พอดีช่วงนี้ เราใช้ชีวิตแบบอยู่กลางๆไม่ยุ่งกับใคร แต่ก็มีคนมาสร้างปัญหาให้เรา เราปล่อยว่างพยายามเลิกคิดมาก มาใช้ชีวิตปิดเทอมให้มีความสุขของวัยมัธยม คนที่เค้ามาสร้าปัญหามให้เรา เราไม่เข้าใจเค้าเลยค่ะว่าจะทำให้เราคิดมากทำไม เราเลือกแบบนี้ชีวิตของเรา แล้วเราก็ไม่เข้าใจว่าอายุ30กลางๆ ทำไมต้องมาใส่ร้ายมาฟ้องว่า โทรไม่รับสาย 20สาย เราเลือกแบบนี้ของเราแล้วมันผิดตรงไหนชีวิตใครชีวิตมันจะเป็นไรของมันก็เรื่องของมัน เราไม่อยากมีปัญหากับใครค่ะ เราเหนื่อยที่ต้องมารับรู้ ((อันนี้เรื่องแรกกนะค่ะ))

เรื่องที่2 เกี่ยวกับเพือนรวมชั้นค่ะ เราไม่โอเครกับอยู่โรงเรียนแห่งนี้ตั้งแต่ม.ต้น มันทำให้เรากลายเป็นคนคิดมากช่วงนั้นเหมือนเป็นซึมเศร้า เคยคิดว่าถ้าชีวิตเราหายไปมันคงดีกว่านะ ถ้าเราเป็นไรไปมันจะดีกว่านี้ไหม เราพูดกับแม่เราว่า เราไม่อยากไปโรงเรียนทุกวันจนม.ต้นค่ะ ช่วงนั้นเราทำร้ายตัวเองเยอะมากๆที่หน้าเพราะเราโดนหาว่า หน้าตาไม่ดี อย่างงั้นงี้ด้วยค่ะ  แต่สุดท้ายเราก็ผ่านม.ต้นมาด้วยความเศร้าความเป็นบ้า ณ เวลานั้น

พอมาม.ปลาย เรารู้สึกว่า มันดีขึ้นกว่า แต่มีพวกปั่นประสาทใส่เรา แต่ไม่หนักเท่าตอนม.ต้นที่โดนบูลลี่จนไม่อยากไปโรงเรียน ตอนนี้เหลือปีสุดท้ายในวัยมัธยม มีแต่เรื่องแย่ในชีวิตเยอะมากค่ะ มันรู้สึกชีวิตมันว่างเปล่า เหงามาก ไม่มีใครเข้าเราบ้างเลย ทำไมชีวิตคนอื่นเค้าดูมีความสุขจัง ทำไมเราต้องเจอคนแบบนี้ในชีวิต ทำไมคนแบบนี้ต้องมาแกล้งใส่ร้ายเรา

ช่วงนี้มันเริ่มกับมาเป็นสภาพเดิม

สภาพที่ว่า รู้สึกว่างเปล่า ไม่อยากทำไร อยากรู้แต่ในความฝัน ไม่ตื่นมารับรู้ความจริงของชีวิต  อยากนอนเฉยๆไม่อยากทำไร ชวนไปไหนก็ไม่อยากไปรู้สึก มันดูโดดเดียว รู้สึกว่าโลกนี้มีแต่อะไรสีเทาๆ โลกนีมันดูโหดร้าย เวลาเดินมันลอยๆอ่ะค่ะแบบไม่รู้อะไรรอบข้างเลยค่ะ