17 ชั้น สั่นสะเทือน: บันทึกแผ่นดินไหว ที่ไม่มีวันลืม

เราเคยดูข่าวแผ่นดินไหวจากหน้าจอ

เห็นภาพคนหนีตาย เห็นตึกโยก เห็นคนร้องไห้

แต่เราไม่เคยคิดเลยว่า... วันหนึ่ง เราจะกลายเป็นคนในภาพนั้น

28 มีนาคม 2568 เวลา 13.20 น.

ขณะที่ฉันกำลังจะออกจากออฟฟิศเพื่อไปลงลิฟต์ ยืนคุยกับเพื่อนหน้าห้องน้ำ เหมือนเป็นแค่บ่ายวันธรรมดาทั่วไป

จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียง "ตึง ๆ ๆ" ดังมาจากด้านบน

เหมือนมีคนกระทืบพื้นแรง ๆ

พื้นเริ่มสั่น... แล้วก็ตามมาด้วยแรงโยก

โยกซ้ายที ขวาที เหมือนเรายืนอยู่บนแพที่กำลังถูกคลื่นซัด

มันไม่ใช่อะไรอื่นเลย — แผ่นดินไหวแน่ ๆ

ฉันมึนหัว หน้ามืด

ฝุ่นเริ่มร่วงลงมาจากเพดาน

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก... จนไม่มีเวลาให้คิดนาน

ฉันรีบ มุดใต้โต๊ะ

ภายนอกเงียบกริบ มีเพียงเสียงโครงสร้างที่สั่นครืนเบา ๆ

ใจภาวนาให้มันหยุด

แต่... มันไม่หยุด

ผ่านไปเกือบ 30 วินาที ความสั่นยังไม่จาง

ในหัวฉันคิดว่า...

“ถ้ามันถล่มลงมาตอนนี้ คงไม่มีโอกาสได้ส่งข้อความลาใครเลย”

หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะระเบิดออกมา

ตัดสินใจหนี!

ฉันพุ่งออกจากใต้โต๊ะ วิ่งไปที่บันไดหนีไฟโดยไม่หันกลับ

วิ่งจากชั้น 17 ลงมาด้วยขาและใจที่แทบจะหลุดออกจากกัน

ชั้นบน ๆ ยังไม่มีคนมาก ก็พอวิ่งได้

แต่พอถึงชั้น 10 ทุกอย่างชะงัก

ขณะที่ฉันวิ่งหนีตายลงมาจากชั้น 17 ด้วยหัวใจที่เต้นแรงเหมือนกำลังจะหลุดออกจากอก

ฉันพบว่าพอถึงชั้นล่าง... คนจำนวนมาก “ยังเดินช้า ๆ” เหมือนกำลังซ้อมหนีไฟอยู่

ตอนนั้นฉันเพิ่งเข้าใจว่า

คนที่อยู่ชั้นบน — รับแรงสั่นได้ไวกว่ามาก รู้ตัวก่อน กลัวก่อน สั่นสะเทือนทั้งร่าง

แต่คนชั้นล่าง — แทบไม่รู้สึกอะไรเลยในช่วงแรก มันเหมือน “แค่เวียนหัวเบา ๆ”

จึงไม่แปลกที่คนจะยังเดินกันปกติ

แต่สำหรับฉันที่เพิ่งวิ่งลงมาจากชั้นบนสุด — มันคือ “หนีตายแบบไม่คิดชีวิต”

แล้วฉันก็คิดในใจว่า...

“ฉันอาจจะไม่รอด ไม่ใช่เพราะแผ่นดินไหว แต่เพราะต้องติดอยู่ท่ามกลางคนที่ไม่รู้ว่า ‘นี่คือเวลาที่ต้องเอาชีวิตรอดจริง ๆ’”

ในหัวตอนนั้นคือ...

“กูจะมาตายเพราะทุกคนเดินกันนี่แหละ!”

ฉันตะโกนว่า

"รีบหน่อยค่ะ! วิ่ง! จับราวแล้ววิ่งเลย!"

แต่ไม่มีใครตอบ ไม่มีใครเร่ง ทุกคนยังเดินเหมือนวันซ้อมหนีไฟ

สุดท้ายฉันเบนตัวออกจากแถว ปาดเข้าเลนขวา

แล้ว วิ่งสุดแรง จนออกจากตึก

ออกมาได้เหมือนรอดจากสงคราม

หัวใจยังเต้นแรง มือยังสั่น

ยืนหอบอยู่ริมถนน มองย้อนกลับไปที่ตึก

ภาพนั้น... ฝังใจ

และจู่ ๆ ก็รู้ตัวว่า — ทีมงานหายไปไหนหมด?

โทรไลน์ โทรมือถือ ไม่มีใครรับ

เหมือนทุกคนหายไปพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนนั้น

---

ตอนนั้น ฉันไม่ได้กลัว "แผ่นดินไหว" เท่ากับกลัวว่าจะไม่มีวันได้เห็นหน้าใครอีก
ไม่ได้กลัวว่าตึกจะถล่มเท่ากับกลัวว่า... จะไม่มีโอกาสได้กอดคนที่เรารักอีก

---

บทเรียนจากแผ่นดินไหว

หลังจากเรื่องสงบลง

มันกลายเป็นวันที่ฉันคิดเยอะที่สุดในรอบหลายปี

ชีวิตมันเปราะบางกว่าที่เราคิด

และเมื่อถึงเวลาคับขัน — “สติและสัญชาตญาณ” จะเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยเรา

วันนี้ฉันโชคดีที่รอด

แต่ไม่ใช่ทุกคนจะมีโอกาสแบบนั้น

เพราะฉะนั้น...

🟠 ถ้ามีอะไรค้างคาในใจ — บอกคนที่คุณรัก ตอนที่ยังมีโอกาส
🟠 ถ้ามีอะไรที่อยากทำ — จงทำมันตอนที่ยังมีแรง
🟠 และถ้าชีวิตวันนี้ยังเรียบง่าย — จงขอบคุณมันให้มาก

แผ่นดินไหว… สอนฉันให้ “ไม่รออะไรอีกแล้ว”