ตอนแรกก็ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาเลี้ยงหมา แต่ดันมีผู้ใหญ่ใจดีคนนึงทำฟาร์มสุนัขเพื่อประกวดและขาย อยู่ดีดีเขาจะปิดฟาร์ม เลยประกาศแจกน้องหมาแบบฟรีๆ ก็เลยได้อานิสงค์รับมาเลี้ยง 1 ตัว เป็นพันธุ์ชิวาวาขนยาวเพศเมีย น้องเป็นหมาที่น่ารักมากๆ สงบเสงี่ยมเจียมตัว คล้ายหมาผู้ดี น้องไม่เคยเห่าเลยตั้งแต่วันแรก (คิดว่าน้องเป็นใบ้ด้วยซ้ำ) แต่จะมีเห่าบ้างตอนที่น้องเจอคนแปลกหน้าแบบตกใจ ไม่เห่าพร่ำเพรื่อ น้องสามารถอยู่คอนโดได้โดยไม่มีใครรู้ ถ้าไม่เห็นตอนถือน้องออกจากห้อง และยังสามารถพาน้องไปได้ทุกที่โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าพาน้องหมามาด้วย น้องเป็นหมาที่ไม่ชอบใครเลยนอกจากเจ้าของตัวเอง (อาจจะอินโทรเวิร์ส) น้องมีสุขภาพร่างกายที่ดีและแข็งแรงมากๆ แต่น้องมีโรคประจำตัวติดตัวมาด้วยก็คืออาการหลอดลมตีบ (ซึ่งเป็นโรคที่สุนัขพันธุ์เล็กส่วนมากจะเป็น) เรื่องการกินส่วนมากก็ให้กินอาหารเปียกของสุนัข ต้องป้อนทุกวัน ถ้าไม่ป้อนก็ไม่ยอมกิน น้องไม่ชอบกินอาหารเม็ดเลย จะกินก็ตอนหิวมากๆ และตอนที่ไม่มีอะไรให้กินเท่านั้นถึงจะยอมกินอาหารเม็ด มีให้กินอาหารคนบ้างแบบนิดเดียวนะไม่ได้ให้เยอะ แต่พออายุมากขึ้นก็มีอาการเกี่ยวกับโรคหัวใจ ซึ่งก็ดูแลรักษาน้องมาโดยตลอด พาไปหาหมอและรับยามาทาน มีวันนึงพาน้องไปบ้านที่ ตจว พอถึงบ้านช่วงบ่ายแก่ อากาศร้อนมาก น้องมีอาการเหมือนตื่นเต้นบวกกับอากาศร้อน ทำให้น้องมีอาการหอบหนักมาก ทำยังไงก็ไม่หาย และได้พาน้องไปหาหมอตามคลินิคต่างๆ ใกล้บ้านและในเมือง หมอก็ให้เข้าตู้พ่นยา หลังจากนั้นน้องก็ไม่ดีขึ้นเลย จนตัดสินใจจอดรถข้างทางแล้วอุ้มน้องลงจากรถพร้อมนั่งลงกับพื้น แล้วจับน้องนอนลงกับพื้น แบบสิ้นหวังแล้วจริงๆ คิดว่าน้องคงไม่รอดแน่ๆ ก็นั่งทำใจแล้ว แต่น้องก็มีอาการหอบไม่หยุด น้องพยายามลุกขึ้นเดินแล้วล้มลง น้องสู้กับอาการที่เป็นอยู่มากๆ นั่งอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง อุ้มน้องขึ้นรถแล้วขับรถกลับกรุงเทพฯ ความหวังเดียวคือพาน้องน้องไปหาหมอที่กรุงเทพฯ พอถึงกรุงเทพฯ ก็ยิงตรงไปไปที่ รพ.สัตว์ทองหล่อ สาขาลาดพร้าว น้องก็ได้เข้าตู้พ่นยาเหมือนเดิม แต่ไม่น่าเชื่อพอออกจากตู้พ่นยา น้องดีขึ้นมาก อาการต่างจากที่อยู่ ตจว เลย รพ.สัตว์ทองหล่อ ช่วยชีวิตน้องได้จริงๆ พาน้องไปพ่นยาต่อเนื่องติดต่อกัน 5 วัน น้องก็อาการเป็นปกติ ก็ไม่มีอะไร จนมาถึงวันที่ 25 พฤษถาคม 2566 น้องมีอายุได้ประมาณ 14 ปี จากที่น้องไม่มีอาการอะไรเลย แต่สังเกตุว่าอยู่ดีดีน้องไม่ยอมกินข้าว และซูบผอมลงมากจนน่าตกใจ เลยพาน้องไปหาหมอ ปรากฎว่าน้องเป็นโรคไต สงสารน้องมาก พาน้องไปรักษาด้วยการล้างไตทุกวัน รักษาอยู่เกือบเดือน แต่เหมือนอาการจะหนักมากๆ น้องไม่ดีขึ้นเลย เห็นน้องแล้วก็ได้แต่บอกน้องว่าถ้าเจ็บมาก ทรมานมาก ก็ให้ไปสบายนะ แต่น้องเหมือนไม่อยากไป น้องอดทนเป็นอย่างมาก ชิวาวา เป็นหมาพันธุ์เล็กแต่ใจใหญ่มากๆ ความอดทนสูงมาก จนวันสุดท้ายน้องก็ยังรอให้เจ้าของกลับมา และได้พาน้องไปล้างไตเหมือนเดิม พอล้างไตเสร็จแล้วระหว่างกลับบ้านน้องก็กระตุก 2-3 ที แล้วก็จากไป เป็นเพราะว่าน้องรอผมกลับจากที่ทำงาน จนไปหาหมอเสร็จน้องก็จากไปอย่างสงบ ผมเสียใจมากๆ ร้องไห้หนักมาก ผมรักเขามาก กลัวว่าสักวันเขาจะจากเราไป แล้วก็มีวันที่เขาต้องจากเราไปจริงๆ สงสารน้อง น้องน่าจะทรมานมากๆ  ตอนนั้นก็เป็นเวลา เกือบ 20.00 น.ลองโทรไปที่วัดที่มีเตาเผาศพ ทางวัดบอกปิด 21.00 น.ผมก็รีบพาน้องไปที่วัดๆ นั้นและทำพิธีจนเผาเสร็จ ผ่านไป 3 วัน ก็มีเรื่องที่ไม่น่าเชื่อเกิดขึ้น คอนโดผมอยู่เสรีไทย อยู่คอนโดนี้มาเป็นสิบๆ ปี ไม่เคยได้ยินเสียงจักจั่นมาก่อน อยู่ดีดีมีจักจั่นมาร้องอยู่หลังห้อง ตอนแรกไม่คิดว่าเป็นจักจั่น นึกว่าเป็นเสียงสัญญาณอะไรสักอย่างมันดัง ดังแบบแสบแก้วหูมาก ดังอยู่นานจนต้องออกไปหลังห้องเพื่อฟังว่าเสียงมาจากไหน ผมเหลือบไปเห็นแมลงตัวนึงเกาะอยู่ตรงผนัง มันคือจักจั่นครับ และเสียงก็คือเสียงจักจั่นตัวที่เกาะอยู่ ร้องเสียงดังแสบแก้วหูมาก ผมหยิบผ้าได้ผมเลยเอาผ้าปัดไล่ไป พอมันบินออกไปเงียบหูมาก มานั่งคิดทบทวนว่าอยู่ดีดีทำไมถึงมีจักจั่นมาเกาะส่งเสียงดังอยู่หลังห้อง มันอาจจะเป็นความบังเอิญก็ได้ครับ ในสมองมันก็นึกขึ้นได้ว่า น้องหมาจากไป 3 วันแล้ว หรือว่าครบ 3 วัน น้องจะกลับมาที่บ้าน เพื่อจะมาส่งสัญญาณ พอคิดว่าเป็นวิญญาณน้องหมา ผมเสียใจมากครับที่ผมเอาผ้าปัดไล่น้องไป และผมเชื่อมั่นมากว่าต้องเป็นน้องจริงๆ เพราะอยู่ดีดีจักจั่นจะมาเกาะหลังห้อง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมี และไม่เคยได้เสียงจักจั่นร้องแถวนี้มาก่อน และในที่สุดมันก็ตอกย้ำอีก และทำให้เชื่อได้ว่าเป็นน้องหมาจริงๆ วันอังคารที่ 01 เมษายน 2568 ผ่านไป 3 ปี ตอนเวลาประมาณ 19.00 -20.00 น.เสียงจักจั่นมาอีกรอบ ร้องอยู่นานมากเช่นกัน ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจ สักพักนึกขึ้นหรือว่าจะเป็นน้องหมามาอีก คือก่อนหน้านี้ไปทำบุญให้น้องบ่อยมาก ทำอยู่นานเลย จนคิดว่าน้องต้องไปเกิดใหม่แล้วแน่ๆ หลังๆ เลยไม่ได้ไปทำบุญให้น้อง น้องคงยังไม่ได้ไปเกิด และการมาครั้งนี้คงมาส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง คิดว่าน้องคงอยากให้ไปทำบุญให้น้องแน่ๆ เลยพูดลอยๆ ไปว่า เดี๋ยววันเสาร์นี้จะไปทำบุญให้นะ ไม่ต้องร้องแล้ว เสียงก็ค่อยๆ เงียบลง และเงียบเลยในที่สุด ก่อนที่จะบอกว่าเดี๋ยวไปทำบุญให้คือร้องอยู่นานมาก ไม่เชื่อก็ต้องแล้วครับ

จริงๆ ผมอยากจะเล่าแค่เรื่องที่น้องมาในรูปแบบจักจั่น แต่พอเกิ่นเรื่องแล้วมันทำให้ผมพิมพ์อะไรไปเยอะแยะก็ไม่รู้ อยู่ดีดีก็อยากจะเล่าตั้งแต่ต้นจนจบซะงั้น