เรื่องเล่าแรก เงาลึกลับกับลูกดวงนิรนาม
ฉันเป็นหมอดูไพ่ ทำอาชีพนี้มานานจนชินกับพลังงานแปลกๆ รอบตัว
แต่คืนนั้น…ฉันได้เรียนรู้ว่า การลืมบอกกล่าวสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทำให้ฉัน
ต้องเผชิญกับบางสิ่งที่เกินจะควบคุมได้
📱 23:30 น. ฉันกำลังจะปิดรับลูกดวงของวันแล้ว แต่จู่ๆ มีข้อความเด้งขึ้นมา
หญิงสาวนิรนาม: "พี่คะ หนูขอดูดวงได้ไหม หนูรู้สึกเหมือนมีคนมองตลอดเวลา…"
ฉันชะงักไปชั่วครู่ อ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ
“รู้สึกแบบนี้มานานหรือยัง?” ฉันพิมพ์กลับไป
เธอตอบทันที “สองสามวันแล้วค่ะ โดยเฉพาะตอนกลางคืน…
หนูเห็นเป็นเงาดำๆ แวบไปแวบมา”
ฉันมองเวลามันดึกมากแล้ว ปกติเรื่องแบบนี้ฉันต้องไหว้บอกกล่าวท้าวเวสสุวรรณ
และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก่อนเสมอ แต่ฉันคิดว่าก็ไหว้ไปตั้งแต่แรกๆแล้ว
เลยหยิบไพ่ขึ้นมาโดยไม่ทันได้ไหว้อะไรเลย
ฉันสับไพ่ และเปิดไพ่สามใบแรก
เดอะมูน – เดอะเดวิล – ไนน์ออฟซอร์ดส์
จังหวะนั้นลมข้างนอกพัดวูบ หน้าต่างสั่น ปัง! ไฟในห้องกระพริบวูบหนึ่ง
ฉันขนลุกทันที หัวใจฉันเต้นแรง ฉันรีบพิมพ์ถามกลับไป
“หนูเคยไปทำอะไรไว้หรือเปล่า?”
เธอเว้นไปพักหนึ่ง ก่อนตอบสั้นๆ “หนูเคยท้าทายเจ้ากรรมนายเวร”
ฉันหน้าซีด… ฉันพลาดแล้ว! ฉันลืมไหว้ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองก่อนเปิดไพ่
ทันใดนั้น ฉันรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างรอบตัว มันหนักอึ้ง เย็นยะเยือก
ราวกับมีใครกำลังจ้องมองฉันจากข้างหลัง
ฉันค่อยๆ หันไปมองที่หน้าต่าง… แล้วแทบหยุดหายใจ
เงาดำรางๆ กำลังยืนอยู่ที่หน้าบ้านฉัน

ฉันไม่เห็นหน้า ไม่เห็นตา แต่มัน กำลังจ้องเข้ามา
ร่างฉันชาไปทั้งตัว ฉันรีบคว้าไพ่ขึ้นมาเปิดเช็คพลังงานของมัน
เดอะทาวเวอร์ – เดอะเฮงแมน – เท็นออฟซอร์ดส์
“ไม่ใช่แค่แรงอาฆาต แต่มันกำลังจะทำอะไรบางอย่าง”
ฉันสะดุ้งตัวสั่น รีบกดโทรหาเพื่อนที่เป็นหมอดูสายพลังงาน
“ช่วยฉันด้วย! ฉันลืมไหว้ท้าวเวสสุวรรณก่อนดูดวง เจ้ากรรมนายเวรของลูกดวงมาหน้าบ้านฉัน!”
เสียงเพื่อนฉันจริงจังทันที
“หยิบธูปสามดอก จุดไหว้ขอขมาด่วน! ฉันจะเริ่มสวดพาหุงและชินบัญชรช่วย”
ฉันมือสั่น คว้าธูปจุดไหว้หน้าหิ้งพระ ขอขมาท้าวเวสสุวรรณและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ น้ำตาฉันไหลโดยไม่รู้ตัว
ขณะเดียวกัน เพื่อนฉันเริ่มสวด พาหุง เสียงสวดดังผ่านสายวิดีโอคอล เสียงลมนอกบ้านเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เหมือนบางอย่างกำลังดิ้นรน
ฉันรวบรวมสติ ตั้งใจสวดตาม
“พาหุง สะสะมุปปันนัง…”
เสียงสวดดังขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้น เสียงกระแทกที่ประตูดังขึ้น! ปัง! ปัง!
ฉันตัวแข็งทื่อ แต่พยายามไม่หยุดสวด เพื่อนฉันเริ่มเปลี่ยนเป็นบท ชินบัญชร
“ชะยาสะนากะตา พุทธา…”
ฉันรู้สึกได้เลยว่าเงาดำนั่นเริ่ม ค่อยๆ ถอยออกไป
เสียงลมนอกบ้านค่อยๆ สงบลง ฉันหันไปมองอีกครั้ง… เงาดำหายไปแล้ว
ฉันทรุดลงกับพื้น ตัวเย็นเฉียบ หายใจหอบหนัก เพื่อนฉันถอนหายใจโล่งอก
“พลาดอีกที อาจไม่โชคดีแบบนี้แล้วนะ”
ฉันกลืนน้ำลาย รีบล้างไพ่ แล้วทำพิธีขอขมาอารตีไพ่เพื่อชำระพลังงานที่ตกค้าง
ตั้งแต่นั้นมา ฉันไม่เคยลืมไหว้ท้าวเวสสุวรรณก่อนดูดวงอีกเลย… และฉันก็ไม่กล้าดูดวงตอนดึกอีก