Bangkok-Delhi >>  Delhi-Amritsar >> Amritsar-Ludhiana

บอกก่อนว่าอันนี้เป็นรีวิวจากปลายปีที่แล้วนะคะ เราเคยแชร์ไว้ในเฟสบุ๊คส่วนตัว แต่ช่วงนี้กลับมาเล่นพันทิพย์เลยอยากแบ่งปันเรื่องราวไว้ที่นี่ด้วย + รีไรต์เพิ่มเติมนิดหน่อย

เรามีแฟนเป็นชาวอินเดียค่ะ เป็นเทรนเนอร์ฟิตเนส+มวยไทย+มวยสากล (ไว้ว่างๆ จะมาเล่าเรื่องราวชาวอินเดียสายฝอให้ฟัง) กระทู้นี้จะเป็นการรีวิวการเดินทางหนึ่งวันเต็มจากบ้านกรุงเทพถึงบ้านอินเดีย เมื่อวันที่ 20 สิงหาคม 2024 (วันเกิดเราพอดี แฮะๆ) ซึ่งปกติเราจะเดินทางจากกรุงเทพ-เดลี แล้วเทรนเนอร์เขาจะมารับที่สนามบิน (นั่งรถบัสมาจากปัญจาบ) คราวนี้ลองเปลี่ยนเส้นทางบ้าง จากนั่งรถบัสตรงสนามบินเดลีไปถึง Ludhiana โดยตรง (ใช้เวลาประมาณ 6-7 ชั่วโมง) เปลี่ยนเป็นต่อเครื่องจากเดลีไปลงอัมริตสา ด้วยความคิดจะประหยัดเวลา 5555

ก็เริ่มจากตื่นตีสาม ถึงสนามบินสุวรรณภูมิ เช็คอินเสร็จ มาแลกเงิน ตอนนั้นยังไม่รู้ว่ามี Superich ที่สามารถแลกเงินรูปีได้ แล้วคุณพ่อนี่ก็ศิษย์เก่าจากอินเดีย บอกว่าแลกดอลล่าห์ไปก็ได้ ใช้ได้เหมือนกัน นี่ก็โอเคค่ะ ดอลล่าห์ก็ได้ แต่แลกไม่เยอะหรอกเพราะไปถึงนู่นก็แทบไม่ได้ใช้จ่ายอะไรมากอยู่แล้ว (สรุปตอนไปถึง เขาก็ไม่ค่อยรับดอลล่าห์กันนะ สุดท้ายพ่อแฟนเอาไปแลกเป็นรูปีมาให้555) โอเค เสร็จแล้วเราก็ผ่าน Security แล้วไปรอเครื่องออกประมาณเจ็ดโมงครึ่ง ตรงที่รอจะเป็นอาคารใหม่ที่ต้องนั่งรถใต้ดินที่เชื่อมต่อกัน

ขึ้นเครื่องการบินไทย อาหารเป็นข้าวหน้าไก่อะไรสักอย่างกับกุนเชียง มีอัลมอนด์กรุบกริบ ผลไม้ และขนมปัง+เนย แต่ไม่มีแยม เราก็ไม่เข้าใจว่าจะต้องกินกับอะไร หรือชาาวต่างชาติเขากินแค่ขนมปังกับเนยหรอ เพราะปกติเวลากินขนมปัง เราจะกินกับเนยและแยมเสมอ รอบนี้เราเลยกินแค่ข้าวโดยที่ไม่ได้แกะขนมปัง รสชาติถือว่าใช้ได้อยู่

(ที่มือเราเพ้นท์เฮนน่าเองฮะ ชอบมากๆ เคยเขียนเรื่องเฮนน่าไว้ ตามอ่านได้ อิอิ https://intrend.trueid.net/post/330524 )

มาถึงถึงเดลี สิบโมงกว่า ผ่านตม.เรียบร้อย เอากระเป๋าเดินหาทางไปต่อเครื่อง เราก็งงๆ เพราะนี่คือการต่อเครื่องครั้งแรกของเรา ตอนแรกเจ้าหน้าที่บอกเข้าไป Domestic Transfer ได้ แต่อีกคนข้างในที่ทำหน้าที่รับกระเป๋าบอกว่าต้องเช็คอินใหม่ ขึ้นไปชั้นสอง ถามประชาสัมพันธ์บอกตรงนี้ ถามอีกคนบอกตรงนั้น สุดท้ายต้องไป Self check-in ปริ๊นใบเอง แล้วเอาไปให้เจ้าหน้าที่โหลดกระเป๋า โอเค เราต่อเครื่องของแอร์อินเดีย แฟนซื้อไว้ให้ เช็คอินใหม่เสร็จ ผ่านไปตรง Security ซึ่งเราผ่านมาจากที่ไทย แต่มาติดที่อินเดีย โดนเรียกไปถาม นี่อะไร นี่ก็ตอบ Jumping rope ค่ะ ด้วยความที่เทรนเนอร์เขาฝึกมวยไทยที่ไทย มันเลยไม่ใช่ยางโดดเชือกแบบธรรมดา คือเป็นแบบยางใสมีน้ำหนักแบบที่นักมวยใช้ เอามาฝากเขาแหละ จะเอาไว้ในสตูดิโอ สรุปโดนเจ้าหน้าที่ยึดค่ะ สองอัน เรียบร้อย 5555 เอาไปโดดเล่นกันนะ ในอินเดียหายากด้วย คราวหน้าต้องใส่เป๋าโหลดไปเลย ไม่เสี่ยงใส่กระเป๋าถือแล้ว

แล้วกระเป๋าถือก็หนักเกิ๊นนน แบกมาเหมือนคนแคระกับกระเป๋ายักษ์ ยิ่งกว่ายกเวท คือหงุดหงิดกับการโดนยึดแล้วเดินต่อมาเจอเนินอีก นี่มันวันออกกำลังกายชัดๆ สร้างทางธรรมดาไม่ได้หรอ ต้องมีเนินเพื่ออ แต่ก็โอเควะ มาพักเหนื่อยตรงเกต แล้วก็นั่งเครื่องแอร์อินเดีย อาหารคือแซนวิช ไม่ค่อยถูกปาก แต่ Curd อร่อย (โยเกิร์ต หอม อร่อย) กินเสร็จสักพักนึงกัปตันก็ประกาศเตรียมแลนด์ ไม่ทันได้นอนหรืออะไรหรอก 555 ใช้เวลาประมาณ 40-50 นาที เครื่องก็ลงถึงอัมริตสาเรียบร้อย เจอเทรนเนอร์มารอรับ บอกกระเป๋าไม่เห็นหนักเลย พร้อมแบกโชว์ไปอีก.... จ้าา

สนามบินไม่ใหญ่มาก ไม่ได้มีสิ่งสวยงามให้มีอารมณ์อยากถ่ายรูป ตอนออกมาก็ไม่มีพวกรถแท็กซี่รอเกลื่อนเหมือนเดลี นี่ก็เดินตามเทรนเนอร์ออกไป สักพักรับโทรศัพท์ ท่าทางหงุดหงิด เอ้า โดนคนขับรถอูเบอร์เทซะงั้น ก็เลยนั่งรถอะไรสักอย่างที่อารมณ์แบบตุ๊กตุ๊กบ้านเรา ไปลงที่สถานีรถไฟ(แบบหัวลำโพง)  ท่ามกลางเสียงแตรและฝูงคน พอถึงก็ลงเดิน ไปได้ไม่กี่ก้าว เตรียมขึ้นสะพานลอย คุณแม่โทรมา จองรถไฟให้แล้วแต่มันเต็มไม่มีที่นั่ง (จองแบบใด?) เทรนเนอร์ก็ไม่ยอม จะให้ยืนยังไงคนขนาดนี้ กระเป๋าก็รุงรัง เลยนั่งเจ้าตุ๊กตุ๊กอินเดียนั่นไปลงสถานีรถบัส ตอนแรกก็จะเรียกรถนั่งจากอูเบอร์ นั่งแบบสบายๆ แต่โดนโก่งราคา เรียกจากแอพแหละ แต่คนขับมันโทรมาบอกราคาเพิ่มจากในแอพเท่าตัว อิหยังวะ อย่างงี้ก็ได้หรอ (ได้สิ นี่แหละอินเดีย เทรนเนอร์หัวร้อนมาหลายรอบกับการเรียกรถที่นี่) โอเค พอมาถึงสถานีรถบัส รอรถแอร์ ไม่มาสักที เย็นแล้วประมาณ 4-5 โมงเย็น ไม่อยากกลับดึก เลยตัดสินใจเลือกรถบัสแบบไม่มีแอร์จ้า อย่าเรียกรถบัสเลย อารมณ์เหมือนรถเมล์บ้านเรา แต่มันวิ่งข้ามเมือง ก็เอาวะ ถือว่าเปิดประสบการณ์ละกัน

ตอนแรกๆ มันก็ชิลอยู่หรอก ดูวิวข้างทาง แม้จะเหงื่อเต็มตัวทั้งคู่ แต่ด้วยความอินโทรเวิร์ตกึ่งโซเชียลเอนไซตี้ แล้วรถเมล์จอดรับคนทุกป้าย คนเบียดขึ้นมาเรื่อยๆ พนักงานตะโกนชิดในเลยพี่ เริ่มอึดอัด หายใจไม่สะดวก นั่งชิลได้แค่ชั่วโมงแรกๆแหละ ชั่วโมงหลังๆคือเหม่อ เหนื่อย ต่างคนต่างเงียบรับชะตากรรม พยายามหายใจลึกลึ้กกก อ่อ มีเปลี่ยนรถกลางทางด้วยจ้ะ สุดๆไปเลย รถออก 5 โมงเย็น ตามระยะทางแล้วมันควรจะถึงทุ่มนึง ไม่เกินสองทุ่ม แต่ถึงจริงเกือบสี่ทุ่ม  สภาพ กว่าจะถึงบ้านคือเหมือนคู่รักซอมบี้ 55555

แต่พอมาถึงก็แฮปปี้หายเหนื่อยแหละ ครอบครัวเทรนเนอร์มีเค้กวันเกิดให้ พร้อมซาโมซ่าอีกหนึ่ง เลิฟมาก แต่หลังจากกินเสร็จก็สลบคู่ไปเลย

สรุปเสียเยอะกว่าเดิมทั้งเวลาและเงิน อย่าหาทำ