เราเองก็มี"กวานชิก"ในชีวิตจริง คือคุณพ่อเราเองค่ะ
ตอนนี้เราเรียนอยู่มัธยมปลายซึ่งอีกปีกว่าก็จะจบแล้วค่ะเลยอยากมาแชร์เรื่องราวความรักในวัยเรียนที่เจอมา
เรามีแฟนคนแรกซึ่งคบกันมาเกือบ3ปีเราไม่ได้บอกพ่อแม่เพราะกลัวท่านจะไม่ยอมรับ แต่แน่นอนว่ารักก็ต้องมีจุดจบเรารักกันมากนะคะเราเข้ากันได้ดีเราสองคนเรียนเก่งพอๆกันเลยค่ะซึ่งก็ฟังดูดีใช่ไหมคะ แต่มันก็ไม่ตลอดค่ะช่วงก่อนที่จะเลิกกันเราห่างเหินกันมากเพราะภาระงานจนบางทีก็ละเลยความรู้สึกกันและมีเรื่องอื่นๆที่เป็นปัจจัย เราเสียใจอยู่หลายเดือนพยายามออกไปข้างนอกก็ไม่ดีขึ้นจนวันนี้เราไม่ไหวเรารู้สึกแย่มากๆมากกว่าทุกวันที่ผ่านมา เราเลยตัดสินใจโทรบอกคุณพ่อแล้วเล่าทุกอย่างให้ฟังเราคิดว่าพ่อจะดุนะคะ แต่สิ่งที่ได้คือพ่อแทบจะร้องไห้ที่เราเสียใจ คือคุณพ่อเป็นคนที่ไม่มีน้ำตาให้กับอะไรเลยค่ะแม้จะเจอวิกฤตหนักขนาดไหนก็ไม่เคยเห็นพ่อเสียน้ำตา พ่อบอกกับเราว่า"ไม่มีใครรักเราได้เท่าครึ่งนึงของพ่อให้มันเป็นประสบการณ์ลืมไม่ได้ก็จำไว้ สิ่งที่เสียไปเราล้วนจะได้สิ่งที่ดีกว่าเหมาะกว่ากลับมาเสมอ เลี้ยงมาอย่างดีอย่าร้องไห้เพราะใครอีกเลย" ยังมีคำอื่นอีกนะคะ
เราเหมือนได้ปลดล็อคเลยค่ะเราได้บอกเรื่องที่ปิดไว้และก็ยังรู้สึกดีขึ้นพอที่จะแฮปปี้ได้อีกสักวัน
ก็เลยมาเล่าสู่กันฟัง ความรักไม่ว่าในวัยไหนก็สวยงามและเป็นเรื่องราว มันจะดีหรือไม่ดีมันก็เกิดจากความรักที่เรารักกัน
และถ้าหากมันจบ เราก็จะพยายามผ่านมันไปให้ได้ในแต่ละวัน อย่าลืมให้ความสำคัญกับคนข้างๆด้วยนะคะจะได้ไม่เป็นเหมือนกรณีของเราและอย่าลืมรักเซฟโซนของตัวเองด้วยนะ👋👋