ใดหนอในความป่วยไข้...

แต่งกาพย์จากภาพค่ะ (กาพย์ฉบัง16) อาบไอดินจรดฟ้า.....................มวลม่านเมฆา อ้อมโอบนภาทั้งผืน ขอบปุยเรืองแสงกลางคืน.............ดวงดาวดาษดื่น ซุกซ่อนแทรกร่างประดับ ราวเม็ดมุกพราวระยับ.........

บนเส้นทางสายคุ้นหน้าฉันค้นหาปรัชญาของชีวิตไม่หรอก...แม้เพียงง่ายงามของความคิดก็เปล่าเลยอย่าทรงจำความป่วยไข้ในวันที่ล้าโรยแค่คิด...พรุ่งนี้ก็เพียงความสวยงาม

0 หมายโอบเอื้อมเอารักจำหลักจิต จนเฝ้าคิดเฝ้าคอยละห้อยหา จ่อมจมด้วยหอมหวาน .. แห่งมารยา พร้อมแรงอาวรณ์ช่วง .. โหม-ห้วงใจ 0 และเพื่อว่า .. ใจหนึ่งเมื่อซึ้งหนัก จะเกินกักกุมขวัญ .. เมื่อสั่นไหว ย่อมเผยคว

แห่งดวงอาทิตย์ยามเช้าฉันมองเห็นเสียงกระซิบของฟ้าแสงสีทองที่แทรกซึมรอยหม่นของเมฆราวกับมืออ่อนโยนของวันใหม่ลูบไล้ผืนดินให้ตื่นจากความเงียบงันทุ่งหญ้าอันแห้งผากยืนเฝ้ามองขอบฟ้าเหมือนผู้รอคอยไม่ว่าคืนจะยา

จากกระทู้https://pantip.com/topic/43540345/comment1❤️❤️❤️ แพทย์สภา (กลโคลงสารถีขับรถ) ❤️❤️❤️กระทู้คำถามติดตามโคลงสี่สุภาพ แต่งกลอน.ความคิดเห็นที่ 1.21.26 น. .๏ หากล่าว เอาเรื่องจ้อง --- กล่าวหาแย้งขัด

ฝนโปรยปรายละอองต้องปลายฟ้า ชะรอยมาพร่ำพรายคล้ายถ้อยฝัน กลิ่นดินหอมลอยล่องกลางจิตพลัน ย้ำคืนวันเหงาเก่ากลับเคล้าคลอ ฟ้าคำรามไกลโพ้นปนเสียงคิด ลมกระซิบเย็นชื้นกลืนใจรอ รอยยิ้มหนึ่งในความหลังยังพะนอ หยด

หนาวเมืองอื่น หิมะโปรย โรยหนาวสั่น แต่ไทยนั้น หนาวมีฝน จนท่วมนั่น หนาวจนเหงื่อ ท่วมกาย วายชีวัน ถือพัดกัน นั่งกระพือ คือหนาวไทย ฉันนั่งรอ ลมหนาว เช้าจรดค่ำ จะดื่มด่ำ กับความเย็น เป็นได้ไหม พฤศจิกา แล