คือตั้งแต่จำความได้ก็อยู่กับญาติแล้ว เขาก็เลี้ยงไม่ได้หวือหวาอะไรนะ เที่ยวก็ไม่ได้เที่ยว ของเล่นก็ไม่ได้เล่นอะไร สอนก็ไม่ได้เคยสอนว่ากล่าวตักเตือนอะไร ก็อยู่แบบกินข้าว เรียน นอน ใช้ชีวิตของเรามา 2-3เดือนจะได้คุยกับแม่ทีนึง จนตอนนี้อายุ 22-23 มีการมีงานดีๆทำแล้ว คำถามคือ
" เราจำเป็นต้องสนใจด้วยหรอครับว่าใครจะรักเรา ใครจะเอาใจใส่เรา "
เห็นสังคมชอบพูดว่ามีปมในใจพ่อแม่ไม่รักเครียด กดดัน ทุกข์ จนเกเร บลาๆๆๆๆๆต่างๆนาๆ และอ้างสาเหตุจากพ่อแม่ที่ไม่สมบูรณ์ผมก็เลยได้แต่ตั้งคำถามว่าเกี่ยวหรอวะ เราก็ไม่มีพ่อแถมแม่ก็เอามาทิ้งไว้กับญาตเราก็ยังเรียนไม่เคยต่ำกว่า 3.5 ผลงานแข่งขันที่ชนะเลิศก็เต็มตู้ งานอาสาทำเพื่อสังคมก็มี จบมามีงานทำแถมช่วยค่าใช้จ่ายที่บ้านที่ตัวเองโตมาอีก เหล้า บุหรี่ ยา ก็ไม่เคยยุ่ง แล้วทำไมคนอื่นหลายๆคนทำตัวมีปัญหากัน เราเองก็ไม่มีใครสั่งใครสอน แค่ใช้ชีวิตโดยมีมายเซทเดียวคือ "ชีวิตของตัวเองมีค่ามากที่สุดในโลก และไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของตัวเอง" แต่ทำไมสังคมถึงคิดว่าพ่อแม่ยังจำเป็นต้องให้ความรัก
จนนานวันผมก็เริ่มคิดว่าหรือสังคมไม่ได้ผิดปกติ แต่เป็นตัวเราเองหรือเปล่าผมก็เลยได้ทบทวนเรื่องราวในชีวิตทุกอย่างเลยสรุปได้ว่า ผมไม่เคยพูดคำว่ารักกับใครเลย ไม่เคยกอดคนในครอบครัว ไม่เคยอะไรที่เป็นเกี่ยวกับด้านจิตใจเลย มีแต่ให้เงินกับรับผิดชอบตามหน้าที่
แต่นั่นเป็นผลมาจากการขาดความรักจริงๆหรอ แต่ชีวิตผมมันก็สมบูรณ์ไม่ได้ขาดตกอะไรก็เลยเป็นคำถามในใจมาตลอดและไม่ได้จริงจังกับคำตอบมากนัก
ที่อยากรู้ไม่ใช่จะบอกว่าคนอื่นผิดที่เป็นแบบนู้นแบบนี้ แต่แค่อยากรู้ว่ามันมีผลจริงหรออย่างไรเพราะผมขาดความเข้าใจในเรื่องพวกนี้ เผื่อวันนึงผมต้องเข้าใจใครสักคนนึง
เราจำเป็นต้องแคร์ว่าพ่อแม่ต้องรักไม่รักเราไหม
" เราจำเป็นต้องสนใจด้วยหรอครับว่าใครจะรักเรา ใครจะเอาใจใส่เรา "
เห็นสังคมชอบพูดว่ามีปมในใจพ่อแม่ไม่รักเครียด กดดัน ทุกข์ จนเกเร บลาๆๆๆๆๆต่างๆนาๆ และอ้างสาเหตุจากพ่อแม่ที่ไม่สมบูรณ์ผมก็เลยได้แต่ตั้งคำถามว่าเกี่ยวหรอวะ เราก็ไม่มีพ่อแถมแม่ก็เอามาทิ้งไว้กับญาตเราก็ยังเรียนไม่เคยต่ำกว่า 3.5 ผลงานแข่งขันที่ชนะเลิศก็เต็มตู้ งานอาสาทำเพื่อสังคมก็มี จบมามีงานทำแถมช่วยค่าใช้จ่ายที่บ้านที่ตัวเองโตมาอีก เหล้า บุหรี่ ยา ก็ไม่เคยยุ่ง แล้วทำไมคนอื่นหลายๆคนทำตัวมีปัญหากัน เราเองก็ไม่มีใครสั่งใครสอน แค่ใช้ชีวิตโดยมีมายเซทเดียวคือ "ชีวิตของตัวเองมีค่ามากที่สุดในโลก และไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของตัวเอง" แต่ทำไมสังคมถึงคิดว่าพ่อแม่ยังจำเป็นต้องให้ความรัก
จนนานวันผมก็เริ่มคิดว่าหรือสังคมไม่ได้ผิดปกติ แต่เป็นตัวเราเองหรือเปล่าผมก็เลยได้ทบทวนเรื่องราวในชีวิตทุกอย่างเลยสรุปได้ว่า ผมไม่เคยพูดคำว่ารักกับใครเลย ไม่เคยกอดคนในครอบครัว ไม่เคยอะไรที่เป็นเกี่ยวกับด้านจิตใจเลย มีแต่ให้เงินกับรับผิดชอบตามหน้าที่
แต่นั่นเป็นผลมาจากการขาดความรักจริงๆหรอ แต่ชีวิตผมมันก็สมบูรณ์ไม่ได้ขาดตกอะไรก็เลยเป็นคำถามในใจมาตลอดและไม่ได้จริงจังกับคำตอบมากนัก
ที่อยากรู้ไม่ใช่จะบอกว่าคนอื่นผิดที่เป็นแบบนู้นแบบนี้ แต่แค่อยากรู้ว่ามันมีผลจริงหรออย่างไรเพราะผมขาดความเข้าใจในเรื่องพวกนี้ เผื่อวันนึงผมต้องเข้าใจใครสักคนนึง