ขอคำปรึกษาหน่อยครับ แบบไหนดีกว่าครับ เขียนมาสองแบบ

กำลังชั่งใจอยู่    ตรงนี้ผมตั้งใจจะใส่ไว้ก่อนเหตุการณ์ที่นางเอกขึ้นสู่อำนาจ
จะให้คนอ่านเห็นว่านางเอกมีบุคลิก แบบไหน
ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะครับ

Test  แรก
บนทางเดินที่ทอดยาว  มีเพียงแผ่วเบาจากฝีเท้าสองคนที่ดังไม่เข้าจังหวะกัน หนึ่งนั้นแผ่วเบา ด้วยเป็นหญิงสาวร่างบอบบาง  แต่อีกหนึ่งเป็นเสียงฝีเท้าไม่สมตัวของชายร่างสูงใหญ่ ด้วยบางเบายิ่งกว่าคนข้างกาย แสงจากตะเกียงส่อง ให้เห็นทางเดิน แต่ถึงอย่างไร  แสงเลือนลางนั้นก็มิพอเพียง  จะเผยให้เห็นสีหน้านางว่าเป็นเช่นไร  

ลุคเก็บความสงสัยไว้ในใจ  แต่ไม่อยากถามหญิงสาวตรงหน้า   ด้วยรู้ดีว่าเมื่อถึงเวลานางจะเผยคำเอง นางเป็นเช่นนี้เสมอ  และเป็นเช่นนี้เสมอมา

“เจ้าคงสงสัย  ใช่หรือไม่  ว่าเหตใดจึงไม่ทำให้มันจบไปเสีย” นางเอ่ยทำลายความเงียบ

ลุคถอนหายใจแผ่วเบา บางครั้ง ลุคก็คิดว่า เด็กสาวข้างกายอ่านใจคนได้  
“เจ้าคงคิดมาดีแล้ว” ลุคตอบนาง

“บางครั้งอยู่ ก็ทรมาณกว่าตาย เพียงเท่านี้ ยังไม่สาสมกับที่สิ่งที่คนผู้นั้นทำ  อีกประการ ข้าต้องการให้คนรับรู้ว่า  ไม่มีวันที่จะหนีมือข้าได้ “  นางยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มนั่น แตกต่างกับที่นางยิ้มให้กับเขา

ในที่สุดทั้งคู่ก็หยุดที่หน้าประตูหนาหนัก   ลุคเอื้อมมือไปผลักมันออก  ประตูเปิดอย่างง่ายดาย ไม่สมกับความใหญ่โต


test ที่สอง

บนทางเดินทางทอดยาวที่ปูด้วยหิน แสงจากที่ติดอยู่ตามกำแพง ให้ความรู้สึกก้ำกึ่งระหว่างความชัดเจน และความเลือนลาง ความอึกทึกจากงานเลี้ยง ดังเล็ดลอดมาแต่ไกล เสียงฝีเท้าดังตามทางเดิน เสียงหนึ่งนั้นแผ่วเบา ด้วยเจ้าของเป็นคนร่างเล็กบอบบาง หากแต่อีกเสียงนั้น แผ่วเบายิ่งกว่า แม้นเจ้าของเสียงนั้น เป็นคนสูงร่างใหญ่ อีกทั้งยังใส่ชุดเกราะเต็มตัว แต่ถึงอย่างนั้น ก็กระทำการไม่สมตัว

ชายร่างใหญ่เหลือบมอง คนร่างเล็กด้านข้าง เขาไม่อาจปฏิเสธ บางครั้ง เขาสงสัยในการกระทำของนาง เป็นนางเอง ที่อนุญาตให้เขาสงสัยในทุกสิ่ง ในทุก การกระทำของนางได้ นางว่า มีเพียงก้อนดินเท่านั้นที่ไม่สงสัยในสิ่งใด และเขาก็มิใช่ก้อนดิน แต่ถึงอย่างนั้น นางมักบอกในสิ่งที่เขาต้องการรู้ เพียงแต่ต้องรอเวลาที่นางเห็นว่าเหมาะสม นางเป็นจะฝ่ายบอกเสมอ และเป็นเช่นนี้เสมอมา

"เจ้าคงสงสัย ใช่รึไม่ ว่าเหตุใดข้าจึงปล่อยคนผู้นั้นไว้" เป็นนางเองที่เอ่ยทำลายความเงียบ

บางครั้ง ลุคก็สงสัยว่านางอ่านใจคนได้หรืออย่างไร ดวงตาดุดันอ่อนแสงลง มุมปากคล้ายจะยิ้ม ก่อนจะเอ่ย
"เจ้าคงคิดมาดีแล้ว"

นางเบือนหน้าหันไปมองทางงานเลี้ยง
" บางครั้ง คนเป็นก็ใช้งานได้ดีกว่าคนตาย ยังมีอีกหลายเรื่องที่ข้าต้องให้คนผู้นั้นทำงานให้ข้า "

ลุคเอียงคอมองนาง ความสงสัยพรั่งพรู
"คนผู้นั้น แค้นเคืองเจ้าเสียมากมาย จิตเต็มไปด้วยความคลั่งแค้น ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดคนผู้นั้น จะเปลี่ยนใจมารับใช้เจ้าได้ "

"ความโกรธนั่นล่ะ ทำให้เรื่องมันง่ายดายเสมอ"
หลังเอ่ยคำ นางชูแขนเรียวขึ้นสูงก่อนจะบิดไปมา
"ไม่เอาละ น่าเบื่อเสียจริง เลิกพูดเรื่องคนหัวล้านเป็นการดีกว่า ข้ามีคำถามอยากจะถามเจ้า"

นางเปลี่ยนเร็วอย่างที่เคยเป็น ลุคอยู่กับนางมาพอสมควร แต่บ่อยครั้ง ลุคก็ตามคนตรงหน้าไม่ทัน
"เรื่องอันใด"

"เจ้าว่าเงินคือสิ่งใด"

ลุคเอ่ยโดยแทบไม่ต้องคิด
" ก็สิ่งที่ไว้ซื้อของ"

นางหัวเราะเห็นฟันขาวเรียว
" คำตอบ สมเป็นเจ้าดีนะ"

"มิถูกรึ" ลุคสงสัย

ดวงตาสีดำบ่งบอกถึงความสนุกสนาน
"มิผิดหรอก แล้วเหตุอันใดจึงซื้อของได้ล่ะ "

"เพราะมันมีค่า"

นางยิ้มซุกซน
"ใช่แล้วเพราะ มันมีค่า เจ้าเชื่อว่ามันมีค่า ข้าเองก็เชื่อ ทุกผู้ทุกนามก็เชื่อว่ามันมี แล้วถ้าหากวันใด ทุกคนไม่เชื่อล่ะ "

"เงินก็ใช้ไม่ได้ " ลุคหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย
"นั่นเป็นไปได้ด้วยหรือ"

"นั่นน่ะสิ น่าสนุกดีใช่หรือไม่ "นางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี