ตั้งแต่จำความได้ ที่ความรู้สึกขัดแย้งกับความคิดของพ่อแม่ก็คือสมัยเรียนมัธยมเลย ท่านอยากให้เราเลือกเรียนสายวิทย์เพื่อที่ว่าอยากให้เราต่อมหาวิทยาลัยในกลุ่มคณะแพทย์/ทันตะ ทำนองนั้น
ซึ่งช่วงนั้น เราแอบไปเรียนวาดรูปโดยใช้เงินเก็บของตัวเองไปจ่ายค่าเรียน ซึ่งพอไปซักพัก เราก็โดนยกเลิกคลาสไปด้วยความที่มันเรียนต่อจากคลาสเรียนที่ รร. แล้วต้องให้พ่อมารับ เค้ามองว่าอาชีพสายนี้ไม่มั่นคง
จากนั้นเราเปลี่ยนความคิดใหม่ มามองสายวิศวะ ซึ่งทางบ้านก็เห็นดีเห็นงามด้วย เราสอบติดและได้เรียน
แต่อย่างไร ก็จะโดนตั้งความหวังให้ได้เกรดดีๆ 3-3.5+ ซึ่งเราคิดว่าเราทำเต็มที่สุดๆแล้ว ทำได้ถึง3.0 แต่ไม่ครบทุกเทอม
พอตอนทำงาน แรกๆเราก็หางานปกติ แต่เรารู้ว่าพ่อเราปูทางไว้ให้แล้วว่าอยากให้เป็นแบบไหน ซึ่งเราก็ดื้อ เราอยากทำอะไรด้วยตัวเอง ก็เลยหางานเอง ทำเองมา ประมาณ 4-5 ปี แต่สุดท้าย เราก็ยอมกลับมาช่วยกิจการที่บ้าน เพราะเห็นว่าพ่อทำคนเดียว มันเหนื่อยมากๆ
กับแม่ที่เป็นแม่บ้าน แม่ค่อนข้างเป็นคนหัวโบราณ และค่อนข้างคิดเชิงลบ
เราอยู่ที่บ้าน เรารู้สึกว่าได้ฟังข้อความที่ไม่ค่อยสร้างสรรค์และเชิงลบมาก จนบางวันที่เริ่มต้นเช้ามา มันก็ไม่สดใสเลย
เราเป็นลูกคนแรก (เป็นพี่คนโต) เรารู้ว่าเราต้องทำตัวเป็นลูกที่ดี เป็นพี่ที่ดี
แต่ตอนนี้ เรามีความคิดที่อยากออกไปใช้ชีวิต ไม่อยากกลับบ้าน วันไหนถ้าไม่มีกินข้าวกับเพื่อน ก็เลือกที่จะนั่งทำงานจนดึก แล้วถึงกลับ ทั้งๆที่พ่อกับแม่ก็ดีกับเรา ไม่ได้เป็นครอบครัวที่แย่หรือขาดอะไรเลย
เราเป็นลูกที่อกตัญญูมั้ย หรือว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดีหรือปล่าว
เราผิดมั้ยที่ไม่อยากกลับบ้าน?
ซึ่งช่วงนั้น เราแอบไปเรียนวาดรูปโดยใช้เงินเก็บของตัวเองไปจ่ายค่าเรียน ซึ่งพอไปซักพัก เราก็โดนยกเลิกคลาสไปด้วยความที่มันเรียนต่อจากคลาสเรียนที่ รร. แล้วต้องให้พ่อมารับ เค้ามองว่าอาชีพสายนี้ไม่มั่นคง
จากนั้นเราเปลี่ยนความคิดใหม่ มามองสายวิศวะ ซึ่งทางบ้านก็เห็นดีเห็นงามด้วย เราสอบติดและได้เรียน
แต่อย่างไร ก็จะโดนตั้งความหวังให้ได้เกรดดีๆ 3-3.5+ ซึ่งเราคิดว่าเราทำเต็มที่สุดๆแล้ว ทำได้ถึง3.0 แต่ไม่ครบทุกเทอม
พอตอนทำงาน แรกๆเราก็หางานปกติ แต่เรารู้ว่าพ่อเราปูทางไว้ให้แล้วว่าอยากให้เป็นแบบไหน ซึ่งเราก็ดื้อ เราอยากทำอะไรด้วยตัวเอง ก็เลยหางานเอง ทำเองมา ประมาณ 4-5 ปี แต่สุดท้าย เราก็ยอมกลับมาช่วยกิจการที่บ้าน เพราะเห็นว่าพ่อทำคนเดียว มันเหนื่อยมากๆ
กับแม่ที่เป็นแม่บ้าน แม่ค่อนข้างเป็นคนหัวโบราณ และค่อนข้างคิดเชิงลบ
เราอยู่ที่บ้าน เรารู้สึกว่าได้ฟังข้อความที่ไม่ค่อยสร้างสรรค์และเชิงลบมาก จนบางวันที่เริ่มต้นเช้ามา มันก็ไม่สดใสเลย
เราเป็นลูกคนแรก (เป็นพี่คนโต) เรารู้ว่าเราต้องทำตัวเป็นลูกที่ดี เป็นพี่ที่ดี
แต่ตอนนี้ เรามีความคิดที่อยากออกไปใช้ชีวิต ไม่อยากกลับบ้าน วันไหนถ้าไม่มีกินข้าวกับเพื่อน ก็เลือกที่จะนั่งทำงานจนดึก แล้วถึงกลับ ทั้งๆที่พ่อกับแม่ก็ดีกับเรา ไม่ได้เป็นครอบครัวที่แย่หรือขาดอะไรเลย
เราเป็นลูกที่อกตัญญูมั้ย หรือว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดีหรือปล่าว