ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเข้ากับญาติไม่ได้เลย บ้านเรากับบ้านญาติอยู่ติดกันเลยค่ะ ในทุกๆวันญาติเค้าก็จะมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนคุยกันทุกวัน แต่เราไม่เคยไปนั่งด้วยเลยมีแต่น้องเราเข้าไปนั่ง ที่เราไม่เข้าไปไม่ใช่ไม่อยากคุยนะคะ เราอยากคุยมากเพราะเราเป็นคนพูดมาก อยู่กับเพื่อนคือเราพูดไม่หยุดเลย เราไม่อยากเข้าไปนั่งเพราะญาติเค้าไม่ค่อยคุยกับเรา เวลาเราถามอะไรเค้าไม่ค่อยตอบ เราเลยไม่อยากไปนั่งสนทนากับญาติๆ เราเลยเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน พอเราเก็บตัวอยู่ในบ้านญาติเค้ก็มาบอกแม่เราว่า เราไม่เอาใครไม่สนใจญาติ ทั้งที่เราพยายามเข้าหาเค้าแล้ว แต่น้องเรากลับกันเลย น้องเราเป็นที่รักของญาติๆ เวลาญาติๆสังสันต์กัน เค้าชวนแต่น้องเราไม่เคยชวนเราเลย เวลาเรามีผลงานอะไรญาติๆไม่เคยแสดงความยินดี แต่ต่างกับลูกพี่ลูกน้องเราคนอื่นๆที่เค้ามักจะแสดงความยินดี พอเราเข้ากันไม่ได้กับญาติมันทำให้เรารู้สึกไม่อยากมีญาติเลยค่ะ เราจะจัดการความคิดแบบนี้ยังไงดีคะ (ปล.ญาติฝ่ายแม่เรานะคะ)
เราเข้ากับญาติไม่ได้เลย