ขอเกริ่นก่อนว่าเราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เรียนปฐมค่ะ แต่พอขึ้นม.4 ต่างคนก็ต่างแยกย้าย แต่พวกเราสองคนก็เจอกันมาตลอด นัดไปเที่ยวบ้างเกือบจะทุกเดือนเลยค่ะ ซึ่งเวลาที่เราไปเที่ยวกับเพื่อนสนิทเราชอบโยนทุกอย่างในหัวสมองทิ้งเพราะเพื่อนเราเป็นคนชอบนำเที่ยวค่ะ อย่างต้องไปที่ไหนต่อ จะออกเดินทางกันกี่โมง รถมาเมื่อไหร่ พวกนี้เพื่อนจะเป็นคนจัดแพลนเองทุกอย่างเลยค่ะ เรามีหน้าที่แค่ทำตามเท่านั้น


และใช่ค่ะ คือเราเพิ่งจะไปเที่ยวกับเพื่อนคนนี้มา เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เป็นครั้งแรกที่เราได้ไปค้างคืนกัน ตัวเราเองไม่ค่อยได้มีโอกาสที่จะต้องนอนค้างบ่อยนัก ผิดกับเพื่อนที่มักจะชอบร่วมกิจกรรมพวกค่ายต่างๆ ไอ้สองวันแรกมันไม่มีปัญหาหรอกค่ะ แต่พอมันมาวันสุดท้าย เหมือนเพื่อนจะหงุดหงิดอะไรเราบางอย่าง ซึ่งน่าจะเป็นนิสัยที่เราชอบถามล่ะมั้งคะ เช่น ไปไหนต่อ ไกลไหม แต่อาจจะเป็นเพราะเวลาเราพูดปกติเพื่อนมักจะชอบไม่เข้าใจเลยทำให้เขาโมโห ตลอดการเดินทางกลับบ้านนั้น เขาเลยเอาแต่พิมพ์แชทคุยกับเพื่อนอีกคนของเขาซึ่งเราเองก็ไม่รู้จัก เวลาถามอะไรไปเขาก็ไม่ตอบ เพราะทั้งทำสีหน้าโมโหใส่ บวกกับตลอดการเที่ยวกับเพื่อน ย้ำว่าสนิท!!!นะคะ เพื่อนเอาแต่พูดถึงชื่อของเพื่อนคนนั้น บอกว่าดีอย่างนั้นอย่างนี้ พอเราจะช่วยถ่ายรูปให้ก็หันมาบอกเรา ว่าเราถ่ายรูปไม่เป็น และต่อให้ถ่ายได้ก็ไม่สวย ถ้าเกิดเพื่อนคนนั้นมาด้วยก็คงจะมีรูปดีๆกลับไป เพราะเขารู้มุมกล้อง เขารู้ว่าหน้าเพื่อนสวยมุมไหนบ้าง ตอนอยู่โรงแรมก็เล่าว่าเคยทำอะไรด้วยกันบ้างตอนอยู่ด้วยกันกับเพื่อนคนนั้น แม้กระทั่งตอนเดินก็เล่าว่าทำอะไรกับเพื่อนคนนั้นบ้าง

มันเลยทำให้เราเริ่มรู้สึกแปลกๆ เหมือนเราจะทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ จริงๆ เราเข้าใจตรงเรื่องความสนิทเพราะมันจะทำให้เหมือนเดิมร้อยเปอร์เซ็นก็ไม่ได้ เพราะเราสองคนต่างแยกย้ายไปเจอสังคมใหม่แล้ว แต่สิ่งที่มันทำให้เรารู้สึกแย่จริงๆคงจะเป็นตอนที่เราบอกว่าจะถ่ายรูปให้เขา เพราะเพื่อนสนิทคนนี้ไม่เคยพูดกับเราแรงขนาดนี้มาก่อน นี่มันคงจะเป็นสิ่งที่อยู่ในใจเขามาตลอดแหละมั้งคะ พอในวันนี้เรากลับมาเจอกันอีกครั้ง เขาเลยกล้าที่จะบอกออกมาตรงๆ

สรุปแล้วเราควรที่จะคบแบบนี้ต่อไปหรือถอยห่างออกมาดีคะ