จะเล่าท้าวความตั้งแต่แรกๆคือตอนนั้นเราทำงานกลางคืนเป็น pg แล้วเรามาอยู่บ้านพี่แล้วได้ไปเจอกับผู้ชายคนนึงที่เป็นทหารแต่วันนั้นที่ได้เจอกันเพราะเราไปนั่งกินข้าวเหมือนเขาจะมีแฟนอยู่แล้วเราเลยไม่คุยก็ขอแอด line เราไปแต่เราก็ไม่คุยเราให้แอดเพื่อนมารยาทแล้วมันมีพี่ที่อยู่ด้วยกันเป็นคนตอบแชทเขาทักมาแล้วเขาบอกว่าเขาไม่มีแฟนเราก็คุยก็คุยได้ประมาณเดือนนึงแล้วก็มีอะไรด้วยกันแล้วเราก็ไปจดทะเบียนสมรสไม่รู้ว่าตอนนั้นเราคิดอะไรอยู่เขาไปหน้าอำเภอพาเราไปจดเราก็ไปจด แล้วตอนนั้นความไร้เดียงสาเราไม่ค่อยศึกษาเรื่องพวกนี้เลยวันนั้นเราอายุ 22 ส่วนเขา 30 แล้วก็คงคิดว่ามันไม่มีอะไรและเรามาจับได้ว่าเขามีเมียอยู่แล้วอยู่ที่ลาวมีลูกอยู่แล้วแล้วเขาเลิกกับเมียเขาเราขออย่าเขาก็ไม่ให้อย่า จนผ่านไประยะหนึ่งเขาต้องไปต่างประเทศไปซูดานใต้1 ปี 6 เดือนและระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันก่อนที่จะไปเขาไม่ได้มีเงินเราลำบากมากแต่เราก็ทนเพราะเขาได้ไปแล้วก็ลำบากเขาชอบเล่นการพนันติดบาคาร่าแล้วบางเดือนเขาส่งเงินให้บางทีเขาเล่นได้เยอะเขาก็ส่งให้เยอะเราก็สงสัยว่าเอาเงินมาจากไหนเพราะเขาโอนมาให้ประมาณ 40,000 บาทพอสายๆหน่อยเขาก็จะโทรมาให้เอาเงินโอนคืนเขาบางทีเขาโอนให้เเสนแล้วเราไปซื้อทองเพราะเขาให้บังคับให้เราไปซื้อพอตกเย็นเขาให้เราไปขายก็คืนเขาเราก็ทนเพราะเราไม่อยากมีผัวหลายคนจนมาจับได้ว่าแอบไปคุยกับแฟนเก่าแล้วเราเลิกกับเขาทั้งๆที่มีทะเบียนสมรสและเขาอยู่ซูดานเราก็เลือกที่จะตัดสินใจไปเลยแล้วก็ไปเจอคนใหม่แล้วเราก็คบกับเขาได้สักพักนึงแล้วแฟนก็กลับมาจากซูดาน์ส่วนเขาเขาก็มีใหม่แล้วก็นัดกันไปหย่าที่อำเภอเราเอาแฟนเราไปด้วยส่วนเขาก็เอาแฟนเขาไปด้วยพอจะหย่ากันมันเกิดเหตุการณ์ที่ต้องรอเพราะมันติดเที่ยงแล้วเราก็ได้ยืนคุยกันแล้วเหมือนเขาไม่อยากจะเขาก็ขอโอกาสกลับมาเราก็ทิ้งผู้ชายคนที่เขาดีมากๆเขาไม่ได้ผิดอะไรเลยเพื่อมาหาคนในทะเบียนสมรส ถ้าต่อมาอยู่ด้วยกันมีทำร้ายร่างกายเราหลังจากที่ขอโอกาสกลับมาติดการพนันหนักมากทองไม่ได้เงินได้ดั่งใจเขาก็ตีเราเขาก็พูดถึงเรื่องเก่าๆได้แต่โทษเราว่าเราเป็นมือใหม่ทั้งๆที่เขาก็แอบไปคุยกับเมียเก่าตบเราเป็นปากแตกตาบวมแล้วเราก็หนีไปแจ้งความแล้วแต่ตำรวจทำอะไรไม่ได้จนเขาไปตามเราที่บ้านพี่ชายก็ขอโอกาสอีกครั้งแล้วก็ให้โอกาสเขาจนเราท้องมีลูกเขาก็เริ่มดีขึ้นแหละเหล้าไม่กินบุหรี่เริ่มลดพอคลอดลูกออกมาได้ประมาณ 1 ปีแล้วก็ทำร้านชำเงินเขากู้มาได้ก็แบ่งกันคนละครึ่งส่วนของเราเราก็ลงทุนร้านชำส่วนของเขาก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรแล้วเรามาจับได้ว่าของเขาหมดแล้วเพราะเล่นสล็อต 1 เกือบ 2 แสนส่วนของเราลงทุนกับร้านหมดแทบไม่เหลือแล้วหลังจากนั้นเขาก็จะมีร้านมาตลอดเราก็หมุนไม่ทันค่าใช้จ่ายลูกก็ใช้เงินล้านแล้วพอร้านมาพังร้านเจ๊งกลับมาโทษเรามอบบริหารไม่ดีทำอะไรไม่เคยได้เรื่องสักอย่างแม่เขาก็มาลงด่าเรามาด่าเราว่าบริหารเงินไม่ได้เรื่องทั้งๆที่ลูกค้าเขาเองจะเล่นการพนันส่วนแม่เราให้เงินมา 20,000 บาทช่วยเราไปกลับมาด่าแม่เราแม่ผัวมาด่าแม่เราที่แม่ผัวเราไม่เคยให้อะไรสักอย่างออกลูกมาเขาไม่เคยรับฝันลูกเราแม้แต่บาทเดียวแพมเพิสค่าใช้จ่ายอะไรทุกอย่างค่านมอะไรแม่ผัวไม่เคยให้แม้แต่บาทเดียวพอเราจะซื้อเสื้อผ้าลูกทั้งๆที่เป็นเงินของแม่เราแม่เราให้มาเขาก็บอกจะซื้ออะไรนักหนาเสื้อผ้ามีเยอะแยะทั้งๆที่เขาไม่เคยเห็นทั้งๆที่เขาไม่เคยให้เงินเราแม้แต่บาทเดียวแต่เป็นแม่เราที่ให้เรามาตลอดให้ซื้อเสื้อผ้าให้หลานเขาเพราะเขาเห็นว่าหลานเขาไม่มีเสื้อผ้าใส่แต่กลับกลายเป็นว่าคนที่ไม่ได้ให้กลับมาว่าลูกเราทั้งๆที่เป็นหลานของเขาเพราะต่อมาอีกผ่านมาประมาณสักลูกเพิ่งได้ 2 ขวบเรารู้สึกว่าเราจะไปต่อหรือพอให้นี้ดีมันเป็นความรู้สึกที่แบบไม่อยากเอาอะไรแล้วมันเหนื่อยเงินก็ไม่มีถูๆได้ถ่ายไปวันๆเราก็ไม่ได้ทำงานเราก็ยิ่งติดสล็อตกลับมาสูบบุหรี่เราก็ไม่อยากเริ่มต้นใหม่ในใจไม่ได้อยากเริ่มต้นใหม่อีกใจนึงก็กลัวว่าลูกจะไม่มีพ่อก็รู้สึกเหมือนเราไม่ได้รักเขารู้สึกว่าอยากจะไปตลอดเวลาเวลาที่เขาหงุดหงิดใส่อย่างเรื่องอะไรเล็กน้อยร่างกายเศษอาหารติดซิงค์นิดเดียวก็บ่นเจ็บปวดน้ำมันหกใส่นิดนึงก็บ่นมันคือมันต้องเป็นระเบียบทุกอย่างแต่พี่เมื่อก่อนยังไม่ค่อยอะไรเลยว่าเราว่ากินข้าวมันล้างจานก็ไปเอากะลามากินทั้งๆที่ทุกวันนี้เราเป็นคนทำงานบ้านเองทุกอย่างก่อนหน้านี้ลืมเล่าให้ฟังว่าเราเป็นคนทำงานเองตั้งแต่ท้องอ่อนยัน 8 เดือนใกล้จะคลอดแล้วตื่นตี 2 เพื่อที่จะทำข้าวส่ง PX สวัสดิการร้านค้าส่งเข้าส่งขนมทำวันนึงประมาณ 3-4 อย่างทำคนเดียวส่วนเขานอนอยู่ในห้องไม่เคยมาช่วยอะไรในตอนท้องเวลาเราย่างหมูกินเข้าห้องก็ว่าเราว่าเขานอนไม่หลับทั้งๆที่เราท้องแก่เราเขาทั้งลูกทั้งทำทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เงินมาขอถามหน่อยว่าเราควรไปต่อหรือพอดีแต่ถ้าเราไปต่อเราไม่มีเงินแม้แต่บาทเดียวเราไม่มีญาติพ่อเราตายแม่เราก็เป็นคนบ้านนอกชวนเราก็มีลูกเราจะเอาลูกไปรอดไหมหรือเราควรทำยังไงหนูควรได้จะอดทนอยู่กับแฟนเราเพื่อลูกแต่มันเหนื่อยมากเลยนะคนเราเป็นโรคซึมเศร้าเราควรจะทำยังไงกับชีวิตดีทุกคำตอบมีผลกับการตัดสินใจของเราเลยนะขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ