[CR] สามมุข รีสอร์ท บางแสน ฤดูหนาว

          

          1. หากร่างกายที่อ่อนล้า และหัวใจที่บอบช้ำ เพียงแค่ต้องการการปลอบประโลมจากธรรมชาติ ที่พอจะทำให้สิ่งที่คั่งค้างอยู่ภายในใจได้เบาบางลงบ้าง บางทีการได้ไปนั่งโง่ ๆ ที่ริมทะเล แบบไม่ต้องคิดอะไรก็ดีเหมือนกัน เสียงของคลื่นที่พัดโถมเข้ามา กับแสงสุดท้ายที่กำลังลาลับไป คงเหมือนปัญหาที่ใครหลายคนได้พบเจอในชีวิต อีกไม่นานมันก็จะหายไป แต่ไม่นานมันก็จะกลับมาใหม่ ท้าทายความสามารถและพัฒนาการการดำเนินไปของชีวิต คงเลี่ยงไม่ได้ว่าเป็นสิ่งที่เราต้องพบเจอ จงปลดปลงไม่มีอะไรที่จะคงอยู่ตลอดไป แม้แต่ความทรงจำ

           2. ปุบปับทัวร์ เป็นสไตล์การเดินทางแบบเรา ๆ ที่ยังคงคอนเซ็ปต์อยู่เสมอ ยิ่งสมัยเรียนมหาวิทยาลัยนั้นไม่ต้องพูดถึง ร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ รู้ตัวอีกทีสองเท้าก็ไปเหยียบ ณ สถานที่นั้นเสียแล้ว แต่พอเราโตขึ้นเราก็ต้องเริ่ม "คัดสรรค์และจัดสรรค์" 

          สถานที่ท่องเที่ยว โรงแรมที่พัก ร้านอาหาร ที่เด้งขึ้นมาในแพลตฟอร์มที่หลาย ๆ คนเสียเวลาไปแบบงง ๆ เพียงปลายนิ้วสไลด์ไปเรื่อย ๆ รู้ตัวอีกทีก็ปาเข้าไปเป็นชั่วโมงเสียแล้ว แต่จากการไถแพลตฟอร์มเหล่านี้ทำให้เราได้ที่พักแห่งนี้มาแบบ งง ๆ กดจองจ่ายเงินถือว่าเป็นอันจบกระบวนการ รอวันที่จะเดินทาง และเพิ่งรู้ว่าเราก็โชคดีเหมือนกันที่จองทัน...เพราะปกติมันเต็มตลอด

          3. หนี้สินคู่ใจพาเราเดินทางไปตามถนน หมายเลข 7 กรุงเทพ-ชลบุรี ก่อนตัดเข้าถนน 1073 หมุดหมายปลายทาง "สามมุข รีสอร์ท" โรงแรมติดทะเลมีหาดส่วนตัว ที่มาพร้อมกับห้อง sea view แบบ exclusive ในราคาหนึ่งใบเทากับหนึ่งใบแดง แม้ภายนอกอาจจะดูเก่าเหมือนเสียงรายการพี่แจ๊คจะลอยมา แต่ภายในห้องดูโอ่อ่าทำใหม่ ลักษณะห้องแบบคอนโดที่พอเราเปิดประตูเข้าไปแล้วว้าวกว่าที่คิด แสงแดดยามบ่าย สายลมที่พัดผ่าน และวิวทะเลสุดลูกหาลูกตาที่ระเบียงหลังห้อง เย็นนี้...ฉันจะไปนั่งโง่ ๆ ที่หาดตรงนั้น

ปล.ดาดฟ้ามีสระว่ายน้ำด้วย 

           4. ก่อนอาทิตย์จะลาลับไป ก่อนแสงสุดท้ายจะจางหายไป คลื่นตีเกลียวหมุนชนโขดหินตรงหาดส่วนตัวที่เราแอบนั่งหย่อนขาแช่ไปในน้ำเค็มเย็น ๆ ผ่อนคลาย พื้นทรายหยาบกระด้างสัมผัสกับเท้าเสมือนแจ้งเตือนประทับตราว่าเรามาถึงทะเลแล้วนะ ปกติบางแสนเขานิยมมาเที่ยวในช่วงฤดูหนาวในช่วงเดือนพฤศจิกายน - ต้นเดือนกุมภาพันธ์ เขาว่ามันเป็นช่วงที่น้ำใสและสวยที่สุด ตกเย็นผู้คนมากมายเริ่มทยอยลงมายังหาดชื่นชมเก็บเกี่ยวบรรยากาศกับภาพเบื้องหน้าและบันทึกลงไปในความทรงจำ ต่างดื่มด่ำกับแสงสุดท้ายที่ธรรมชาติมอบให้เป็นของขวัญแก่ผู้มาเยือน

          5. ผู้ที่เรียกตัวเองว่าเป็น Top สุดของห่วงโซ่อาหารถึงเวลาหิวบ้างแล้ว เมื่อแสงสุดท้ายตกน้ำจ๋อมลับหายไป มติเป็นเอกฉันท์เราตกลงกันว่าจะไปซื้อของกินที่ ถนนคนเดินบางแสน แล้วนำกลับมากินที่ห้องพัก เพราะมีอุปกรณ์จานชามช้อนพร้อมให้บริการ โดยสามารถขับรถไปได้เพราะระยะประมาณ 1.5 กิโลเมตรเท่านั้น

          แต่ข้อเสียคือ ถ้าหากออกไปช้าที่จอดรถบริเวณตลาดจะหาค่อนข้างหายากมาก ๆ บางจุดก็มีเจ้าถิ่นเอาแผงกั้นมาวาง บางจุดก็มีการเก็บค่าบริการ เราไม่รู้และไม่แน่ใจว่าพื้นที่ดังกล่าวเป็นของสาธารณะสมบัติที่เราผู้ซึ่งมีบัตรประชาชนของประเทศนี้ และเสียภาษีเหมือนกับผู้อื่น พอจะมีสิทธิในอธิปไตยของพื้นที่นั้น ๆ หรือไม่  แต่การเข้าไปต่อล้อต่อเถียงอาจไม่ได้ทำให้เกิดเรื่องดีนัก เราจึงเลยไปจอดยังบริเวณริมหาดที่มีร้านอาหารในตอนกลางวัน แต่กลางคืนปิดแล้ว ยอมเดินไกลดีกว่าอุดหนุนสิ่งที่ไม่เป็นธรรม (แต่ถ้าเกิดเราเข้าใจผิดอาจต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย)

           ตลาดนัดแบบถนนคนเดิน ข้อดีคือเดินได้เพลินกับของกินแบบจุก ๆ แต่ต้องเดินเบียดกันแบบฉ่ำ ๆ (เหงื่ออะนะ) แต่ก็เป็นเสน่ห์ของการมาเที่ยวตลาดแบบนี้ มื้อเย็นเราจบที่เมนู ยำเล็บมือนาง ชาบูเสียบไม้ ไก่ทอด และ Nidamental Gland ลาดน้ำจิ้มแบบท่วม ๆ ราคาเสียหายรวมกันประมาณ 3 ใบแดง เอาหละท้องอิ่มหนังตาหย่อนพร้อมนอนฟังเสียงคลื่นไปเพลิน ๆ 

          6. เช้าวันนี้ตั้งใจว่าจะไม่รีบตื่นไปดูพระอาทิตย์ขึ้น เพราะทะเลฝั่งหลังห้องคือพระอาทิตย์ตก อยากตื่นสาย ๆ แบบลืมตาขึ้นมาพร้อมกับฟังเสียงของทะเลที่พัดซัดเข้ากับชายฝั่ง แต่แทนที่จะเพลินแบบที่ตั้งใจไว้กลับต้องลุกขึ้นมาเพราะเสียงของเพื่อนสมาชิกร่วมตึกชั้นบน ที่ตะโกนคุยวีดีโอคอลกันปลายสายบริเวณระเบียงแบบถึงพลังมาก ใจนี้อยากจะยื่นหูฟังให้พี่เขาเลย เขาคงอยากจะให้ปลายสายได้รับพลังจากธรรมชาติด้วยเหมือนกันกับตัวเอง ดังขนาดเราปิดกระจกปิดประตูยังเหมือนเราสามารถเข้าไปคุยด้วยได้รู้ทุกบทสนทนา 

            แต่ไหน ๆ ก็ต้องตื่นแล้วคิดซะว่าเป็นข้อดีแล้วกัน หาดยามเช้าเงียบสงบ และให้อารมณ์แตกต่างกันกับช่วงเย็นอาจเพราะคนที่มาเที่ยวส่วนใหญ่อยากนอนทอดกายบนเตียงพักผ่อนขดตัวในผ้าห่ม ไม่อยากรีบตื่นเช้าขึ้นมา แล้วทำไมฉันต้องมานอนฟังเขาคุยกันด้วยเนี่ย 555 ลุงงงงเบา ๆ หน่อยยยย !!!!

           7. หลังจากเดินเล่นตามชายหาดพอให้ได้สงบใจ ทะเลยามเช้าแตกต่างจากช่วงเย็นเพราะมันให้ความรู้สึกสดใสและสดชื่นในแบบของวันใหม่ แต่ยังไงทะเลก็ยังมีความเหนียวตัวประมาณนึง แดดอ่อน ๆ ค่อย ๆ ขยับไล่มาเป็นสัญญาณว่าเราควรกลับเข้าไปหาอะไรลองท้องยามเช้าเสียหน่อย

 

         มื้อเช้าเราเตรียมของง่าย ๆ มาจาก ร้านสะดวกซื้อที่เปิด 24 ชั่วโมงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เมื่อถึงห้องอุ่นด้วยไมโครเวฟ ความสงบกลับมาอีกครั้ง บางทีการได้กินอาหารเช้าในสถานที่ใหม่ก็ให้อะไรกับความรู้สึกที่ดีแปลก ๆ บางทีความสุขก็เป็นเรื่องง่าย ๆ เพียงนิดเดียว

  สวัสดี

- เสือซ่อนยิ้ม -