ชีวิตช่วงหลังรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว อยู่กับคนที่บ้านแต่ก็รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวเขาไม่เข้าใจเรา คุยกับใครก็ไม่ได้ ปรับทุกข์กับใครก็ไม่ได้เขารำคาญกัน และก็ไม่อยากรับรู้เรื่องของเรา ชีวิตก็ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เหมือนอยู่ไปวันๆ แล้วจะอยู่ไปแบบนี้ดีเหรอ บางทีไปข้างนอกอยู่ดีๆก็ชอบมีคนมาหาเรื่อง ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรให้ก่อน อย่างวันก่อนไปร้านกาแฟข้างทาง แค่ถามคนขายว่าเก้าอี้นี้ของร้านเหรอ ไรเดอที่รออยู่ ก็พูดมาว่าพูดดูถูกซะด้วย เราก็งงว่าดูถูกยัง เราแค่ถามถ้าไม่ใช่ของร้านเราจะได้ไม่นั่ง แล้วพอมองไปที่คนขายเขาก็มองเราไม่ดีแต่น้องรีบพูดแก้ตัวแทนให้เราก็เลยไม่พูดอะไรต่อ มีหลายครั้งที่โดนแบบนี้ บางครั้งเดินในห้างอยู่ เราจามแต่ก็ปิดปาก มีคนกำลังเดินคู่นึง ก่อนจะถึงผู้ชายก็พูดจาไม่ดีใส่ประมาณว่าจะจามทำ..อะไร ตอนเราขามก็อยู่ห่าง3-4เมตรได้นะ คือเราก็คนเข้าวัดทำบุญ ไม่เคยคิดร้ายกับใครก่อน มังเราก็กิน แล้วทำไมเราต้องเจอกับอะไรแบบนึ้ประจำ เราแค่อยากมีชีวิตสงบสุขมันยากมากเลยเหรอ