ตัวละครหลัก : โค้ก
ขอแนะนำ : แองเจิ้ล
ตอนที่ 32 นี้ ไม่มีธงคั่น เพราะจะเป็นแค่ฉากเดียวยาวๆไปเลย
โค้ก : ที่น้องแองบอกว่าไม่รู้จัก ดีว่า, สมิธ, ฟลอร่า เป็นความจริงเหรอเนี่ย 😧
แองเจิ้ล : ทำไมถึงสงสัยนักหนาจังคะ หรือพี่โค้กมีความเชื่อว่าแองจะต้องรู้จัก? 🙎♀️
โค้ก : โอเค เชื่อแล้วๆ 👌😅 (ลาก่อนทั้งสามคน ต่อไปนี้จะไม่มีพวกคุณอีกต่อไปแล้ว 😭)
แองเจิ้ล : พี่โค้กดูซึมๆนะคะเนี่ย
โค้ก : พี่คิดถึงวันเวลาในอดีตนะสิ อยากสัมผัสชีวิตในวัยเด็กอีกครั้ง แต่ขอเป็นร่างผู้ใหญ่นี่แหละ เพราะเมื่อพอใจกับ NOSTALGIA อย่างเต็มอิ่มแล้ว ก็ค่อยกลับมาโฟกัสกับปัจจุบัน ซึ่งพี่ไม่จำเป็นต้องคิดถึงยุคนี้ตลอดเวลาหรอก พี่เป็นสาย SLOW LIFE ไม่ได้ยุ่งเหยิง เคร่งเครียด แบบพวกคนทำงานบริษัท ประธานใหญ่ หรือใช้แรงงานแบบหนักมากๆ นับว่าเป็นโชคดีของพี่เลยทีเดียว
แองเจิ้ล : ชอบดูการ์ตูนไหมคะ
โค้ก : ชอบมากๆ การ์ตูนเน็ตเวิร์ก ทุกวันนี้ก็ยังหาดูในยูทูบ ที่เป็นเรื่องเก่าๆ แต่อยากดูมากกว่านี้จัง เคยดูครั้งแรกเมื่อน่าจะ 19 หรือไม่ก็ 20 ปีที่แล้ว แต่ที่แน่ๆเลย คือตอนนั้นดูผ่านยูบีซี คิดถึงจัง เดี๋ยวนี้กลายเป็นทรูวิชั่นส์ไปแล้ว แต่การ์ตูนเรื่องใหม่ๆก็ชอบอยู่น้า 😁 ไม่ได้กีดกันแต่อย่างใด
แองเจิ้ล : พี่โค้กเริ่มแก่แล้วล่ะสิ 🤭
โค้ก : อายุแค่ 25 กว่าๆเองจ้า 😒 (ย่างเข้า 26 ในเดือน 11)
แองเจิ้ล : ได้ข่าวว่าจะแต่งนิยายถึงตอนที่ 33 เหรอคะ
โค้ก : ถ้าในพันทิปน่ะใช่ ส่วนตั้งแต่ 34 เป็นต้นไป เจอกันในติ๊กต็อกครับผม 😈 จะมาในรูปแบบคลิปวิดีโอ พร้อมกับดนตรีบรรเลง (ใช้ GARAGEBAND) แต่ไม่มีอนิเมชั่นนะ ความสามารถพี่โค้กไม่ถึง 🤣
แองเจิ้ล : หลังจากนี้พี่โค้กจะไม่เล่นพันทิปแล้วเหรอ คิดถึงแย่เลยนะ 🙍♀️
โค้ก : หลังจากนี้ พันทิปจะมีหน้าที่เป็นแค่หลังไมค์ สนทนากับน้องคนหนึ่ง ส่วนการเสพสังคม พี่โค้กขอบาย (ขอให้ถาวรเถอะ) พี่ไม่อยากไปเกลือกกลั้วกับความคร่ำครึทางอารยะ ที่ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี แม่มก็ไม่มีแนวโน้มที่จะดีขึ้นเลย และก็คงจะผ่านร่ำไปอีกนานเท่านาน มันก็มีแต่คนเกิดนาน อีโก้ท่วมท้น กับเด็กที่พยายามถามเหลือเกิ๊น คือแต่ละคำถาม… ไปถามในกูเกิ้ลมันยังจะง่ายกว่าอีกไหมหนู บางอันก็ไม่รู้จะปั่นอะไรกันนักกันหนา มากๆเข้าก็เริ่มรำคาญละ ทำอย่างกับว่า APRIL FOOL มีตลอด 365 วัน… สแปมจัดๆ 🤦♂️ อื้ม นั่นแหละ ก็เลยรู้สึกหน่ายเต็มที ทุกวันนี้ไม่สนใจหน้าฟีดละ สมองโปร่งขึ้นเยอะ
แองเจิ้ล : ยินดีด้วยนะคะพี่โค้ก
โค้ก : ยินดีอะไรเหรอ?
แองเจิ้ล : ที่เลิกคุยกับอีป้านั่นน่ะสิ 7 ปีเศษๆ พี่โค้กคงจะอึดอัดมากเลยสินะ
โค้ก : เมื่อไม่นาน พี่ยังจำได้อยู่เลย มันเคยบอกให้พี่ชมการร้องของมันหน่อย สัสเอ๊ย กระปากปากชิปเป๋ง… เออ จะว่าไป เดี๋ยวช่วงปี 2026 พี่จะเอาแอคหลุมไปส่องมันสักหน่อย
แองเจิ้ล : จะดูความพัฒนาของหล่อนเหรอคะ
โค้ก : บลาๆๆ 🙅♂️ จะดูว่าเสียงมันพังหรือยัง ต่างหากเล่า
แองเจิ้ล : อยู่กับหล่อนมานานคงเสียสมองน่าดู
โค้ก : พี่เคยบ้าบอมากๆ ก็เพราะว่าอยู่กับมันเนี่ยแหละ ตอนนั้นพี่ยังคิดว่ามันหัวก้าวหน้า พาเบิกเนตร จนกระทั่งเริ่มเอะใจ สุดท้ายพี่ก็กู่กลับขึ้นมา อื้ม… น่าละอายใจจริงๆเลยตรู แต่ตัวมันคงกู่ไม่กลับแล้วล่ะ ไอ้ที่เด็กมันบอกว่ามนุษย์ป้า หรืออีแก่บ้าน้ำลาย แม้มันจะเสียมารยาท แต่พี่ว่ามันก็ถูกของเด็กจริงๆนั่นแหละ 😌 ปัจจุบันต่างหาก ที่เรียกว่าเบิกเนตรของแท้ อยู่กับอีสัสนั่น สิ้นเปลืองเวลา หาสาระไม่ได้
แองเจิ้ล : ว่าแต่ว่า เสียงมันก็ฟังดูพังพินาศเอาเรื่องนะ พี่โค้กยังคิดว่าไม่พังอีกเหรอคะ
โค้ก : เอาแบบให้มันอักเสบ จนเข็ดหลาบกับการทำ NOISE น่ะ หรือถ้าเคสแย่มากเลยก็คือ เป็นมะเร็งกล่องเสียง… เออนี่ น้องแอง
แองเจิ้ล : ว่าไงคะ
โค้ก : เท่าที่ดูๆแล้ว อีนั่นมันป่วยบ่อยมากเลย คิดแล้วก็หมั่นไส้
แองเจิ้ล : ทำไมล่ะคะ
โค้ก : ก็มันมาบอกพี่ ว่าพี่น่าเป็นห่วงเรื่องสุขภาพ ซ้ำยังบอกอีกว่า “ไม่กลัวตายเหรอ” ลองย้อนคิดดูแล้ว แม่มน่าซัดหน้ามันจริงๆ
แองเจิ้ล : เออ ใช่ จำได้แล้ว มันเคยพูดแบบนั้นกับพี่ ตั้งหลายครั้งเลยนี่
โค้ก : กุเคยเชื่อฟังน้อมรับคำแนะนำของมันหลายรอบ พอเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมา มันก็จะปัดรับผิดชอบ ทำอย่างกับว่า “อย่ามาโทษกุนะ” เอ๊า อีเฮี่ย ถ้าไม่โทษมืงแล้วจะให้โทษหมูโทษเป็ดเรอะ 😤
แองเจิ้ล : ก็ต้องโทษตัวพี่เองสิคะ
โค้ก : เอ้า ไหงพูดงี้ล่ะ น้องแอง 😟
แองเจิ้ล : โทษตัวพี่เอง ที่กู่กลับช้าไปหน่อยน่ะสิ จริงๆก็ไม่หน่อยหรอก ตั้ง 7 ปี 😔 เสียดายเวลาแทนจัง
โค้ก : พูดได้ถูกใจจริงๆน้องแองจ๋า แต่กู่กลับแล้ว ถึงช้ามากขนาดไหน ก็ยังดีกว่าโดนล้างสมองอย่างสมบูรณ์นะคร้าบ ✌️😉
แองเจิ้ล : ขอถามเรื่องทักษะการร้องเพลงที่ดีนะคะ
โค้ก : โอ้ว ได้เลย ชอบคำถามแนวนี้
แองเจิ้ล : ใครทักษะดีที่สุดในรายการเดอะวอยซ์ไทยแลนด์
โค้ก : เท่าที่ดูๆ พี่เอก แชมป์ปีที่ 8 กับ พี่ไนท์ สำหรับ 2 คนนี้ ว้าวมากๆ ให้มากกว่าสายคลาสสิกอย่าง ครูกิต หรือ ครูเบน เลยด้วย
แองเจิ้ล : แล้วถ้านอกเหนือรายการเดอะวอยซ์ล่ะ
โค้ก : ทักษะดีกว่าพี่เอกพี่ไนท์ ก็จะเป็นพี่อ้นอ้น ดีกว่านี้อีก ก็พวกบีทบ็อกซ์ แต่ถ้าเป็นแนวร่วมสมัย ยังนึกไม่ออกแฮะ
แองเจิ้ล : ระหว่างบีทบ็อกซ์ กับ โอเปร่า แบบไหนมักจะสง่างามกว่าคะ
โค้ก : ถ้าเป็นความชอบส่วนตัว สำหรับพี่โค้กคือโอเปร่า แต่ถ้าให้เทียบเชิงข้อเท็จจริง มันก็สง่างามคนละแบบ ขึ้นอยู่กับว่าใครแสดงศักยภาพได้มากกว่ากัน แต่เท่าที่ดูๆ บีทบ็อกซ์มักจะโหดกว่า พี่โค้กขอศรัทธาคารวะให้กับพวกบีทบ็อกซ์ มีอยู่คนหนึ่ง มหัศจรรย์มากๆ ทักษะดีที่สุดในบรรดาทุกคน เท่าที่ได้ฟังมาเลย ในหลายๆแนวเพลง ส่วนสำหรับความสง่างาม ระหว่างบีทบ็อกซ์ กับ โอเปร่า มันก็เหมือนดูการ์ตูน ระหว่าง ADULT SWIM กับ เจ้าหญิงดิสนีย์ น่ะครับ ถ้าไม่ได้โดดเด่นแบบจ๋าๆเลย มันก็จะเทียบทักษะยากมาก เพราะแนวต่างกันแบบคนละเรื่องเลยจริงๆ
แองเจิ้ล : แล้วมั่นใจได้ไงคะ ว่าคนที่พี่บอกว่ามหัศจรรย์มากๆ ทักษะดีที่สุดจริงๆ ไม่คิดว่าจะมีคนที่เก่งกว่านี้อีกเหรอ
โค้ก : ก็พี่ดูมาเท่าไหน พี่ก็บอกได้เท่านั้น จากประสบการณ์คือเขาดีที่สุด ส่วนจะได้เห็นคนที่ดีกว่านี้อีกไหม ก็ให้มันเป็นเรื่องของอนาคต
แองเจิ้ล : เออ ว่าแต่… ครูกิต กับ ครูเบน พวกเขาเป็นสายซัพพอร์ตเลยนะคะ
โค้ก : พี่เคยบอกไปหลายรอบแล้วนะ ว่าซัพพอร์ตไม่ได้เกี่ยวกับทักษะการร้อง ถ้าซัพพอร์ตมากเกินไป มันก็ไม่สบายท้องอีก พอบังคับท้องมากเกินไป เดี๋ยวมันก็เกิดอาการสันนิบาต วุ้ย! ให้ตายเถอะ… เป็นไงล่ะ แบบนี้ยังจะเรียกว่าดีอยู่อีกหรือเปล่า? และอีกอย่าง คลาสสิกโอเปร่ามันคือแนวทางการซัพพอร์ต มันจะเทียบกับแนวร่วมสมัยได้อย่างไรกัน และคลาสสิกโอเปร่ามันก็ไม่ได้หนักหน่วง บ้าพลังเต็มที่ ใส่เอาๆแต่อย่างใด มันก็มีผ่อนหนักผ่อนเบา และมันก็ไม่ได้ซัพพอร์ตตลอดเวลา เพราะฉะนั้นอย่าไปอินมาก KVA หรือ CVT อะไรนั่นน่ะ
แองเจิ้ล : แต่พวกที่ไม่ซัพพอร์ต มักจะเสียงเสียเร็วนะคะ
โค้ก : ก็อย่าทำให้มันบาดเจ็บซี่ คนเราย่อมรู้ลิมิตตัวเองดี แต่พวกเขาจะเชื่อฟังร่างกายตัวเองหรือไม่ อันนั้นก็ตัวใครตัวมันละ
แองเจิ้ล : โอเคค่ะ แองขอถามคำถามอื่นบ้างนะคะ ไม่เกี่ยวกับการร้องเพลงละ
โค้ก : เชิญตามอัธยาศัย
แองเจิ้ล : พี่ตบะแตกหรือยังคะ
โค้ก : เอาจริงก็มีบางวันที่ผิดแผน แต่ถ้าเป็นแบบปล่อยจอย กินมั่วๆ อุดมไปด้วยเบาหวาน แบบนี้ยังไม่เกิดขึ้นจ้า ✌️😉
แองเจิ้ล : พี่น้ำหนักเท่าไรคะ
โค้ก : ไม่รู้สิ ไว้รอชั่งทีเดียว ในเดือน 5 ก็แล้วกัน แต่รู้สึกว่าเริ่มมาไกลละ
แองเจิ้ล : มาไกลนี่หมายถึงอ้วนขึ้นกว่าเดิมเหรอคะ
โค้ก : แหม่… จะปั่นให้ได้เชียวนะ 😒
…
แองเจิ้ล : โอ้ว ล่าสุดนี่ พี่โค้กเหมือนจะตบะแตกแล้วนะคะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ 🥺 คราวนี้แองคงไม่ได้ปั่นแล้วใช่ไหมคะ
โค้ก : น้องแอง… พี่โค้กผิดแผนอีกแล้วว่ะ แม้จะยังไม่ถึงขั้นวิกฤต แต่ก็เริ่มควบคุมสถานการณ์ยากกว่าที่คิดไว้เยอะเลย
แองเจิ้ล : เชิญอธิบายค่ะ
โค้ก : คืองี้ พี่โค้กตั้งใจจะอดอาหาร 5 วัน เริ่มจากวันที่ 30 มีนา เมื่อจบวันที่ 3 เมษา ได้ ก็จะสำเร็จ ก็คือได้กินอีกทีในวันที่ 4 เมษา
แองเจิ้ล : แล้วเป็นไงคะ
โค้ก : วันที่ 2 เกิดเหตุการณ์ค่อนข้างช็อกน่ะสิ สรุปก็คือ อดได้จบเพียงแค่วันที่ 1 สรุปก็คือ อดได้แค่ 3 วัน
แองเจิ้ล : ตบะแตกวันที่ 2 ล่ะสิ แองรู้อยู่แหละ แต่อยากให้พี่โค้กเล่า เพราะมันเร้าใจกว่า
โค้ก : จริงๆไม่ได้แตกเพราะตัวพี่โดยตรงหรอก แต่โดนแม่บีบคั้นให้กินน่ะสิ
แองเจิ้ล : แม่ของพี่โค้กรู้ดี ว่าพี่ลดน้ำหนัก เพราะฉะนั้นพี่ไม่ได้กินเยอะหรอกใช่ไหม
โค้ก : 4 จาน
แองเจิ้ล : 😱 ยัดเข้าไปได้ไงเนี่ย กระเพาะยังรับอยู่อีกเหรอเนี่ย
โค้ก : โคตรแน่นท้อง อิ่มสุดๆ ปรกติถ้าเป็นเมื่อก่อน ชิลล์ๆเลยนะ
แองเจิ้ล : คราวหลังพี่โค้กต้องปฏิเสธแม่อย่างเด็ดขาดแล้วนะคะ
โค้ก : มีแม่รวยก็งี้แหละ มองลูกเป็นวัยรุ่นตลอด ลูกต้องกินเยอะ… แต่พี่เริ่มกู่กลับอีกครั้ง แต่พี่ไม่รับประกันว่าวิธีนี้มันจะได้ผล
แองเจิ้ล : ยังไงเหรอคะ
โค้ก : อย่างที่บอก แม่พี่น่ะรวย สามารถซื้อของกินมาให้ได้แบบถี่ๆเลย… คราวเนี้ยนะ ถ้าแม่ซื้อมาอีก พี่จะทิ้งลงถังขยะเลย
แองเจิ้ล : มันก็ง่ายดีนะคะ ทำไมถึงไม่รับประกันว่าจะได้ผลล่ะ
โค้ก : ในระยะเวลา 2 ปี แม่แทบจะไม่มานอนที่บ้านกับพี่โค้กเลย แต่จู่ๆแม่ดันประสบปัญหา เกี่ยวกับที่อยู่อาศัยช่วงนี้พอดีเลยน่ะสิ ปรกติเราจะแยกย้ายกันต่างคนต่างอยู่ คราวนี้แม่ก็เลยอาจจะต้องมานอนที่บ้านนี้บ่อยขึ้น… เป็นตอนไหนไม่เป็น มาเป็นตอนที่พี่จะรีบลดน้ำหนัก 🤦♂️
แองเจิ้ล : แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องทิ้งอาหารลงขยะล่ะคะ
โค้ก : กลัวแม่จะมาเช็คถังขยะน่ะสิ กลัวจะรู้ว่าพี่ทิ้งอาหารที่แม่ซื้อไปหมดเลย
แองเจิ้ล : เป็นกำลังใจให้พี่โค้กนะคะ ภาวนาอย่าให้อ้วนขึ้น เพราะแม่เป็นอุปสรรคเลย 🙏🥺 เออ แล้วเดือนพฤษภานี้จะไปชั่งน้ำหนักไหมคะ เห็นบอกจะไปชั่งที่โรงพยาบาล
โค้ก : เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าจะเป็นพฤษภา… หรือแม้แต่เดือนถัดๆไปอีก ถ้าหากว่าแม่จะมาอยู่นี่ไปเรื่อยๆอะ
แองเจิ้ล : งั้นต้องไม่ใช้เงินเลยสักบาท วันไหนที่ไม่ได้กินอาหารจากแม่ ก็ต้องอดเท่านั้น ห้ามกินเด็ดขาด ภัตตาคารคือตัดทิ้งไปได้เลย
โค้ก : ใช่ พี่ว่าพี่ต้องทำแบบนั้นแหละ แต่ก็กลัวจะเอาไม่อยู่อีกอยู่ดี 😒 เพราะแม่ชอบซื้อแบบจัมโบ้ตลอดเลย และมันเป็นแป้งเยอะด้วย แต่ที่กลัวที่สุดก็คือ จะโดนแม่เฝ้าดูจนพี่ต้องจำใจกินตลอดเลยน่ะสิ
แองเจิ้ล : ถ้าเป็นคนอื่น ดีใจมากเลยนะ ที่มีแม่แบบนี้อะ อิจฉาจัง
โค้ก : สลับบ้านกันไหม น้องแอง
แองเจิ้ล : 🤣
โค้ก : พี่ตัดสินใจละ พี่จะอดอาหารทุกวัน ที่แม่ไม่อยู่ หรือไม่ซื้ออาหาร จนกว่าพี่จะเหลือน้ำหนักตั้งแต่ 58.0 เป็นต้นไป
แองเจิ้ล : แล้วถ้าเกิดแม่หายไปมากกว่า 5 วันล่ะคะ
โค้ก : เออ นั่นสิ ลืมไปเลย แต่… ช่วงนี้ กลัวจะต้องกินจนอ้วนน่ะซี่ 🙎♂️
แองเจิ้ล : แล้วพอได้กินอาหารเยอะๆอย่าง 4 จานอะไรนั่นน่ะ พี่โค้กรู้สึกมีแรงออกกำลังมากขึ้นค่ะ แบบกะปรี้กะเปร่า สดชื่นอะไรเงี้ย
โค้ก : ไม่เลย… ขี้เกียจกว่าเดิม
แองเจิ้ล : เอ้า ซะงั้น
โค้ก : ถ้ามันอิ่มมากๆ มันจะขี้เกียจ ไม่มีกะจิตกะใจอยากออกกำลังเลย
แองเจิ้ล : ตบะแตกครั้งนี้แล้ว พี่โค้กจะกลับมาตั้งสติใหม่ได้ไหมคะเนี่ย
โค้ก : ไม่มีปัญหา… ถ้าไม่นับแม่พี่อะนะ 😒 คือดื่มน้ำให้เพียงพอ มันก็ช่วยได้ ส่วนไอ้ครั้งสมัยก่อน คือการรีดน้ำออกจากร่างกาย แบบนั้นมันทรมานกว่าเยอะ อารมณ์น่าจะคล้ายๆอดน้ำอะ แบบนั้นไม่กี่วันก็เดี้ยงแล้ว ไม่ดีๆ
แองเจิ้ล : ถึงแม้การอดอาหารจะไม่ทำให้ตายง่ายๆก็เถอะ แต่พี่ระวังเป็นลมนะคะ แองเป็นห่วงจัง 🥺
โค้ก : พี่ซื้อเกลือแร่มาละ แต่จะจิบทีละนิด และเป็นเกลือแร่ 0 แคลด้วย กินได้แบบไม่ต้องรู้สึกผิด
แองเจิ้ล : สรุปจะได้ไปห้างไหมคะเนี่ย ไหนๆพี่ก็ไม่ได้กินในร้านอาหารซะแล้ว ตราบที่น้ำหนักยังไม่ลงถึง 58.0 น่ะ
โค้ก : ไปสิ ไปโหลดเกมออฟไลน์สนุกๆ โหลดการ์ตูนไว้ดูออฟไลน์ ดูเฟส ดูติ๊กต็อก เพราะที่นั่นมีไวไฟฟรี ไปที่นั่นก็ดื่มแต่น้ำเปล่าอย่างเดียว เดินเล่นไปๆมาๆ นั่งพักยาวๆจนค่ำกันไปเลย
แต่งนิยาย ตอนที่ 32 สนทนาเรื่อยเปื่อย สไตล์คนเหงา
ขอแนะนำ : แองเจิ้ล
ตอนที่ 32 นี้ ไม่มีธงคั่น เพราะจะเป็นแค่ฉากเดียวยาวๆไปเลย
โค้ก : ที่น้องแองบอกว่าไม่รู้จัก ดีว่า, สมิธ, ฟลอร่า เป็นความจริงเหรอเนี่ย 😧
แองเจิ้ล : ทำไมถึงสงสัยนักหนาจังคะ หรือพี่โค้กมีความเชื่อว่าแองจะต้องรู้จัก? 🙎♀️
โค้ก : โอเค เชื่อแล้วๆ 👌😅 (ลาก่อนทั้งสามคน ต่อไปนี้จะไม่มีพวกคุณอีกต่อไปแล้ว 😭)
แองเจิ้ล : พี่โค้กดูซึมๆนะคะเนี่ย
โค้ก : พี่คิดถึงวันเวลาในอดีตนะสิ อยากสัมผัสชีวิตในวัยเด็กอีกครั้ง แต่ขอเป็นร่างผู้ใหญ่นี่แหละ เพราะเมื่อพอใจกับ NOSTALGIA อย่างเต็มอิ่มแล้ว ก็ค่อยกลับมาโฟกัสกับปัจจุบัน ซึ่งพี่ไม่จำเป็นต้องคิดถึงยุคนี้ตลอดเวลาหรอก พี่เป็นสาย SLOW LIFE ไม่ได้ยุ่งเหยิง เคร่งเครียด แบบพวกคนทำงานบริษัท ประธานใหญ่ หรือใช้แรงงานแบบหนักมากๆ นับว่าเป็นโชคดีของพี่เลยทีเดียว
แองเจิ้ล : ชอบดูการ์ตูนไหมคะ
โค้ก : ชอบมากๆ การ์ตูนเน็ตเวิร์ก ทุกวันนี้ก็ยังหาดูในยูทูบ ที่เป็นเรื่องเก่าๆ แต่อยากดูมากกว่านี้จัง เคยดูครั้งแรกเมื่อน่าจะ 19 หรือไม่ก็ 20 ปีที่แล้ว แต่ที่แน่ๆเลย คือตอนนั้นดูผ่านยูบีซี คิดถึงจัง เดี๋ยวนี้กลายเป็นทรูวิชั่นส์ไปแล้ว แต่การ์ตูนเรื่องใหม่ๆก็ชอบอยู่น้า 😁 ไม่ได้กีดกันแต่อย่างใด
แองเจิ้ล : พี่โค้กเริ่มแก่แล้วล่ะสิ 🤭
โค้ก : อายุแค่ 25 กว่าๆเองจ้า 😒 (ย่างเข้า 26 ในเดือน 11)
แองเจิ้ล : ได้ข่าวว่าจะแต่งนิยายถึงตอนที่ 33 เหรอคะ
โค้ก : ถ้าในพันทิปน่ะใช่ ส่วนตั้งแต่ 34 เป็นต้นไป เจอกันในติ๊กต็อกครับผม 😈 จะมาในรูปแบบคลิปวิดีโอ พร้อมกับดนตรีบรรเลง (ใช้ GARAGEBAND) แต่ไม่มีอนิเมชั่นนะ ความสามารถพี่โค้กไม่ถึง 🤣
แองเจิ้ล : หลังจากนี้พี่โค้กจะไม่เล่นพันทิปแล้วเหรอ คิดถึงแย่เลยนะ 🙍♀️
โค้ก : หลังจากนี้ พันทิปจะมีหน้าที่เป็นแค่หลังไมค์ สนทนากับน้องคนหนึ่ง ส่วนการเสพสังคม พี่โค้กขอบาย (ขอให้ถาวรเถอะ) พี่ไม่อยากไปเกลือกกลั้วกับความคร่ำครึทางอารยะ ที่ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี แม่มก็ไม่มีแนวโน้มที่จะดีขึ้นเลย และก็คงจะผ่านร่ำไปอีกนานเท่านาน มันก็มีแต่คนเกิดนาน อีโก้ท่วมท้น กับเด็กที่พยายามถามเหลือเกิ๊น คือแต่ละคำถาม… ไปถามในกูเกิ้ลมันยังจะง่ายกว่าอีกไหมหนู บางอันก็ไม่รู้จะปั่นอะไรกันนักกันหนา มากๆเข้าก็เริ่มรำคาญละ ทำอย่างกับว่า APRIL FOOL มีตลอด 365 วัน… สแปมจัดๆ 🤦♂️ อื้ม นั่นแหละ ก็เลยรู้สึกหน่ายเต็มที ทุกวันนี้ไม่สนใจหน้าฟีดละ สมองโปร่งขึ้นเยอะ
แองเจิ้ล : ยินดีด้วยนะคะพี่โค้ก
โค้ก : ยินดีอะไรเหรอ?
แองเจิ้ล : ที่เลิกคุยกับอีป้านั่นน่ะสิ 7 ปีเศษๆ พี่โค้กคงจะอึดอัดมากเลยสินะ
โค้ก : เมื่อไม่นาน พี่ยังจำได้อยู่เลย มันเคยบอกให้พี่ชมการร้องของมันหน่อย สัสเอ๊ย กระปากปากชิปเป๋ง… เออ จะว่าไป เดี๋ยวช่วงปี 2026 พี่จะเอาแอคหลุมไปส่องมันสักหน่อย
แองเจิ้ล : จะดูความพัฒนาของหล่อนเหรอคะ
โค้ก : บลาๆๆ 🙅♂️ จะดูว่าเสียงมันพังหรือยัง ต่างหากเล่า
แองเจิ้ล : อยู่กับหล่อนมานานคงเสียสมองน่าดู
โค้ก : พี่เคยบ้าบอมากๆ ก็เพราะว่าอยู่กับมันเนี่ยแหละ ตอนนั้นพี่ยังคิดว่ามันหัวก้าวหน้า พาเบิกเนตร จนกระทั่งเริ่มเอะใจ สุดท้ายพี่ก็กู่กลับขึ้นมา อื้ม… น่าละอายใจจริงๆเลยตรู แต่ตัวมันคงกู่ไม่กลับแล้วล่ะ ไอ้ที่เด็กมันบอกว่ามนุษย์ป้า หรืออีแก่บ้าน้ำลาย แม้มันจะเสียมารยาท แต่พี่ว่ามันก็ถูกของเด็กจริงๆนั่นแหละ 😌 ปัจจุบันต่างหาก ที่เรียกว่าเบิกเนตรของแท้ อยู่กับอีสัสนั่น สิ้นเปลืองเวลา หาสาระไม่ได้
แองเจิ้ล : ว่าแต่ว่า เสียงมันก็ฟังดูพังพินาศเอาเรื่องนะ พี่โค้กยังคิดว่าไม่พังอีกเหรอคะ
โค้ก : เอาแบบให้มันอักเสบ จนเข็ดหลาบกับการทำ NOISE น่ะ หรือถ้าเคสแย่มากเลยก็คือ เป็นมะเร็งกล่องเสียง… เออนี่ น้องแอง
แองเจิ้ล : ว่าไงคะ
โค้ก : เท่าที่ดูๆแล้ว อีนั่นมันป่วยบ่อยมากเลย คิดแล้วก็หมั่นไส้
แองเจิ้ล : ทำไมล่ะคะ
โค้ก : ก็มันมาบอกพี่ ว่าพี่น่าเป็นห่วงเรื่องสุขภาพ ซ้ำยังบอกอีกว่า “ไม่กลัวตายเหรอ” ลองย้อนคิดดูแล้ว แม่มน่าซัดหน้ามันจริงๆ
แองเจิ้ล : เออ ใช่ จำได้แล้ว มันเคยพูดแบบนั้นกับพี่ ตั้งหลายครั้งเลยนี่
โค้ก : กุเคยเชื่อฟังน้อมรับคำแนะนำของมันหลายรอบ พอเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมา มันก็จะปัดรับผิดชอบ ทำอย่างกับว่า “อย่ามาโทษกุนะ” เอ๊า อีเฮี่ย ถ้าไม่โทษมืงแล้วจะให้โทษหมูโทษเป็ดเรอะ 😤
แองเจิ้ล : ก็ต้องโทษตัวพี่เองสิคะ
โค้ก : เอ้า ไหงพูดงี้ล่ะ น้องแอง 😟
แองเจิ้ล : โทษตัวพี่เอง ที่กู่กลับช้าไปหน่อยน่ะสิ จริงๆก็ไม่หน่อยหรอก ตั้ง 7 ปี 😔 เสียดายเวลาแทนจัง
โค้ก : พูดได้ถูกใจจริงๆน้องแองจ๋า แต่กู่กลับแล้ว ถึงช้ามากขนาดไหน ก็ยังดีกว่าโดนล้างสมองอย่างสมบูรณ์นะคร้าบ ✌️😉
แองเจิ้ล : ขอถามเรื่องทักษะการร้องเพลงที่ดีนะคะ
โค้ก : โอ้ว ได้เลย ชอบคำถามแนวนี้
แองเจิ้ล : ใครทักษะดีที่สุดในรายการเดอะวอยซ์ไทยแลนด์
โค้ก : เท่าที่ดูๆ พี่เอก แชมป์ปีที่ 8 กับ พี่ไนท์ สำหรับ 2 คนนี้ ว้าวมากๆ ให้มากกว่าสายคลาสสิกอย่าง ครูกิต หรือ ครูเบน เลยด้วย
แองเจิ้ล : แล้วถ้านอกเหนือรายการเดอะวอยซ์ล่ะ
โค้ก : ทักษะดีกว่าพี่เอกพี่ไนท์ ก็จะเป็นพี่อ้นอ้น ดีกว่านี้อีก ก็พวกบีทบ็อกซ์ แต่ถ้าเป็นแนวร่วมสมัย ยังนึกไม่ออกแฮะ
แองเจิ้ล : ระหว่างบีทบ็อกซ์ กับ โอเปร่า แบบไหนมักจะสง่างามกว่าคะ
โค้ก : ถ้าเป็นความชอบส่วนตัว สำหรับพี่โค้กคือโอเปร่า แต่ถ้าให้เทียบเชิงข้อเท็จจริง มันก็สง่างามคนละแบบ ขึ้นอยู่กับว่าใครแสดงศักยภาพได้มากกว่ากัน แต่เท่าที่ดูๆ บีทบ็อกซ์มักจะโหดกว่า พี่โค้กขอศรัทธาคารวะให้กับพวกบีทบ็อกซ์ มีอยู่คนหนึ่ง มหัศจรรย์มากๆ ทักษะดีที่สุดในบรรดาทุกคน เท่าที่ได้ฟังมาเลย ในหลายๆแนวเพลง ส่วนสำหรับความสง่างาม ระหว่างบีทบ็อกซ์ กับ โอเปร่า มันก็เหมือนดูการ์ตูน ระหว่าง ADULT SWIM กับ เจ้าหญิงดิสนีย์ น่ะครับ ถ้าไม่ได้โดดเด่นแบบจ๋าๆเลย มันก็จะเทียบทักษะยากมาก เพราะแนวต่างกันแบบคนละเรื่องเลยจริงๆ
แองเจิ้ล : แล้วมั่นใจได้ไงคะ ว่าคนที่พี่บอกว่ามหัศจรรย์มากๆ ทักษะดีที่สุดจริงๆ ไม่คิดว่าจะมีคนที่เก่งกว่านี้อีกเหรอ
โค้ก : ก็พี่ดูมาเท่าไหน พี่ก็บอกได้เท่านั้น จากประสบการณ์คือเขาดีที่สุด ส่วนจะได้เห็นคนที่ดีกว่านี้อีกไหม ก็ให้มันเป็นเรื่องของอนาคต
แองเจิ้ล : เออ ว่าแต่… ครูกิต กับ ครูเบน พวกเขาเป็นสายซัพพอร์ตเลยนะคะ
โค้ก : พี่เคยบอกไปหลายรอบแล้วนะ ว่าซัพพอร์ตไม่ได้เกี่ยวกับทักษะการร้อง ถ้าซัพพอร์ตมากเกินไป มันก็ไม่สบายท้องอีก พอบังคับท้องมากเกินไป เดี๋ยวมันก็เกิดอาการสันนิบาต วุ้ย! ให้ตายเถอะ… เป็นไงล่ะ แบบนี้ยังจะเรียกว่าดีอยู่อีกหรือเปล่า? และอีกอย่าง คลาสสิกโอเปร่ามันคือแนวทางการซัพพอร์ต มันจะเทียบกับแนวร่วมสมัยได้อย่างไรกัน และคลาสสิกโอเปร่ามันก็ไม่ได้หนักหน่วง บ้าพลังเต็มที่ ใส่เอาๆแต่อย่างใด มันก็มีผ่อนหนักผ่อนเบา และมันก็ไม่ได้ซัพพอร์ตตลอดเวลา เพราะฉะนั้นอย่าไปอินมาก KVA หรือ CVT อะไรนั่นน่ะ
แองเจิ้ล : แต่พวกที่ไม่ซัพพอร์ต มักจะเสียงเสียเร็วนะคะ
โค้ก : ก็อย่าทำให้มันบาดเจ็บซี่ คนเราย่อมรู้ลิมิตตัวเองดี แต่พวกเขาจะเชื่อฟังร่างกายตัวเองหรือไม่ อันนั้นก็ตัวใครตัวมันละ
แองเจิ้ล : โอเคค่ะ แองขอถามคำถามอื่นบ้างนะคะ ไม่เกี่ยวกับการร้องเพลงละ
โค้ก : เชิญตามอัธยาศัย
แองเจิ้ล : พี่ตบะแตกหรือยังคะ
โค้ก : เอาจริงก็มีบางวันที่ผิดแผน แต่ถ้าเป็นแบบปล่อยจอย กินมั่วๆ อุดมไปด้วยเบาหวาน แบบนี้ยังไม่เกิดขึ้นจ้า ✌️😉
แองเจิ้ล : พี่น้ำหนักเท่าไรคะ
โค้ก : ไม่รู้สิ ไว้รอชั่งทีเดียว ในเดือน 5 ก็แล้วกัน แต่รู้สึกว่าเริ่มมาไกลละ
แองเจิ้ล : มาไกลนี่หมายถึงอ้วนขึ้นกว่าเดิมเหรอคะ
โค้ก : แหม่… จะปั่นให้ได้เชียวนะ 😒
…
แองเจิ้ล : โอ้ว ล่าสุดนี่ พี่โค้กเหมือนจะตบะแตกแล้วนะคะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ 🥺 คราวนี้แองคงไม่ได้ปั่นแล้วใช่ไหมคะ
โค้ก : น้องแอง… พี่โค้กผิดแผนอีกแล้วว่ะ แม้จะยังไม่ถึงขั้นวิกฤต แต่ก็เริ่มควบคุมสถานการณ์ยากกว่าที่คิดไว้เยอะเลย
แองเจิ้ล : เชิญอธิบายค่ะ
โค้ก : คืองี้ พี่โค้กตั้งใจจะอดอาหาร 5 วัน เริ่มจากวันที่ 30 มีนา เมื่อจบวันที่ 3 เมษา ได้ ก็จะสำเร็จ ก็คือได้กินอีกทีในวันที่ 4 เมษา
แองเจิ้ล : แล้วเป็นไงคะ
โค้ก : วันที่ 2 เกิดเหตุการณ์ค่อนข้างช็อกน่ะสิ สรุปก็คือ อดได้จบเพียงแค่วันที่ 1 สรุปก็คือ อดได้แค่ 3 วัน
แองเจิ้ล : ตบะแตกวันที่ 2 ล่ะสิ แองรู้อยู่แหละ แต่อยากให้พี่โค้กเล่า เพราะมันเร้าใจกว่า
โค้ก : จริงๆไม่ได้แตกเพราะตัวพี่โดยตรงหรอก แต่โดนแม่บีบคั้นให้กินน่ะสิ
แองเจิ้ล : แม่ของพี่โค้กรู้ดี ว่าพี่ลดน้ำหนัก เพราะฉะนั้นพี่ไม่ได้กินเยอะหรอกใช่ไหม
โค้ก : 4 จาน
แองเจิ้ล : 😱 ยัดเข้าไปได้ไงเนี่ย กระเพาะยังรับอยู่อีกเหรอเนี่ย
โค้ก : โคตรแน่นท้อง อิ่มสุดๆ ปรกติถ้าเป็นเมื่อก่อน ชิลล์ๆเลยนะ
แองเจิ้ล : คราวหลังพี่โค้กต้องปฏิเสธแม่อย่างเด็ดขาดแล้วนะคะ
โค้ก : มีแม่รวยก็งี้แหละ มองลูกเป็นวัยรุ่นตลอด ลูกต้องกินเยอะ… แต่พี่เริ่มกู่กลับอีกครั้ง แต่พี่ไม่รับประกันว่าวิธีนี้มันจะได้ผล
แองเจิ้ล : ยังไงเหรอคะ
โค้ก : อย่างที่บอก แม่พี่น่ะรวย สามารถซื้อของกินมาให้ได้แบบถี่ๆเลย… คราวเนี้ยนะ ถ้าแม่ซื้อมาอีก พี่จะทิ้งลงถังขยะเลย
แองเจิ้ล : มันก็ง่ายดีนะคะ ทำไมถึงไม่รับประกันว่าจะได้ผลล่ะ
โค้ก : ในระยะเวลา 2 ปี แม่แทบจะไม่มานอนที่บ้านกับพี่โค้กเลย แต่จู่ๆแม่ดันประสบปัญหา เกี่ยวกับที่อยู่อาศัยช่วงนี้พอดีเลยน่ะสิ ปรกติเราจะแยกย้ายกันต่างคนต่างอยู่ คราวนี้แม่ก็เลยอาจจะต้องมานอนที่บ้านนี้บ่อยขึ้น… เป็นตอนไหนไม่เป็น มาเป็นตอนที่พี่จะรีบลดน้ำหนัก 🤦♂️
แองเจิ้ล : แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องทิ้งอาหารลงขยะล่ะคะ
โค้ก : กลัวแม่จะมาเช็คถังขยะน่ะสิ กลัวจะรู้ว่าพี่ทิ้งอาหารที่แม่ซื้อไปหมดเลย
แองเจิ้ล : เป็นกำลังใจให้พี่โค้กนะคะ ภาวนาอย่าให้อ้วนขึ้น เพราะแม่เป็นอุปสรรคเลย 🙏🥺 เออ แล้วเดือนพฤษภานี้จะไปชั่งน้ำหนักไหมคะ เห็นบอกจะไปชั่งที่โรงพยาบาล
โค้ก : เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าจะเป็นพฤษภา… หรือแม้แต่เดือนถัดๆไปอีก ถ้าหากว่าแม่จะมาอยู่นี่ไปเรื่อยๆอะ
แองเจิ้ล : งั้นต้องไม่ใช้เงินเลยสักบาท วันไหนที่ไม่ได้กินอาหารจากแม่ ก็ต้องอดเท่านั้น ห้ามกินเด็ดขาด ภัตตาคารคือตัดทิ้งไปได้เลย
โค้ก : ใช่ พี่ว่าพี่ต้องทำแบบนั้นแหละ แต่ก็กลัวจะเอาไม่อยู่อีกอยู่ดี 😒 เพราะแม่ชอบซื้อแบบจัมโบ้ตลอดเลย และมันเป็นแป้งเยอะด้วย แต่ที่กลัวที่สุดก็คือ จะโดนแม่เฝ้าดูจนพี่ต้องจำใจกินตลอดเลยน่ะสิ
แองเจิ้ล : ถ้าเป็นคนอื่น ดีใจมากเลยนะ ที่มีแม่แบบนี้อะ อิจฉาจัง
โค้ก : สลับบ้านกันไหม น้องแอง
แองเจิ้ล : 🤣
โค้ก : พี่ตัดสินใจละ พี่จะอดอาหารทุกวัน ที่แม่ไม่อยู่ หรือไม่ซื้ออาหาร จนกว่าพี่จะเหลือน้ำหนักตั้งแต่ 58.0 เป็นต้นไป
แองเจิ้ล : แล้วถ้าเกิดแม่หายไปมากกว่า 5 วันล่ะคะ
โค้ก : เออ นั่นสิ ลืมไปเลย แต่… ช่วงนี้ กลัวจะต้องกินจนอ้วนน่ะซี่ 🙎♂️
แองเจิ้ล : แล้วพอได้กินอาหารเยอะๆอย่าง 4 จานอะไรนั่นน่ะ พี่โค้กรู้สึกมีแรงออกกำลังมากขึ้นค่ะ แบบกะปรี้กะเปร่า สดชื่นอะไรเงี้ย
โค้ก : ไม่เลย… ขี้เกียจกว่าเดิม
แองเจิ้ล : เอ้า ซะงั้น
โค้ก : ถ้ามันอิ่มมากๆ มันจะขี้เกียจ ไม่มีกะจิตกะใจอยากออกกำลังเลย
แองเจิ้ล : ตบะแตกครั้งนี้แล้ว พี่โค้กจะกลับมาตั้งสติใหม่ได้ไหมคะเนี่ย
โค้ก : ไม่มีปัญหา… ถ้าไม่นับแม่พี่อะนะ 😒 คือดื่มน้ำให้เพียงพอ มันก็ช่วยได้ ส่วนไอ้ครั้งสมัยก่อน คือการรีดน้ำออกจากร่างกาย แบบนั้นมันทรมานกว่าเยอะ อารมณ์น่าจะคล้ายๆอดน้ำอะ แบบนั้นไม่กี่วันก็เดี้ยงแล้ว ไม่ดีๆ
แองเจิ้ล : ถึงแม้การอดอาหารจะไม่ทำให้ตายง่ายๆก็เถอะ แต่พี่ระวังเป็นลมนะคะ แองเป็นห่วงจัง 🥺
โค้ก : พี่ซื้อเกลือแร่มาละ แต่จะจิบทีละนิด และเป็นเกลือแร่ 0 แคลด้วย กินได้แบบไม่ต้องรู้สึกผิด
แองเจิ้ล : สรุปจะได้ไปห้างไหมคะเนี่ย ไหนๆพี่ก็ไม่ได้กินในร้านอาหารซะแล้ว ตราบที่น้ำหนักยังไม่ลงถึง 58.0 น่ะ
โค้ก : ไปสิ ไปโหลดเกมออฟไลน์สนุกๆ โหลดการ์ตูนไว้ดูออฟไลน์ ดูเฟส ดูติ๊กต็อก เพราะที่นั่นมีไวไฟฟรี ไปที่นั่นก็ดื่มแต่น้ำเปล่าอย่างเดียว เดินเล่นไปๆมาๆ นั่งพักยาวๆจนค่ำกันไปเลย