เราจะยังชอบคนคนนึงได้อีกนานแค่ไหน ทั้งที่ไม่มีบทสนทนาและพบเจอ
คงจะ...ในรูปแบบความหวังดีรึเปล่านะ
คือบางความทรงจำคงจะลงหลุมดำไปแล้วจริงๆแหละ
ขนาดที่ว่าพยายามนึกคำพูดเขาในตอนนั้นยังนึกไม่ออกเลย
เพราะไม่ได้เก็บแชทไว้ด้วย พอคิดถึงมากๆ ก็จำได้แค่ในความทรงจำเก่าๆ
คืออยากเปิดใจคุยกับเธอนะ จะได้ไม่อ้อมไปอ้อมมาจนเธอคิดว่าเราหมายถึงคนอื่นอะ
ว่าเรารู้สึกแบบนี้ อยากพูดโดยที่เธอตั้งใจฟังจริงๆอะ แค่ความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา
อย่าอึดอัดนะ เราทำได้แค่นี้แหละ มากกว่านี้ก็คงไม่เหมาะสม
เป็นผู้ชมที่ดี รู้เท่าที่เธออยากให้รู้เลย
คิดถึงแกว่ะ ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงเลยนะ

เคยรวบรวมความกล้าสารภาพว่าชอบเพื่อนตัวเอง ตอนนั้นเหมือนจะ move on เป็นวงกลมได้ช่วงนึง
เลยตัดสินใจลบแชทที่เคยคุยไปหมด จนตอนนี้บางทีก็คิดถึงบทสนทนาเก่าๆ แต่หาอ่านไม่ได้แล้ว

ไม่กี่วันมานี้ google photo มันแจ้งเตือนความทรงจำ มันดันยังมีแชทที่เคยแคปไว้หลงเหลืออยู่บางส่วน ในเหตุการณ์นั้น
พอได้อ่านแล้วรู้สึกเหมือนตอนนี้ได้กลับไปอกหักเลย นี่สินะ ถึงเป็นเหตุผลว่าทำไม ไม่ควรพยายามไปมากกว่านี้
ถ้าหากว่าลืมก็อ่านกระตุ้นความจำสักหน่อย

ขอให้เพื่อนคนนี้ นามสมมุติว่า A

เราจำได้ลางๆว่า เราทักไปบอกชอบเพื่อนทำนองว่า "อยากรู้จักแกมากกว่านี้" แต่เขาก็ไม่อ่าน แต่รู้แหละว่าอ่านจากข้างนอก
จนผ่านมา2วันก็ไม่อ่านสักที เราจึงพิมพ์ทิ้งท้ายไปว่า "เข้าใจแล้ว" Aจึงอ่านและตอบกลับมาว่า "คิดกับเราแค่เพื่อน ลำบากใจที่แกมาพูดแบบนี้"
อันนี้คือที่จำได้ลางๆ ประมาณนี้
ส่วนในแชทที่หลงเหลือ คือทำนองว่า "สรุปเรื่องนี้ถือสะว่าเราไม่เคยคุยกัน โอเครไหม ไม่อยากเข้าหน้าไม่ติด"
เราตอบไปว่า " เคร๊ " (ทั้งที่ในใจไม่โอเคหรอก ยังแทบไม่ได้คุยด้วยซ้ำ แต่มาบอกให้คิดเสียว่าไม่ได้คุยเรื่องนี้กัน โคตรเจ็บ)
A พิมพ์ต่อมาว่า "สรุปก็ทำตัวปกติ เพื่อนคือเพื่อน ลืมทุกอย่างที่พูดมา เครปะ"
เราตอบ "เข้าใจแล้ว"
****จบบทสนทนา****

จำไม่ค่อยได้ว่ามีใครเคยพูดคำนี้กับเราอยู่บ่อยๆครั้งมั้ย
คำว่า "ลืมที่พูดไป คิดเสียว่าไม่ได้พูดละกัน"
จำได้แค่ว่าเรานี่แหละที่ใช้คำนี้บ่อยมาก ในบริบทที่มันไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้น
แต่พอเจอกับตัว คำนี้เจ็บมากเลย
เราจำได้แม่นเลยว่าใครพูดครั้งล่าสุด
"สรุปเรื่องนี้เราไม่เคยคุยกัน ลืมทุกอย่างที่พูดมา"
แกก็ลืมไปคนเดียวดิ ถ้าต่างคนต่างไม่ได้เก็บแชทไว้
สักวันแกอาจจะลืม แต่เราไม่ลืมไง

มันมีอีกแชทนึง ที่เราลืมไปละว่าตัวเองเคยพูดแบบนี้ไปด้วย อ่านแล้วดูเหวี่ยงมากเลย แบบทำไมตอนนั้นพูดแบบนั้นไปนะ
ช่วงนั้นก็มีโควิดระบาดด้วยแหละ เลยทำให้ไม่ค่อยได้เจอกัน พอวันที่จะได้เจอ ก็รู้สึกเหมือนเข้าหน้าไม่ติด
ทั้งที่เราก็ยอมรับแล้วว่าโอเคที่จะเป็นแค่เพื่อน คนที่ต้องหนีหน้าไปทำใจ ต้องเป็นเรามั้ยวะ?

ตอนนั้นเราทักไปว่า "หนีหน้าอ่อ จะรีบกลับก็ไม่บอกกันบ้าง จะเอาชีทให้ก็ลืมเลย"
A ตอบกลับมาว่า ไม่ได้หนี วันนี้มีธุระด่วนเลยให้พี่ชายมารับ โทดๆ"
เราตอบกลับ "ไม่เป็นไร"
****จบบทสนทนา****
อันนี้เราเข้าใจได้ว่าทำไมตอนนั้นแกถึงรีบ ขอไม่พูดแล้วกัน แต่ก็เสียใจด้วยนะ

พออ่านแชทเก่าๆแล้ว ตระหนักได้เลยว่า เราไม่ควรล้ำเส้น ไม่ควรก้าวก่ายไปมากกว่านี้แล้ว แม้ปัจจุบันจะไม่ได้โกรธเกลียดกันก็เถอะ