ป่าและทะเล

ปีนั้นเป็นช่วงปี 2535 ในช่วงกลางฤดูฝน ผมอยู่ในเมืองเชียงใหม่ ในช่วงที่เชียงใหม่ยังไม่เป็นแบบทุกวันนี้ เดินเตร็ดเตร่หาอะไรกินอยู่แถวตลาดช้างเผือก ข้างคูเมือง ก็ไปเจอเข้ากับหนังสือเล่มนึง คือหนังสือป่าและทะเล ฉบับบที่ 1/11 ผมเองก็ชอบอ่านหนังสือแนวนี้อยู่แล้วก็ซื้อมาครับ บังเอิญให้มีเรื่องมีดในหนังสือด้วย ซึ่งในสมัยนั้นหนังสือเกี่ยวกับมีดจริงๆจังๆไม่มีนะครับ จะมีแทรกอยู่ในหนังสืออาวุธปืน , จักรวาลปืน , ชีวิตกลางแจ้ง , กลางแจ้ง ในอสท.ก็พอมีให้ดูนิดๆหน่อยๆ และหนังสือแนวท่องเที่ยวสมัยนั้นก็มีเรื่องมีดด้วยเหมือนกัน

.

ในหนังสือเล่มนั้นมีเรื่องมีดกูรข่า เรื่องที่ส่งผลต่อชีวิตผมอย่างมหาศาล คือด้วยเหตุจากหนังสือเล่มนั้น ในเวลาต่อมา ผมทำมีดกูรข่าคราวเดียวกันถึง 11 เล่ม ทำให้กลายเป็นคนบ้ามีดอย่างจริงจังและหัดทำมีดเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้

.

ผมซื้อหนังสือเล่มนั้นเอง และไปตามหาเล่มอื่นๆ ก็เจอเล่มที่10 ในแผงหนังสือแห่งหนึ่ง หลังจากนั้นก็ซื้ออ่านเรื่อยไปจนถึงเล่มสุดท้ายคือเล่มที่ 2/15 หลังจากนั้นก็ไม่มีอีกเลย ภายหลังผมได้ตามหาหนังสือป่าและทะเลจากร้านหนังสือเก่า จนได้ครบ

.

เรื่องมีดในป่าและทะเลมีคอลัมน์ชื่อว่าตำนานมีดเขียนโดยท่านผู้ใช้นามปากกาว่า นายศัสตรา หนังสือทั้งหมดมี15เล่ม มีเล่มที่มีเรื่องมีดอยู่ 11 เล่ม ผมเองอ่านอยู่เสมอๆ ถึงน้อยกว่าชีวิตกลางแจ้งแต่ก็อ่านอยู่ไม่เคยขาด

.

มีเรื่องนึงอยากเล่าให้ฟัง คือเรื่องมีดจากหนังสือเล่มที่ 1/12 เรื่องอหังการล่าสุดจากเขาสะแกกรัง เป็นเรื่องเกี่ยวกับนายดาบหรือจ่าตุ่ม เรื่องมีดสามเล่มที่ใช้เหล็ก J2 หรือ SUJ2 เป็นชุดแรก ในหนังสือมีมีดสามเล่ม ผมเองมีโอกาสได้จับสองเล่ม เจ้าของมีดซึ่งครอบครองมีดชุดนั้นทั้งสามเล่มคือคุณตุ๊ หรือพี่ตุ๊ ได้กรุณาหอบมีดชุดนี้สองเล่มและมีดของจ่าตุ่มอีกเป็นสิบๆเล่มไปให้ผมดูถึงใต้ต้นลิ้นจี่ กราบขอบพระคุณพี่ตุ๊อีกครั้ง ทุกครั้งที่ผมอ่านหนังสือป่าและทะเลผมจะนึกถึงพี่ตุ๊เสมอมา น่าเสียดาย ผมเองดันไม่ได้ขอถ่ายรูปมีดที่พี่ตุ๊เอามา หรือถ่ายคู่กับหนังสือไว้ดูภายหลัง สงสัยจะดีใจจนเผลอสติ หลงๆลืมๆไปได้ น่าเสียใจจริงๆ ถ้าพี่ตุ๊ได้อ่าน วันไหนมีโอกาสช่วยติดมาให้ผมถ่ายรูปซักครั้งนะครับ เอิ้ก เอิ้ก

.

มีดจ่าตุ่มในตำนานหลายเล่มอยู่ที่พี่ตุ๊ มีดที่กองอยู่หน้าจ่าตุ่มในวีดีโอส่องโลกของโจ๋ย บางจาก ในตอนมีดเทวดาก็อยู่ที่พี่ตุ๊หลายเล่มและแกกรุณาขนไปให้ผมดูถึงที่บ้าน ยังระลึกถึงน้ำใจของพี่ตุ๊ได้เสมอมา

.

มีดอันเป็นตำนาน หนังสืออันเป็นตำนาน และคนอันเป็นตำนาน การเป็นตำนานบางครั้งดูแล้วง่ายดายเวลาเอามาเล่าสู่กันฟัง แต่ลำบากเหลือหลายสำหรับผู้ที่สร้างมันขึ้นมา

.

บางตำนานเกิดมาแล้ว บางตำนานก็กำลังเป็นอยู่ และบางตำนานก็ยังมาไม่ถึง แต่เชื่อว่าจะเกิดได้ในเวลาต่อไป

บางเรื่องราวผ่านมาแล้วก็จากไปเฉยๆ บางเรื่องยังหลงเหลือไว้ในความทรงจำ ซึ่งบางทีก็แค่รอเวลาทึ่จะเลือนหายไป บางสิ่งบางอย่างครอบครองความคิดคำนึงได้ตราบนานเท่านาน แต่บางสิ่งก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น เรื่องราวที่ผ่านไปแล้วบางทีมันก็เริ่มเบาบางจางลงไป แม้แต่โลกหรือตัวเราเองก็ไม่ทันสังเกต

.

ชีวิต บางทีก็ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นตำนานเสมอไป แต่อย่างน้อยการระลึกถึงไม่ให้มันเลือนหายไปก็เป็นส่วนหนึ่งอันเป็นส่วนสำคัญของเรื่องราวอันเป็นที่กล่าวขาน ให้ผ่านวันเวลาสืบจากรุ่นสู่รุ่น ให้สิ่งที่คู่ควรได้รับการระลึกถึงยังมีคนที่คู่ควรจะระลึกถึงมันต่อ

.

สามสิบสามปี ผ่านไปไวเหมือนกระพริบตา เด็กหนุ่มอายุสิบห้าในตอนนั้นกลายเป็นชายวัยกลางคนที่เกือบๆจะเป็นไม้ใกล้ฝั่งในวันนี้ แต่เราทั้งคู่ยังอยู่ หนังสือเล่มนึงคนๆนึงที่ครอบครองมันและอ่านมันมาตลอดหลายปีหรือหลายสิบปี ถ้าปีหน้าผมยังไม่ตายผมก็คงอ่านมันอีก ปีถัดไปถ้ายังอยู่ก็ยังอ่านมันอีก หนังสือก็เก่า คนก็แก่ แต่ความทรงจำดีๆยังแจ่มใสอยู่เสมอ เปล่งปลั่งมลังเมลืองอยู่ในความเลอะเลือนของชีวิตทุกข์ระทม

.

คนๆนึงจะอ่านหนังสือเล่มนึงได้นานแค่ไหน จะใช้มีดเล่มนึงไปได้นานเท่าใด หรือจะรักผู้หญิงคนนึงไปได้ชั่วฟ้าดินสลายรึเปล่า โลกนี่เป็นของไม่เที่ยง แต่บางสิ่งก็เป็นของเที่ยงตามเหตุปัจจัย ชีวิตเป็นของไม่ยั่งยืน ความตายเป็นของยั่งยืน เราจะพึงตายเป็นแท้ เชื่อซิผมยังจะอ่านหนังสือเล่มเดิม ใช้มีดเล่มเดิมๆ และรักคุณเหมือนเดิม ตราบเท่าที่ผมจะยังหายใจ

.

ทุกวันนี้หนังสือป่าและทะเลแทบไม่มีคนรู้จัก คนที่รู้จักมันและยังอ่านมันอยู่ยิ่งเหลือน้อย ถ้าดูตามอายุแล้วก็เป็นหนังสือร่วมสมัยกับชีวิตกลางแจ้ง แต่ทุกวันนี้ชีวิตกลางแจ้งกลายเป็นของสะสม กลายเป็นตำนาน กลายเป็นหนังสือที่ยังมีคนอ่านและอยากอ่าน แต่ป่าและทะเลค่อนข้างเงียบๆ คงมีคนน้อยมากที่ยังจำมันได้อยู่ มันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ในช่วงระยะเวลานึง และเกือบจะดับไปอย่างไม่มีใครทันสังเกต

.

ชีวิตเป็นสิ่งสวยงาม ถึงเต็มไปด้วยทุกข์ก็ยังสวยงาม ความสวยงามของชีวิตเกิดขึ้นของมันเอง งามอย่างทรนงองอาจ งามแม้ว่าจะไม่มีผู้ใดได้เห็นก็ตาม พระอาทิตย์ตกในที่ห่างไกล ดอกไม้บานอย่างแผ่วเบาในป่าลึก สัตว์ป่าผู้กล้าซึ่งเกิดและตายตามครรลองชีวิตของมัน หรือแม้แต่ความรัก  ไม่มีผู้ใดพบ ไม่มีผู้ใดเห็น ไม่มีผู้ใดคิดปรุงให้มันงาม มันยังคงงามอยู่เช่นนั้น งามอยู่เหนือความรับรู้และการยอมรับใดๆ

.

ชีวิตสัมผัสได้ถึงความเป็นไปของชีวิต จิตเคลื่อนไปตามอาการของจิตคิดถึงอนาคตก็รู้ ละห้อยความหลังก็รู้ยึดถือกับปัจจุบันก็รู้ มันก็เป็นไปตามเรื่องของมัน อนาคตจะเป็นอย่างไรเราก็ไม่รู้ แต่อย่างน้อยก็รู้ว่าความสุขในอดีตได้มาอย่างไร หลายสิ่งหลายอย่างหรือเกือบทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นความหลังที่ระยะทางไกลจากปัจจุบันออกไปเรื่อยๆ

.

หนังสือป่าและทะเลผ่านวันเวลาของมันไปแล้ว อย่างน้อยมันก็มีที่อยู่ของมัน ซอกเล็กๆ มุมหนึ่งของหัวใจใครซักคน

.

ชีวิตมันสั้นแต่ศิลปะนั้นยืนยาว ความสุขมันสั้นหรือความทุกข์มันยาว ความรักอยู่กับเราได้นานแค่ไหน ความเป็นตัวของตัวเองจะต้านทานสิ่งกระทบรอบข้างได้นานเท่าไหร่ ความร่วมสมัยหรือคลาสสิกมันยังใช้ได้รึเปล่า ทางออกไกลกว่าทางอื่นๆจริงไหม ในความเงียบท่ามกลางสายลมโชยเอื่อยๆบางทีค่ำคืนนี้เราอาจจะได้คำตอบ

.

คำตอบอยู่ในสายลม เป็นส่วนหนึ่งของความเงียบงัน ผสมผสานกับความคิดคำนึง และดังก้องอยู่ในหัวใจ

...