ทีมชาติไทยไม่มีความหวังไปบอลทุกชุดนั่นละครับ มองถึงตรงนี้หนทางแทบไม่มีเลยสักชุด
ผมอ่านที่บรรดานักข่าวให้ทรรศนะในฟุตบอลไทย โดยเฉพาะ 17 ปี ครั้งนี้ว่า แพ้รับได้ แต่แพ้แบบนี้ โค้ชต้องรับไป
โดยหลายคนให้ทรรศนะไว้น่าสนใจดังนี้
1. ลีกเยาวชนไม่มี
เด็กของเราคนที่ฝีเท้าดีที่สุด พอมาเล่นในระดับเอเชีย กลายเป็นฝีเท้าดาด ๆ ดูธรรมดาไปเลย มาถึงตรงนี้พวกเราทุกคนไปโทษเด็กไม่ได้แล้ว เพราะเด็กที่มาติดทีมชาติ 17 ปี ทุกคน ต่อท้ายด้วยคำว่าโรงเรียน เด็กไทยมาจากทีมโรงเรียน ซึ่งตรงนี้พูดกันมานานแล้วถ้าไม่มีลีกเยาวชนเด็กไทยไม่สามารถพัฒนาฝีเท้า ไม่มีเกมให้เล่นต่อเนื่อง เด็กขาดประสบการณ์และไม่พัฒนาฝีเท้าไปลีกอาชีพได้เลย
2.การสร้างอคาเดมี
มันควรหันกลับมาดูว่าที่ผ่านมา อคาเดมี สโมสร หรือ โรงเรียนต่าง ๆ เราสร้างเด็กผิดวิธีหรือเปล่า หรือควรต้องเปลี่ยนวิธีการเดิม ๆ ที่ทำยังไงก็ไปบอลโลกไม่ได้สักที เพราะโค้ชทุกคนเลือกเด็กจากเบสิคดี ๆ แต่พอเอาเด็กที่เก่งที่สุดของเรามาเล่นระดับเอเชียกลายเป็นพวกเขาฝีเท้าแค่เด็กธรรมดา ผลผลิตจากอคาเดมี สโมสรฟุตบอลไทยมันกำลังสร้างผิดวิธี ถ้ายังไม่ปรับเปลี่ยนผลลัพธ์มันก็อยู่แบบเดิมนี่ละ
3. ทัศนคติของเด็กไทย ลามไปถึงโค้ชไทยอีก
สิ่งที่เด็กไทยไม่มี เมื่อเทียบกับเด็กลูกครึ่งจากต่างประเทศ คือทัศนคติที่เกรงกลัวฝีเท้าของชาติมหาอำนาจ พอโดนยิงนำหรือใกล้หมดเวลาเด็กไทยไม่มีแรงขับจะเล่นบอลอย่างอดทนเพื่อเอาประตูคืนจนกว่ากรรมการเป่านกหวีดจะหมดเวลา นี่ยังลามไปถึงโค้ชไทยที่เชื่อว่าแฟนบอลไทยทุกคนที่เห็นทัศนคติพวกเขาแล้ว แฟนบอลเองอย่างออกปากทนดูไม่ได้อีก โดยทัศนคติของโค้ชไทยยังมีแต่ข้อแก้ตัวทั้งที่มีเวลาเตรียมตัว
ถามจริงเหอะ แฟนบอลไทยหวังว่า ทรงบอลเด็กนักเรียนกับโค้ชพละ จะพาทีมไทยไปบอลโลกได้เหรอ
ผมอ่านที่บรรดานักข่าวให้ทรรศนะในฟุตบอลไทย โดยเฉพาะ 17 ปี ครั้งนี้ว่า แพ้รับได้ แต่แพ้แบบนี้ โค้ชต้องรับไป
โดยหลายคนให้ทรรศนะไว้น่าสนใจดังนี้
1. ลีกเยาวชนไม่มี
เด็กของเราคนที่ฝีเท้าดีที่สุด พอมาเล่นในระดับเอเชีย กลายเป็นฝีเท้าดาด ๆ ดูธรรมดาไปเลย มาถึงตรงนี้พวกเราทุกคนไปโทษเด็กไม่ได้แล้ว เพราะเด็กที่มาติดทีมชาติ 17 ปี ทุกคน ต่อท้ายด้วยคำว่าโรงเรียน เด็กไทยมาจากทีมโรงเรียน ซึ่งตรงนี้พูดกันมานานแล้วถ้าไม่มีลีกเยาวชนเด็กไทยไม่สามารถพัฒนาฝีเท้า ไม่มีเกมให้เล่นต่อเนื่อง เด็กขาดประสบการณ์และไม่พัฒนาฝีเท้าไปลีกอาชีพได้เลย
2.การสร้างอคาเดมี
มันควรหันกลับมาดูว่าที่ผ่านมา อคาเดมี สโมสร หรือ โรงเรียนต่าง ๆ เราสร้างเด็กผิดวิธีหรือเปล่า หรือควรต้องเปลี่ยนวิธีการเดิม ๆ ที่ทำยังไงก็ไปบอลโลกไม่ได้สักที เพราะโค้ชทุกคนเลือกเด็กจากเบสิคดี ๆ แต่พอเอาเด็กที่เก่งที่สุดของเรามาเล่นระดับเอเชียกลายเป็นพวกเขาฝีเท้าแค่เด็กธรรมดา ผลผลิตจากอคาเดมี สโมสรฟุตบอลไทยมันกำลังสร้างผิดวิธี ถ้ายังไม่ปรับเปลี่ยนผลลัพธ์มันก็อยู่แบบเดิมนี่ละ
3. ทัศนคติของเด็กไทย ลามไปถึงโค้ชไทยอีก
สิ่งที่เด็กไทยไม่มี เมื่อเทียบกับเด็กลูกครึ่งจากต่างประเทศ คือทัศนคติที่เกรงกลัวฝีเท้าของชาติมหาอำนาจ พอโดนยิงนำหรือใกล้หมดเวลาเด็กไทยไม่มีแรงขับจะเล่นบอลอย่างอดทนเพื่อเอาประตูคืนจนกว่ากรรมการเป่านกหวีดจะหมดเวลา นี่ยังลามไปถึงโค้ชไทยที่เชื่อว่าแฟนบอลไทยทุกคนที่เห็นทัศนคติพวกเขาแล้ว แฟนบอลเองอย่างออกปากทนดูไม่ได้อีก โดยทัศนคติของโค้ชไทยยังมีแต่ข้อแก้ตัวทั้งที่มีเวลาเตรียมตัว