[CR] ์No.148 Happyend (2024) : ในวันที่ความสัมพันธ์สั่นไหว

- ทุกแผ่นดินไหวก็ย่อมมีการสั่นสะเทือนก็เปรียบกับทุกความสัมพันธ์ก็ย่อมมีการเปลี่ยนแปลง ต่อให้แน่วแน่เพียงใดก็ไม่อาจคาดการณ์ได้ตลอดว่าจะเกิดอะไรขึ้น ? สำคัญว่ารู้สึกอย่างไรในขณะนั้น ? ถึงแม้ผลลัพธ์บางทีอาจไม่ได้เป็นไปตามที่คิดหรือวางแผนไว้ก็ตาม ว่าเป็นอีกเรื่องหลังจากดูจบประมวลความรู้สึกที่วนอยู่ในหัวยากพอสมควรว่าจะเริ่มพรรณนาอะไรก่อน ? ด้วยความที่หนังพูดถึงการเมืองแน่นอนว่าพอเตะปุ๊ปต้องคิดตามต่อว่าจะเกิดอะไรขึ้น ? ขนาดว่าบรรยากาศในหนังปกคลุมแบบอ้อยอิ่งตามสไตล์หนังญี่ปุ่นก็อาจไม่กลบความตึงเครียดจากสารที่ส่งมาให้วางใจสถานการณ์ขณะนั้นได้เลยว่าจะมาไม้ไหน ? เมื่อตัวละครตกอยู่ในสภาวะกดทับจากระบอบ แต่สิ่งหนึ่งที่สะท้อนอย่างชัดเจนว่าการเมืองเป็นเรื่องของทุกคน ไม่ใช่เป็นเรื่องของกลุ่มใครบางคนตามที่บรรดาผู้ปกครองกรอกหูไว้

- ระหว่างดูเผลอวูบไปช่วงเพิ่งออกตัวไปได้ราว 15 นาที ตอนที่ยูตะ โค และผองพวกแยกย้ายกันกลับบ้านหลังจากไปมั่วบ้างานจนป๊ะกับตำรวจสายตรวจแล้วใส่เกียร์หมาโกยแนบมาหลบที่โรงเรียนก่อนจะตื่นขึ้นมาเบลอ ๆ ตอนที่ผองพวกกลับไปที่โรงเรียนอีกครั้ง ? จนงงกับตนเองว่าวาร์ปมาไวจังวะ แล้วจากนั้นก็ไม่วูบหลับอีกเลย เพราะหนังจุดประเด็นเร็วด้วยตอนที่บรรดาวัยรุ่นมุงดูรถผอ.ตั้งชี้ฟ้ากลางโรงเรียนมันเลยทำให้ผมอยากรู้ว่าใครเป็นคนก่อ ? แล้วตรงนี้แหล่ะที่ปมแต่ละอย่างค่อย ๆ ปรากฎมาตามลมไม่ว่าจะเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนหรือประเด็นการเมืองที่กำลังร้อนระห่ำโดยมีการสั่นของ แผ่นดินไหว เป็นตัวจุดชนวนให้เกิดแรงกระเพื่อมต่อการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์

- ถึงการสั่นสะเทือนของแผ่นดินไหวแต่ละครั้งจะโผล่ไม่เยอะแต่มันส่งผลกระทบต่อ Timeline อยู่ไม่น้อยโดยเฉพาะความสัมพันธ์ของยูตะกับโคจากเพื่อนสนิทที่รู้ไส้เห็นพุงแต่เด็กก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเมื่อโคได้สานสัมพันธ์กับเพื่อนสาวร่วมห้อง (จำชื่อไม่ได้) จนได้กลิ่นหึง 3 เส้าจากสีหน้าของยูตะที่แสดงออกมาแม้จะกลบด้วยเสียงเฮฮาจากการคลุกคลีกับเดอะแก็งค์หรือหมกหมุ่นอยู่กับเสียงเพลงทีรักก็ดูออกว่าในหัวคิดอะไรอยู่ ในขณะเดียวกันตัวโคแม้จะเปลี่ยนจนอีกคนดูออกแต่ก็เริ่มตั้งคำถามกับตนเองจนแลเห็นถึงความสับสนที่มันตีรันขัดแย้งอยู่ในใจเช่นกันว่ากูจะสู้เพื่อความฝันส่วนตัวหรือจะสู้เพื่ออุดมการณ์ส่วนรวมที่ถูกระบอบโครงสร้างกดขี่จากการใช้อำนาจของรัฐบริหารจัดการที่เข้ามาควบคุมยันโรงเรียนโดยการติดตั้งกล้องวงจรปิดตรวจสอบความประพฤติของนักเรียนทุกมุมตึกโดยมีคะแนนกำหนดจนตัวเพื่อนสาวรวมถึงโคทนไม่ไหวจึงได้ประจันหน้ากับ ผอ.ถึงสิทธิส่วนบุคคลจนนำไปสู่การประท้วงที่ค่อย ๆ ทวีความรุนแรงไม่ต่างจากสภาพแวดล้อมภายนอก ขณะที่ยูตะมองว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปแก้ไขได้ ความฝันตังหากเป็นเรื่องสำคัญกว่า ซึ่งหนังสามารถถ่ายทอดความสับสนขัดแย้งน้อยเนื้อต่ำใจบนการเปลี่ยนแปลงของตัวละครได้เต็มปากดีอยู่ว่าช่วงเวลานึงคนเรามันก็เคยมี Moment นี้บ้างล่ะวะ

- ตลอดเวลา 1 ชั่วโมง 53 นาทีตัวหนังจะเล่าในช่วงปีสุดท้ายของยูตะ โค และผองพวกก่อนจบการศึกษามัธยมปลาย ซึ่งเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวเลี้ยวต่อเหมือนยืนตรงทาง 4 แพร่งวัดใจว่าจะเลือกทางไหน ? รวมถึงการสำรวจมุมมองของคนรุ่นเก่าที่มีต่อคนรุ่นใหม่ในแบบหัวโขนอาวุโสว่าก้าวร้าวบ้าง ไม่เคารพบ้างจนกลายเป็นอคติไปก่อนที่จะโชว์ภูมิสำทับว่า กูอาบน้ำร้อนมาก่อน เด็กมันขาดประสบการณ์ จะไปรู้ดีกว่าผู้ใหญ่ได้ยังไง ? คือ บางอย่างที่เด็กแสดงถึงมันสุดซอยจนรับไม่ได้แต่อย่าลืมว่าตัวก็เคยทำเคยมาก่อนเพียงแต่ไม่กล้ายอมรับเพราะกลัวอายที่ยุคสมัยมันไม่ได้ Open เหมือนทุกวันนี้ ฉะนั้นการรับฟังจึงเป็นสิ่งที่ควรให้ความสำคัญก่อนจะอ้าปากตามอารมณ์

- ถึงโดยรวมจะดูง่ายเพราะว่าเป็นหนัง Coming Of Age ที่เน้นไปสำรวจตัวละครวัยว้าวุ่นด้วยท่าทีเรียบนิ่งเป็นหลักแต่ทุกสิ่งที่พรรณนาผ่านคำพูดหรือแวะไปดูข้างนอกมันให้ความหมายที่ซ่อนเร้นไว้มากจนเผลอสติหลุดไปชั่วครู่แต่ก็กลับมาตั้งหลักได้เพราะหนังถ่ายทอดสารได้ตรงใจผม แม้ฉากหลังจะเป็นโลกอนาคตไม่รู้ปีใด ? แต่การ Set ฉากด้วยการใส่อุปกรณ์เทคโนโลยี Gadget ที่มีไม่เยอะก็ไม่ได้หนีห่างจากที่เป็นอยู่ไกลขนาดนั้น ? รวมถึงการใช้โรงเรียนเป็น Location หลักก็เป็นหัวใจอีกอย่างที่ทำให้การดำเนินเรื่องน่าสนใจและชวนติดตามไปจนบทสรุปจะออกมาเลขนี้ ถึงไม่ได้พีคกระตุ้นต่อมบันเทิงแต่ทำให้ผมเกิดอาการตามที่กล่าวไปตอนแรกโดยไม่ทันร้อง อ๊า ที่อุตส่าห์เตรียมใจไว้ล่วงหน้าจนรู้แจ้งถึงสัจธรรมตามมาว่า ชีวิตมันก็ต้องมีเรื่องให้สั่นไหวอย่างนี้แหล่ะ

ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ : EMistique