คือพอเวลาเราทะเลาะกับแม่ เราเป็นคนร้องไห้ง่ายแล้วพอเราร้องไห้​ พ่อก็จะชอบเข้ามาแทรกแล้วว่าเรา ทั้งๆที่พ่อเองก็ไม่รู้ว่าเรากับแม่ทะเลาะอะไรกัน ในหลายๆที่ครั้งแม่ผิด เราก็ให้อภัยแต่เราแค่ยังเสียใจเลยยังร้องไห้อยู่ แล้วแม่ก็ปลอบเรา แต่พ่อกลับเดินเข้ามาหาตรงที่เรากับแม่อยู่แล้วบอกประมาณว่า "โอ้ย ครอบครัวนี้มันเป็นอะไรกันว่ะ ตัวเอง(หมายถึงพ่อเรียกแม่ว่าตัวเองนะคะ)​ก็ชอบยอมแต่ลูก ลูกก็ไม่ยอมต้องเอาชนะให้ได้ จะร้องไห้ให้ได้อะไรขึ้นมาห้ะ ถามหน่อยเถอะ " แล้วถึงเราอธิบายไป พ่อก็ไม่ฟังก็จะพูดกลับมาว่า "แล้วแค่นี้ยอมกันไม่ได้เลยหรอ" ถ้าเราบอกประมาณว่าก็ให้อภัยแล้วแค่ยังเสียใจอยู่ พ่อก็จะตอบประมาณว่า แล้วจะร้องไห้เพื่อ เพื่ออะไร ร้องให้ได้อะไรขึ้นมา และบางทีที่เราไม่ให้อภัยที่แม่ขอโทษก็คือเรื่องที่เคยทะเลาะกันแล้วเราไม่โอเคแต่แม่ก็ขอโทษแล้วเราก็ให้อภัยไปแล้ว แต่แม่ยังมาทำอีกครั้ง เราก็เสียใจมากก็พูดไปประมาณว่า ทำไมแม่ยังทำอีกอ่ะ หนูก็เสียใจเป็นนะทำไมไม่นึกถึงความรู้สึกหนูบ้าง ซึ่งเราพูดพร้อมร้องไห้ไป แล้วพ่อก็เข้ามาอีก แล้วบอกว่า จะอะไร จะเอาอะไร จะต้องชนะให้ได้เลยใช่มั้ย แล้วบางทีก็พาดพิงไปถึงเรื่องเรียนบอกว่าเราไม่ตั้งใจ คือเกรดเฉลี่ยรวมเรายังไม่เคยต่ำกว่า3.9เลยด้วยซ้ำค่ะ บ้านอื่นๆเขาคงภูมิใจกันที่ได้เกรดดี แต่พ่อบ้านนี้ไม่มีแม้แต่คำชมมีแต่พูดว่าเราเก่งนะแต่ไม่พยายาม คือบางทีเราก็อยากอยู่ในครอบครัวที่เอนจอยบ้าง ไม่ซีเรียสการเรียนเกินไป แค่เราสอบติดสำรองลำดับ18ก็บอกเราไม่พยายามพอ(เขารับแค่36คนค่ะ เป็นห้องเรียนพิเศษ) เราก็พยายามแล้ว เราก็อยากให้คนอื่นดีใจบ้าง ถึงเราไม่ติดตัวจริงแต่เราได้เท่านี้แล้วยังไม่ดีอีกหรอ (อาจจะเป็นเพราะพี่ด้วยค่ะ ตอนพี่เราสอบ ​ได้ที่1ห้องปกติของสามเสนเราก็ยินดีด้วย แต่คือทำไมต้องเปรียบเทียบคะ และตอนนี้ก็พึ่งทะเลาะกับแม่แค่ซึ่งไม่ได้อะไรมากเลยแม่สัญญาว่าจะซื้ออาหารที่เราชอบให้ แต่แม่ไม่ได้ซื้อ เราก็ไม่ได้โกรธเลยไม่ได้ว่าเลย เราเลยขอว่างั้นวันเกิดซื้อให้ได้มั้ย แม่ก็อ้างนู้นอ้างนี้ ว่าอันนั้นดีกว่านะ กินอันนั้นมั้ย ซึ่งไม่ได้เกี่ยวกับราคานะคะ ปกติบ้านเรากินกันบ่อยแค่ที่แม่ไม่ได้ไปเพราะแม่ไม่ค่อยอยากขับรถในวันนั้น แต่พูดไปพูดมาแม่ก็บอกเดี๋ยววันเกิดซื้อให้ เราก็บอก จริงหรอ มั่นใจนะ ถ้าแม่ไม่ซื้อละ แม่ก็ตะคอกกลับมา(น้ำเสียงที่เราพูดไปเราพูดแบบน้อยใจๆไม่ได้ตะคอกอะไรเลยด้วยซ้ำค่ะ)  แล้วเราก็เลยเสียใจว่าเราถามดีๆต้องตะคอกกันเลยหรอ แล้วก็น​ั่นแหละค่ะเราร้องไห้ แล้วพ่อก็ได้ยินและเดินมา พูดเหมือนเดิมเลยค่ะ "ครอบครัวนี้มันเป็นอะไรกันว่ะ (แล้วก็จะชอบถอนหายใจ ส่ายหัว หรือทำปฏิกิริยาที่หมายถึงไม่พอใจ) แล้วพ่อก็ว่าเรา แล้วก็บอกว่าเรื่องแค่นี้ ยอมไม่ได้เลยหรอ ต้องชนะให้ได้เลย? ทุกคนก็ยอมหนูมาตลอด ทั้งพ่อทั้งแม่ทั้งพี่ (แต่จริงๆสำหรับเราตั้งแต่จำความได้ ทุกครั้งพ่อจะว่าเราเสมอไม่ฟังว่าเรื่องเป็นมาอย่างไร เขาสนแค่พ่อแม่ต้องถูก เราต้องผิด เราเคยกรีดขาตัวเองแต่แค่นิดเดียว ซึ่งมันนานมากแล้ว และในตอนนี้เราก็ไม่เคยบอกพ่อแม่ พี่ เลยว่ารอยนั้นมาจากอะไร เราก็บอกว่าเพิ่งเห็นโดนอะไรไม่รู้บาด แล้วหลายๆครั้งเราก็อยากจะตาย เรารู้สึกว่าอยู่ไปมันก็ทำร้ายตัวเองเปล่าๆ เราอยากรู้ค่ะว่าต้องพูดยังไง ให้พ่อเข้าใจเราบ้าง (พอแม่บอกให้พ่อพอหยุดพูด เค้าผิดเองลูกไม่ผิด พ่อก็จะเถียงกลับ ละไม่หยุดพูด) (แต่จะพูดแซะแบบไม่มีคำหยาบคายนะคะบางทีก็มีแต่น้อย)