สวัสดีครับก่อนขอแนะนำตัวก่อน ผมชื่อภัทร (นามสมมติ) เป็นพี่คนโตของบ้าน ส่วนตัวเป็นlgbtนะครับ อายุ17ครับ ปีนี้จะขึ้นม.5แล้วครับ เริ่มหากิจกรรมทำเพื่อเก็บสะสมผลงานไว้ทำพอร์ตครับ ส่วนตัวเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่งครับ แต่พยายามเรียนให้เข้าใจอยู่ ส่วนมากชอบเล่นกีฬากับทำกิจกรรมที่ไม่ค่อยได้ใช้ความคิดมาก เป็นพวกมีEQสูงมากๆเลยน่ะครับ มาเข้าเรื่องกันเลยนะครับ คือว่าแม่ชอบตั้งคำถามตั้งแต่ผมเด็กๆแล้วว่าทำไมไม่ดีเหมือนลูกเพื่อนเขา ไม่เก่งเท่าคนอื่น ทำอะไรไม่เคยเป็น แถมดันเรียนไม่เก่งอีก ที่บ้านเคยส่งไปเรียนพิเศษครับ แต่เรียนได้ไม่กี่อาทิตย์ก็เข้าโรงบาล เพราะว่าเหมือนจะเรียนพิเศษหลายๆทีเยอะมากเกินไป เรียนที่แรกตั้งแต่บ่าย3ครึ่ง ถึง 5โมงเย็น ไปเรียนที่สองต่อกว่าจะเรียนเสร็จก็2ทุ่มได้แล้ว หลังจากนั้นเขาก็ให้เลิกเรียนพิเศษมาเลย แต่ก็ยังว่าอยู่นะครับ ว่าโง่บ้าง ไม่ได้เรื่องบ้าง ก็ยอมรับครับ แต่ตอนนั้นมันทำได้แค่นั้นจริงๆ พอเริ่มขึ้นมัธยมมาก็รู้อยู่แล้วครับว่าการแข่งขันมันสูงขึ้น ล่วงม.ต้น นี่ว่าดีที่สุดแล้วครับ เพราะว่าที่บ้านไม่ค่อยมาว่าอะไร เพราะว่าไม่ได้ทำอะไรให้เขาเดือดร้อน พอเริ่มขึ้นม.4มาเหมือนเริ่มต้นใหม่เลยครับ เหมือนกลับไปช่วงป.4อีกครั้ง ช่วงที่โดนที่บ้านกดมากที่สุด เอาจริงๆไม่ได้คิดไปเองหรอนะครับว่าเขาลำเอียงหรือว่าอะไร น้องชายสองคนทำไมไม่เห็นโดนอะไรแบบที่ผมเคยโดนเลยครับ โดนเลี้ยงมาแบบดีๆ ไม่โดนคำพูดบั่นทอนจิตใจ วันนั้นแม่บอกว่าลูกแบบผมแม่ไม่ได้อยากมีหรอก 555 เข้าใจครับว่าเหนืาอยกับอะไรหลายๆอย่าง แต่แค่ไม่เข้าใจกับสิ่งที่พูดออกมาครับ ถ้าไม่อยากมีผมจริงๆแม่ก็เลือกเอาออกไปตั้งแต่แรกก็ได้อยู่แล้ว แม่ผมท้องผมตอน19ครับ ถ้าพูดตรงๆก็ช่วงใจแตกนี่แหละครับ เพราะว่าที่บ้านตั้งแต่รุ่นแม่โดนเลี้ยงมาอยู่กรอบตลอด แม่เป็นลูกสาวคนเล็กด้วย แม่ผมจบปริญญาโทด้วยนะครับ แต่ไม่ยอมหางานดีๆทำ ส่วนมากก็หางานที่ค่างานต่ำๆทำ แลเวก็เครียด เอามาลงที่ลูกตลอดเลยครับ แม่ถาทผมครับว่าโตไปอยากเป็นอะไร อยากเรียนมหาลัยไหน คณะอะไร ผมก็บอกไปครับว่าอยากเป็นนักกีฬา เพราะชอบเล่นกีฬามาก รู้สึกว่าอันนี้เป็นเส้นทางของเรา ส่วนเรื่องมหาลัย จริงๆมีเล็งๆไว้บ้างแล้วแต่แม่บอกสมองแบบผมไม่น่าเข้าได้ เพราะโง่เกิน สู้เขาไม่ไหวหรอก แม่บอกเป็นอะไรที่มีสาระมากกว่านี้ เพราะว่าแม่บอกผมอ่อนแอครับ ร่างกายไม่แข็งแรง แต่จริงๆรักษามานานแล้วครับ แข็งแรงมากขึ้นแล้ว ที่เล่นกีฬาเพราะว่าจะได้มีภูมิต้านทานครับ พอเล่นมากๆมันก็เลยเป็นความชอบ ส่วนตอนป่วยเข้าโรงบาลแม่ไม่ได้มาเยี่ยมครับ ตั้งแต่ใันแรกยันวันสุดท้ายที่อยู่โรงบาล แม่อยู่กับแฟนใหม่ครับ อยู่กับลูกชายคนแรกของเขาครับะพูดตรงๆก็อิจฉานะครับ ทุกคนได้ทุกอย่างเลยครับ ทำไมผมไม่ได้เหมือนคนอื่นเขาบ้างครับ ความรัก กำลังใจ แรงผลักดัน บางคนชอบบอกให้เอาคำที่แม่ด่ามาเป็นแรงผลักดัน มันกลับกลายเป็นว่า มันทำให้ไม่กล้าเดินออกไปโลกภายนอกเหมือนคนอื่น กลัวว่าจะทำอะไรแล้วคนไม่ชอบ เพราะแม่บอกตลอดเลยครับ ว่าทุกๆสิ่งที่เราทำไปมันไม่มีอะไรดี แค่เป็นเราก็ไม่มีใครมองว่ามันดี จริงๆมันอาจจะดี แต่แม่เลือกที่จะมองว่ามันไม่ดีหรือป่าว เวลาแม่มองหน้าผม แม่จะชอบทำหน้าไม่พอใจ เวลาอยู่ใกล้ๆ แม่จะรำคาญ เวลาเจ็บตัว แม่จะไล่ให้ไปอยู่ไกลๆ เวลาทำอะไรผิด แม่จะคอยสมน้ำหน้าครับ เวลาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเขา เขาจะทำให้อายครับ เขาชอบว่าผมตอนกินข้าวครับ ไม่เคยกลืนข้าวลงเลยครับ เลยเลือกที่ไม่กินข้าวเย็น แม่ชอบไล่ให้ไปตายครับ เอาจริงๆ ยิ่งแกพูดบ่อยๆ ก็อยากตายให้แม่จริงๆครับ แม่จะได้ไม่ต้องคิดอะไรเยอะ ให้แม่โฟกัสกับครอบครัวใหม่ของเขา ไม่ต้องมาสนใจคนแบบผมครับ ไม่เคยอยากให้สนใจด้วยครับ ใครอ่านจนจบก็ขอบคุณมากเลยนะครับ ฝากแสดงความคิดเห็นด้วยนะครับ รับฟังทุกความคิดเห็นเลยครับ