สวัสดีครับ
ขอเล่าแบบบ้านๆ ตามประสาคนเริ่มเข้าใจชีวิตทีละนิดนะครับ
ตอนนี้ผมอายุ 50 กว่าๆ ทำงานประจำ มีรายได้พออยู่ได้ ไม่ลำบาก
แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปมากในช่วงไม่กี่ปีหลังคือ
"ความรู้สึก" ที่มีต่อโลก
เมื่อก่อนก็ตื่นเต้นนะครับกับเทศกาล, กับความสำเร็จ, กับคำชม, กับการเลื่อนตำแหน่ง

พอวันนี้… เฉยมากครับ ไม่ได้ทุกข์ ไม่ได้เกลียด แค่ไม่อินแล้ว
วันหยุดก็แค่นั่งชิวๆ ตื่นสาย กินน้ำผักปั่น
เดินห้างคนเดียว กินข้าวเงียบๆ แล้วกลับบ้าน
มันเรียบง่าย แต่ “ไม่ว่างเปล่า” เลยครับ...
ผมเรียกมันว่า "อิสรภาพในใจ"

ส่วนที่ทำงานก็เหมือนละครเรื่องนึง
มีบทบาท มีผู้กำกับ มีตัวร้าย มีคนประจบ
ตอนนี้ผมไม่ได้เล่นบทใครละ แค่ยืนดู ยิ้มบางๆ
แล้วทำหน้าที่ตัวเองให้จบวัน

เคยคิดนะครับว่า...
ถ้าเรารู้แบบนี้ได้ตั้งแต่ตอนอายุ 20 ชีวิตคงเบากว่านี้
ไม่ต้องดิ้นมาก ไม่ต้องฝืนมาก
ไม่ต้องพยายามเป็นที่รักของทุกคน
เพราะสุดท้าย... ทุกคนก็มีบทของตัวเอง
ไม่มีใครเป็นพระเอกจริงหรอก
ตอนนี้ผมโฟกัสแค่เก็บเงิน ลงทุน ดูแลสุขภาพ
และหาทางออกจากระบบในแบบของผม
ผมไม่ได้รวยนะครับ แต่ใจไม่หิวแล้ว

...บางทีมันแค่นี้จริงๆ กับชีวิต
ไม่ต้องยิ่งใหญ่ ขอแค่เข้าใจ และอยู่กับตัวเองได้อย่างสบายใจ
ขอบคุณที่อ่านครับ
ใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้าง มาแชร์กันได้นะครับ ผมไม่เหงา แต่ไม่อยากคิดอยู่คนเดียว ฮ่าๆ