เมื่อวานไปรับผลการเรียนของลูกสาวคนโต พอเปิดดูเราถึงกับต้องเดินกลับไปถามคุณครูว่า "นี่คือเกรดเฉลี่ยของเทอมนี้ใช่ไหมคะ" พอครูบอกว่าใช่ เราทั้งกอดทั้งหอมลูกต่อหน้าคุณครู จนครูคนอื่นเค้าถามครูที่ปรึกษาน้องว่า "ได้ 4.00 เหรอ" ครูที่ปรึกษาเลยบอกว่า "แม่เค้าไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ขนาดนี้ น้องตั้งใจเรียนขึ้นมาก ทำเกรดดีขึ้นเยอะเลยค่ะ"

ใช่ค่ะเกรดของน้องดีขึ้นจากเดิมเยอะมันเลยทำให้คนเป็นแม่อย่างเราดีใจ ปลื้มใจ ภูมิใจมาก น้องได้เกรด 3.60 ซึ่งสำหรับบางคนอาจจะมองว่ามันไม่เยอะ แต่สำหรับน้อง ต้องใช้ความพยายามมาก เพราะน้องเป็นคนที่เรียนอ่อนมาตั้งแต่อนุบาล สอบเข้าม.1 รร.รัฐบาลไม่ติดแม้แต่ตัวสำรอง ระหว่างเรียนชั้นประถมก็เป็นเด็กที่มีปัญหาเรื่องการเรียนมาตลอด 6 ปี พอขึ้น ม.1 เราส่งน้องไปเรียนพิเศษ ไปนั่งรอลูกเกือบทุกวัน วันละ 1-2 ชั่วโมง ช่วงใกล้สอบให้เค้าทบทวนก่อนนอนทุกคืน พยายามกระตุ้นให้เค้าอ่านหนังสือบ่อย ๆ เพราะเราคิดเสมอว่าลูกเราไม่ใช่คนโง่ เรื่องผลการเรียนมันสามารถพัฒนาได้ และเราก็เชื่อว่าเค้าทำได้ เราบอกเค้าตลอดว่า "แม่เชื่อว่าลูกแม่ทำได้ เพราะหนูไม่ใช่คนโง่ หนูอาจจะใช้เวลาทำความเข้าใจบทเรียนมากกว่าคนอื่น แต่แม่เชื่อว่าหนูทำได้" เราจะบอกลูกซ้ำ ๆ แบบนี้ตลอด

ถึงแม้ว่าโรงเรียนที่น้องเรียนจะเป็นโรงเรียนเอกชน ซึ่งเทียบกับรัฐบาลดัง ๆ ไม่ได้ แต่เราก็ภูมิใจเพราะถ้าเทียบกับเกรดเทอม 1 ที่ไม่ถึง 3.00 เทอมนี้น้องทำได้ดีมาก แค่นี้เราก็ภูมิใจแล้วค่ะ

ขอเป็นกำลังใจให้น้อง ๆ และผู้ปกครองที่น้องกำลังจะสอบเข้าศึกษาต่อ ขอให้สมหวังนะคะ แต่ถ้าไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจไว้ โรงเรียนสำรองก็สามารถพาเราไปถึงจุดหมายได้เหมือนกัน เราอาจจะถึงปลายทางด้วยทางเส้นรองก็ได้ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ