เล่าเรื่องอาหาร เกี๊ยวกรอบ

อาหารง่าย ๆ ในความทรงจำ ที่นึกถึงคราวใด คล้ายกับจะมีกลิ่นหอม ๆ โชยมาเสมอ เกี๊ยวกรอบที่บ้านฉันไม่ใช่อาหารกินเล่น  อาม่ามักจะทำในวันที่ทำก๋วยเตี๋ยวเป็นอาหารกลางวัน  เส้นที่ขาดไม่ได้คือ ก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็ก และเส้นบะหมี่ของโปรดของเด็ก ๆ
     เมนูบะหมี่แห้งใส่หมูสับ ปรุงรสด้วย น้ำตาล น้ำปลา และมะนาว พริกป่นเล็กน้อยด้วยฝีมือของแม่อยู่ในความทรงจำเสมอ ไม่ว่าเป็นเด็กหรือโตขึ้นมาแล้ว ฉันก็ไม่เคยปรุงรสได้อร่อยเหมือนที่แม่ปรุง

      นางเอกที่คู่กับบะหมี่แห้ง คือเกี๊ยวกรอบ ที่มีไส้เป็นหมูสับละเอียด หมักด้วยรากผักชี กระเทียมและพริกไทย ใส่เกลือเพียงเล็กน้อย เพราะไม่ต้องการให้ความเค็ม ไปกลบรสชาติบะหมี่แห้ง

     พวกเด็ก ๆ จะสนุกตอนที่มีส่วนร่วมในการห่อเกี๊ยวนี่แหละ  อยากจะใส่หมูสับเยอะๆ เพื่อที่จะได้กินหมูเยอะ ๆ ในแต่ละชิ้น จนแม่ต้องคอยปราม มิเช่นนั้นแผ่นเกี๊ยวจะแตกตอนทอด บรรดาหมูสับก็จะย้ายมาลอยคอในน้ำมัน นอกแผ่นเกี๊ยวเสียหมด

     บางครั้ง พอห่อแผ่นเกี๊ยวแล้วก็จับบิดไปมาเล็กน้อย นำมาอวดกันว่าใครทำเป็นรูปอะไร ใครจินตนาการบรรเจิดกว่ากัน ได้เกี๊ยวทอดรูปร่างพิสดารมากมาย แต่สุดท้ายพอถูกจับหย่อนลงกระทะทอดเสร็จแล้ว หน้าตาก็เหมือนกันหมดไม่รู้ชิ้นไหนฝีมือใคร  แต่ไม่ว่าจะฝีมือใครห่อก็ตาม เกี๊ยวทอดที่บ้านฉัน ก็ถูกเด็ก ๆ จัดการจนหมด ไม่เคยเหลือสักที