แอบชอบคนมีแฟนแล้ว

คือเรื่องมีอยู่ว่าเรามีเพื่อนอยู่คนนึง เราแอบชอบเค้ามาสักระยะใหญ่ๆละ แต่เค้ามีแฟนแล้ว ซึ่งเราอ่ะก็รู้สึกว่าเค้าก็เหมาะสมกันดีนะ แล้วก็อยากให้เค้ามีความสุขด้วย แต่คือเค้าใจดีกับเรามากๆเลยอ่ะ เราไม่เคยเจอคนที่ดีกับเราขนาดนี้มาก่อน เค้ายอมรับในตัวเราจริงๆ เรารู้สึกว่าตั้งแต่เรามาเจอกับเค้าเราพยายามเป็นคนที่ดีในหลายๆ ด้านมากขึ้น เพราะเราอยากให้เค้าเห็นว่าเราดีอ่ะ จริงๆ แล้วคือเราอ่ะเคยคิดว่าเราไม่ได้อยากมีแฟน เพราะรู้สึกว่าตัวเราเองมีเป้าหมายที่ต้องทำ และการมีแฟนมันก็ทำให้เวลาเหล่านั้นหายไป และอีกส่วนนึงก็เพราะเราคิดว่าไม่มีใครเข้าใจเราและยอมรับเราได้จริงๆเลย จนเราได้มาเจอกับคนนี้อ่ะ คือ เรารู้สึกชอบเค้ามากเลย อยากจะบอกด้วยซ้ำ แต่เรารู้อยู่ว่าถึงบอกไปก็มีแต่จะทำให้เค้าหนักใจป่าวๆ อ่ะ แล้วเราก็อยากให้เค้ามีความสุขด้วย เราเคยพยายามจะตีตัวออกห่างแล้ว แต่เราก็อยากคุยกับเค้าอยู่ดีอ่ะ ซึ่งเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ แต่เวลาที่เราได้คุยกันมันก็สั้นมากๆ เลย แล้วพักหลังๆ เราเริ่มรู้สึกว่าเราเริ่มละเลยสิ่งที่เราต้องทำจริงๆ แล้วกลายเป็นคิดเรื่องเค้ามากไปแล้วอ่ะ มันมีอะไรหลายๆอย่างที่อัดอั้นอยากจะพูดออกไปมากเลย แต่ทำไม่ได้ คือเค้าเราแน่ใจแน่ๆ ว่าเราไม่ได้หลงเค้าอ่ะ เพราะเค้าไม่ใช่สเปคเราเลยสักนิด แต่เราก็อยากอยู่กับเค้าอ่ะ แต่ดูมันเป็นไปไม่ได้เลย แล้วถึงจะเป็นไปได้เราก็รู้สึกว่าเค้าอาจจะไม่มีความสุขก็ได้ จริงๆแล้วเราก็แค่อยากระบายอ่ะ ทุกวันนี้รู้สึกอัดอั้นมาก แล้วก็เหงามากด้วย ปกติเราไม่ได้เป็นคนขี้เหงาอ่ะ เราชอบอยู่คนเดียวด้วยซ้ำ แต่ทุกวันนี้เรากลายเป็นว่าอยากตื่นไปเจอเค้าในทุกๆวันเลย แต่เราก็รู้สึกมีความสุขที่ได้เจอเค้านะ ไม่รู้ว่าควรจะแก้ปัญหานี้ยังไงดี จริงๆ มันอาจจะแค่ต้องจัดการจัดระเบียบความคิดใหม่ก็ได้อ่ะ แต่เราก็ยังทำไม่ได้สักที ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมากเลยนะ เราว่าเราเขียนวกไปวนมามากเลย  แต่เราอยากฟังความคิดเห็นของทุกคนเหมือนกัน ตอนแรกที่จะเขียนก็คิดแหละว่าจะเขียนดีมั้ยเพราะก็รู้สึกผิดกับตัวเองเหมือนกัน แต่ยังไงก็น่าจะคิดว่าถ้ามีความคิดเห็นของคนอื่นอาจจะทำให้เห็นอะไรมากขึ้น ยังไงก็ขอบคุณนะ