จะหนีกรรมหนีไปก็ไร้ผล มันเวียนวนติดตามไม่ห่างหาย ดั่งเงาทาบตามติดทุกวันวาย ไม่เสื่อมคลายรอวันสนองคืน

ก้อนเมฆสูงตระหง่านกลางฟ้าเย็นคล้อย ดูคล้ายภูเขาใหญ่ ที่ลอยขึ้นจากความว่างเปล่า เงาทาบเข้ามาห่มคลุมหัวใจอย่างเงียบงัน ราวกับโลกทั้งใบ กำลังบรรจงบอกเล่าถึงความเหงา ที่ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใด ๆ ท้องฟ้าไม

ไหวลึกลึกหนักหนาวเกินก้าวไหว ถึงคนไกลไกลตาจักมาถึง ตรึงอาลัยนัยนึกห้วงลึกตรึง จำด่าวดึงผูกพันพ้นวันจำ คิดถึงมากบอกใจอย่าไปคิด คร่ำรินพิษติดตามเมื่อยามคร่ำ นำหนาวสั่นสู่กายระบายนำ เวียนทักทำคิดถึงซ่าน

บทที่ 1 : เสียงลมหายใจของภูผาหมอกขาวลอยอ้อยอิ่ง ราวกับลมหายใจของภูเขาที่ไม่เคยสิ้นสุดทุกสายหมอก โอบล้อมซ่อนความลับที่ไม่มีใครรู้เงียบงันปกคลุม เหมือนหัวใจที่หยุดเต้นไปชั่วขณะแต่ความเงียบนั้น กลับดังกว

สุสานสรวง ร่วงโรย ดั่งโลกฝัน เงาจันทร์ส่อง ซึ้งซับ กับพฤกษา ดอกไม้โปรย กลบหลับ วิญญาณลา เสียงลมพา โหยหวน ครวญนิรันดร์ ใต้ป้ายหิน ผุพัง ดั่งอาณา ซากอุรา จ่อมจม ทิ้งฝอยฝัน ดินซ่อนร่าง รุ่ยลับ ดับตะวัน