อนแอหรือเกเรเพราะบ้านแตก ผ่านชีวิตวัยรุ่นมาด้วยชีวิตติดกรอบ เพราะกลัวพลาดแล้วจะอายคนอื่น ไม่หวังพึ่งใคร สุข เศร้า เหงา เหว่ว้า ก็จบที่ตัวเอง ​นั่นทำให้ชีวิตวัยนั้นขาดสีสัน กลายเป็นคนที่เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง รักตัวเองมากๆ รับความเสี่ยงได้ต่ำและห่วงใยใครไม่ค่อยเป็น คือห่วงใยนะแต่ไม่รู้จะแสดงออกยังไง เป็นคนแข็งๆมาตลอดจนปัจจุบันนี้ก็พยายามปรับตัวอยู่แต่ก็ไม่ง่ายเลย